In quarantaine met een pasgeboren baby

Op 06/02/2020 werd eindelijk, na 9 lange maanden, ons kleine meisje geboren. Neena, geboren om 14u45 na een ingeleide bevalling die ongeveer 9 uur geduurd heeft. Ze werd geboren met een lengte van 45 cm en met een geboortegewicht van 2,275 kg.

Wat veel te licht was volgens de norm. Ons dochtertje werd daarom ook opgenomen op neonatologie.

De bevalling was geen lachertje en we hoopten op onze roze wolk. Maar onze roze wolk kwam er niet, we kregen een donkere wolk in de plaats.

Na 4 dagen neonatologie mocht ze naar onze kamer verhuizen. Ze had per geluk haar leeftijd van de zwangerschap mee. We waren tenslotte bevallen op 38 weken. 

Van prematuur was geen sprake, ons dochtertje werd een dysmature baby genoemd.

Dysmatuur houdt in dat het geboortegewicht onder de 2,500 kg is. Die dagen in het ziekenhuis wogen steeds zwaarder en zwaarder.

De huilbuien volgden elkaar op en mijn vriend deed zijn uiterste best om te troosten, te bemiddelen en zelf de koelte te bewaren en daartussen moest hij nog ruimte vinden om zelf een verwerkingsproces van de bevalling en de daaropvolgende dagen te kunnen starten. Want we hadden ons kindje niet verloren maar de (voor ons) horror-bevalling en de opname op neonatologie vroegen toch wel een verwerking.

Dit kan natuurlijk niet in het extreme bekeken worden, maar zo een dingen moet je toch als nieuwe ouder een plekje kunnen geven. Uiteindelijk mochten we naar huis na 8 dagen ziekenhuis. Onder strikte voorwaarden. Die waren als volgend:

1. De volgende dag moesten we al op controle bij de kinderarts van het ziekenhuis.

2. We hadden absolute huisarrest (buiten de medische verplaatsingen gerekend) tot dat ze 3 kg woog.

3. Er moest elke dag een vroedvrouw langskomen om de waarden op te volgen zoals gewicht, lengte, etc…

Met een opgelucht gevoel vertrokken we naar huis. We hadden wel voorwaarden gekregen, maar we waren toch al thuis. Dat gaf ons al terug wat moed. Maar zonder dat we het zelf beseften was die 1ste week van ons kleintje al voorbij en hadden we er nog steeds niet van genoten. Nog steeds geen roze wolk… we waren wel oprecht supergelukkig dat ze geboren was, uiteraard. Maar hoe andere ouders dat geluk beschreven, neen, voor ons voelde het anders. Een ander soort gelukkig zijn.

De eerste week dat we thuis waren, kwam de vroedvrouw elke dag langs. Neena haar gewicht kroop omhoog. Toen Neena de leeftijd van 2 weken had bereikt, kwam het eerste kantelpunt. Ze woog 2,500 kg! Yay! Een eerste mijlpaal bereikt en we begonnen licht te zien aan het einde van deze tunnel.

We troostte onszelf met het idee dat het nog 500 gram was en dat we dan eindelijk konden gaan genieten met ons kleine meisje.

Wandelen, een koffie gaan drinken, een marktje meepikken, op bezoek bij de grootouders, …

Op een leeftijd van 3 weken en 5 dagen kwam het belangrijke getal op de weegschaal te staan! 3 kg! Eindelijk! We konden nu alles gaan doen wat we wouden met haar. Vrijheid!

De eerste dagen na die verlossende 3 kg was ik als mama toch nog op mijn hoede. Onze tripjes beperkte zich tot op het werk van mijn vriend en tot bij mijn ouders. Ik stootte het op het feit dat ik niet graag met de auto wegging terwijl Neena nog zo klein was en op dat haar immuunsysteem toch nog niet optimaal was.

Achteraf bekeken niet slim, maar ja…

Toen ik er eindelijk aan toe was om verder van huis te gaan met Neena, heb ik er wel geteld 2 dagen van kunnen genieten.

De eerste keer besloot ik met mijn mama mee te gaan naar de stad en de tweede keer ging ik met enkele nieuwe mama’s wat drinken.

Toen kwam het slechte nieuws… het coronavirus, COVID-19… Cafes en restaurants sluiten de deuren, dat kon ik dus al niet meer gaan doen met haar. Grootouders werden risicogroepen, geen tripjes meer naar omi en opi. De niet-levensnoodzakelijke winkels gingen dicht, vaarwel shopmomentjes.

Nu blijven enkel de voedingswinkels open maar deze worden zo overstroomt door de hamsteraars dat dit onverantwoord is met zo’n klein baby’tje.

Hier zitten we dan, 5 weken na haar geboorte, nog steeds aan huis gekluisterd. Hoelang het gaat duren en hoelang we nog binnen moeten zitten, daar heb ik geen idee van. Ik weet wel dat ik zelf meer kwaaltjes begin te krijgen van het binnen zitten. 

Mijn vitaminewaarden gaan omlaag, ik word heel bleek en heb steeds hoofdpijn van de droge binnenlucht. Af en toe scheppen we een luchtje en wandelen we een 100-tal meter door de straat, maar verder kunnen we niet gaan.

Het is geen fijne periode en wens alle nieuwe mama’s en mama’s die nu in deze periode moeten bevallen heel veel sterkte toe.

Samen komen we er wel, het is nu even doorbijten, maar achteraf kunnen we terug genieten met onze kleintjes.

Die roze wolk, die heeft ons nog niet bereikt, maar die donkere wolk heeft wel al plaats gemaakt voor een wit wolkje. Een wit wolkje dat stilletjes aan toch die roze kleur begint te krijgen, op zijn eigen tempo.

Dus dat roze wolkje komt er aan en als het er is, gaan we er van genieten, voor de volle 100%.

UPDATE maandag 30 maart 2020: de strenge COVID-19 maatregelen zijn verlengd. Normaal gingen ze gelden tot 03/04/2020, op dit moment gelden ze tot 24/04/2020. We verwachten hierna nog een verlenging van 2 weken. 

UPDATE donderdag 30 april 2020: opnieuw werden de maatregelen verlengd. Dit keer tot 04/05/2020. Maar er schijnt licht aan het einde van de tunnel. Op 4 mei mogen de bedrijven weer opstarten en op 11 mei zouden de winkels weer open gaan. Uiteraard onder voorbehoud. Maar we blijven positief. Nog even! 

Neena is ondertussen 12 weken en het begint serieus door te wegen. Voor op emotioneel vlak. Hoe graag ik zelf mijn ouders zou willen terugzien, valt bijna niet te beschrijven. Maar we komen er wel, nog even volhouden! 

UPDATE 04/05/2020: Neena zit in een nieuwe sprong-fase. Met moeilijke dagen en de extreme nood om bij mama te liggen. In haar bedje slapen, bij papa liggen of zitten,... het is allemaal niet ok en resulteert in een huilbui. In deze momenten heb ik extreem de nood om bij mijn ouders terecht te kunnen, helaas is dit nog minstens een week uitgesloten... fingers crossed voor een extra versoepeling van de maatregelen. 

UPDATE 12/05/2020: er komt langzaamaan versoepeling in de maatregels. Ik sta te popelen om terug fysiek te gaan shoppen voor onze kleine dame. Toch zit er de angst om onder de mensen te komen er heel erg. Zeker voor mijn klein baby'tje. Weer een drempel waar we over moeten... achja, dat lukt ook wel weer...

UPDATE 07/06/2020: het is al weer even geleden dat ik nog een update geschreven heb. Ik moet toegeven dat mijn energie de laatste weken ver zoek is. De moed om dingen op te schrijven is ook even weg. Het lijkt alsof we in de emotionele rollercoaster van vlak na de bevalling zijn terecht gekomen. Maar goed, de update! Het lijkt er dus naar uit te zien dat alles een beetje terug in het normale aan het vallen is. We mogen vanaf morgen terug met 10 mensen afspreken. Wij kijken er alleszins naar uit om met onze hechte vrienden allemaal samen te zitten en niet steeds een keuze te moeten maken wie we zien. (Wat technisch bekeken ook niet mocht!) Het gaat ons goed doen om ons normale leven terug wat te kunnen oppikken. Zeker met het mooie weer in aantocht!