Is het een tweeling??

“Is het een tweeling!?” Staat wel met stip op nummer 1 als het gaat om de meest gestelde vragen aan mij als ‘moeder van een tweeling’. Deze is ook wel logisch denk ik zo ;) zeker omdat wij een eeneiige meisjes tweeling hebben en ze echt wel op elkaar lijken. Het valt dus bijna niet te missen dat het hier zou gaan om een tweeling. 

Maar hoe reageer je daar nu op? Alhoewel de vraag heel logisch is, vinden sommige mensen hem ook een beetje lastig. Want hun gedachte als tweeling ouder is waarschijnlijk op dat moment: “ja duh!!” Maar ja, het is toch wel iets bijzonders en dat wordt opgemerkt. Daarom probeer ik het altijd te blijven zien als iets positiefs. Een lieve, geïnteresseerde vraag om een gesprekje aan te knopen. Mijn reactie? Meestal een simpele “ja dat klopt!” Al heb ik hierop een heel scala aan ‘grappige’ reacties voorbij zien komen vanuit andere ouders. “Nee eigenlijk een drieling maar de lelijkste neem ik nooit mee”, “nee de 1 is van mij, de ander is het buurjongetje” of “nee ik zag die ander lopen en dacht: ach die neem ik ook mee” en nog meer van dit soort opmerkingen. Alhoewel ik begrijp dat je na 1000x dezelfde vraag misschien melig wordt of zelfs wat recalcitrant, hoe moet een oprecht geïnteresseerd persoon dan weer reageren op zo’n opmerking? Want de vraag is toch ook gewoon heel logisch? En ja, je krijgt hem vaak, wen er maar aan ;) 

De vervolgvragen zijn echter soms wel bijzonder, of zelfs onbeschoft te noemen… neem bijvoorbeeld de “jij liever dan ik”, euh denk je dat ik een keuze had?? Of juist de “oh ik wilde altijd zo graag een tweeling” deze snap ik deels, maar be careful what you wish for. Hoe geweldig het is, zo zwaar vind ik het op momenten ook. De eerste anderhalf jaar, zeker met een tweeling en nog een kindje erbij vond ik écht heftig. Mijn hele leven stond alleen maar in het teken van zorgen. Zorgen, zorgen en nog eens zorgen. En dat is oké, maar vaak ook gewoon f*cking zwaar. En ik kan nog wel even doorgaan: “zo, je zal het wel druk hebben” (joh! Denk je?) “nou, goed geschoten!” “Zijn ze 1- of 2-eiig?” (En dan niet weten wat wat eigenlijk is 🙈🤣) “via ivf gekomen?” “Had je dan ook een keizersnee?” “Is het een jongetje en een meisje?” (Het maakt hierbij overigens niet uit wat ze aan hebben, 2x roze jurk? Zelfde vraag. Blauwe jasjes? Zelfde vraag) “oh de tante van m’n buurvrouw en daar de vriendin van haar zwager van, die heeft ook een tweeling!” (Nah, wat een toeval 😜) en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

En dan zijn er nog alle lolbroeken: “zeg maar nee dan krijg je er twee!” Of “dan ben je mooi in 1 keer klaar” (o ja?) of “goed geschoten hoor”, gevolgd door een knullig lachje en knipoog naar de man 🥹. 

Vragen die ik verder veel krijg zijn: “kleed je ze ook altijd hetzelfde?”, “slapen ze op 1 kamer?”, “wil je ze straks niet liever uit elkaar halen?” Of: “kun je ze niet beter uit elkaar halen?” Dit kan betrekking hebben op de kamer, of op het school gebeuren, dat ze wel of niet samen in 1 klas zitten/komen. En, ik denk dat deze misschien wel volgt op de ‘is het een tweeling’-vraag: “hoe hou je ze nou uit elkaar?” 

Hoe dan ook: het zorgt altijd wel voor aanspraak en zeker met ‘oudjes’ kan ik soms enorm vertederd zijn door hun vragen, verhalen en opmerkingen. Ik stoor me maar nergens aan, want hey: het is ook hartstikke bijzonder en ik ben gewoon ook mega trots op mijn meiden! 

Genoeg te beleven dus als je een tweeling hebt en de deur uit gaat. Hoe ervaren andere (tweeling) mama’s dit?? Laat me weten wat jouw raarste, of juist leukste opmerking ooit is geweest!