In mijn kracht

Nooit zou ik mijzelf omschrijven als een "geëmancipeerde vrouw" of eentje die daarvoor op de barricade klimt.

Wat niet betekent dat ik nooit heb gevoeld dat ik in mijn kracht kan staan.

Het ligt aan, kwam ik onlangs achter, het woordje man in geë"man"cipeerd..

Nooit heb ik namelijk de behoefte gehad om in mijn kracht te staan, zoals een man dat doet.

Sterker nog, op die manier zou ik niet in mijn kracht kunnen staan, want mijn kracht zit hem juist daar, in het vrouw zijn.

En ja er zijn momenten in de maand dat ik minder focus heb op werk en dat het leven daar, thuis en alles wat daaromheen speelt zwaarder voelt. Dat ik ,zoals @loiskruidenier dan zou zeggen: "alle fucks geef" en voel en daar in verzuip. Tegelijkertijd zit juist daar de bron van wat mij krachtig maakt.

Ik sta ik mijn kracht, als ik daarin de balans vind. Als ik precies genoeg fucks geef en voel om/en voor de rest, als voor mijzelf.

Als ik mij uitspreek in passie

Als ik op kom voor wat ik denk

Als ik mij mooi voel

en nuttig

Varend op mijn sensitiviteit.

Grappig genoeg was het er op zijn aller sterkst toen ik niet aan het werk was.

Voelde ik het, toen ik enkel even moeder mocht zijn, in de verlofuren rond de geboortes van mijn kinderen.

Vanaf de dag dat er een soort oerkracht werd geboren, samen met mijn eerste baby

Eentje waardoor al mijn voelsprieten op scherp stonden en het volgen, van wat ik voelde, automatisch ging.

Dat er één duidelijke focus was, waardoor knopen doorhakken als vanzelf ging en mijn grenzen zonder moeite bleven bewaakt.

Als ik dàt kan voelen in mijn werk

Als ik dàt dagelijks zou kunnen voelen in alles wat ik doe

Dan sta ik in mijn kracht

Trending op Mamaplaats: Moedermaffia: "Pas maar op, straks kan je dit niet meer en dat niet meer"