Is dit ook voor jou herkenbaar????

Dit is dus mijn allereerste blog. Vloggen zal ik absoluut niet snel gaan doen, daar kom ik vast ooit nog op terug. 

Mijn vraag aan jullie als mede mama's en mama's to be die daar vast ook wel al ideeën over hebben: kun je je voorstellen dat je naast je leven dat je nu hebt, ook nog de perfecte vrouw/mama en huisvrouw kan zijn?

Ik absoluut niet. Ondanks ik mijn stinkende best doe, lukt mij dat niet. Ik zie soms foto's van mama's langskomen die in bed wakker worden met de haren perfect in model en de make Up precies waar hij hoort, in de perfecte merk pyjama. Waarbij gesuggereerd wordt dat manlief alweer rozen heeft gehaald en het meest uitgebreide champagne (geen goedkoop merk, dat kan echt niet) ontbijt serveert, gewoon omdat het kan.

Ik ben al blij als mijn man me een snee brood in mijn handen stopt die ik onderweg ergens naar toe (lees, winkel, werk of andere afspraken) snel naar binnen kan werken. 

Soms voel ik me een mindere mama/vrouw hierdoor. Zo moest ik vorige week met de Pasen 7 dagen aan een stuk werken. Ondanks mijn hevige protest op mijn werk dat ik echt ouderschapsverlof heb opgenomen en nu dus minder werk wil dit nog niet echt zoden aan de dijk zetten. Mijn man heeft een eigen bedrijf in de zorg en moest 14 dagen aan een stuk werken. Resultaat, ons meisje heeft meer de oppas gezien dan ons. Nu zal je net zien dat op mijn 7e werkdag ( en nu werk ik niet van 8 tot 5) ons meisje enorm verdriet had en echt zichtbaar niet lekker was. Ik was aanwezig bij de paasbrunch van mijn schoonfamilie en ondanks het echt super was dat zij degene waren die ervoor zorgde dat mama ook tijd kreeg om te eten stortte ik in het bijzijn van de hele familie in. Tranen stroomde over mijn wangen terwijl ik mijn dochtertje probeerde te troosten. Het leek bijna alsof ze zei; mama laat me niet weer alleen. Tenminste zo'n blik had ze in haar ogen en ik voelde het zo op dat moment. Blij dat iedereen dan met je meeleeft en bevestigd dat je het goed doet. Ik weet dat ik moet gaan werken en ik weet ook dat opa en oma weer super voor mijn meisje gaan zorgen. ( nog steeds geen kinderopvang gevonden voor feestdagen en mensen met avonddienst). Toch voel ik me ontzettend naar. Lieve woorden helpen me er bovenop en met rode ogen stap ik in mijn auto om snel naar mijn werk te gaan. ( de weg vinden is ook nog een extra uitdaging) Halverwege kom ik erachter dat ik mijn pasje en huissleutels vergeten ben. Paniek en ik kan weer terug. Gelukkig staat schoonpapa al klaar en roept vrolijk; muts je bent de helft vergeten. Ik lach en vervolg mijn weg. Nog net op tijd sta ik nog niet omgekleed op de afdeling waar ik werk. Een andere lieve kersverse mama pakt mijn pasje, en haalt een uniform voor me. Hè even rust en bijkomen van een hectische ochtend/ middag. 

Ik ben erin geslaagd om te zorgen dat ik niet met lege handen aankwam bij de familiebrunch, mijn meisje kwam niks tekort en was ook nog optijd op mijn werk. Stiekem toch een beetje trots op mezelf.

Nadat mijn dienst voorbij is ga ik naar huis. 5 minuten eerder krijg ik een appje: ik ben thuis, we gaan slapen ik ben doodop. Thuis tref ik natuurlijk ons huis aan in de chaos waarin we het achterlieten, maar kijk tevreden naar een slapende dochter en man.

Dan ga ik nog even afschakelen op mijn gsm en zie daar weer een vlog. Gezinnetje, prachtige dure kleding ( want het merk vermelden is een must) de haren zo in het model dat je je afvraagt welke borstel zij gebuikt. Een mooie tafel gedekt met eten zoveel dat al mijn patiënten er makkelijk van kunnen mee eten. En de kindertjes braaf aan tafel afgeleid met de modernste snufjes. Op de achtergrond paaskadootjes en paasversieringen en het gevoel dat je van de grond kan eten. Geen stress, rommel, rondzwervend speelgoed, geen zorgen alleen maar ontspannen. En nog een mooie foto van de middag lunch in een sjiek restaurant.

Dan denk ik weer. Pffff wat doe ik fout.