In een relatie is het niet altijd koek en ei.

In het begin ben je zo verliefd dat alles wat jullie mee maken automatisch overeen komt met wat de andere wilt. Dat hoop je tenminste. Eigenlijk verwacht je niet dat je soms voor vuren komt te staan die voor jullie allebei aan een andere kant van een lijn kan zetten. Maar dat wij ouders zouden worden van een overleden kindje hadden wij ook niet aan zien komen.

Ik had een momentje nodig om na te denken. Als ik daar aan terug denk voel ik mezelf zo egoïstisch. Maar ik weet ook dat dit mijn manier van overleven was. Als je dan het gesprek aan gaat dan hoop je natuurlijk dat je gelijk samen op een lijn komt te zitten. Samen een front vormen en samen dit verdriet aan te gaan.Hoewel wij dit ook zeker gedaan hebben. Waren er toch ook momenten die ik achteraf misschien anders had gewild. 

Wij kregen de keuze om af te wachten. En dan over 3 weken terug komen kijken of ze nog leefde. De kansen bleven het zelfde, minder als 1% kans op overleven. Toen ik vroeg hoe groot de kans was dat ze nog zou leven na 3 weken, was daar natuurlijk geen antwoord op te geven. Wij hebben de keuze gemaakt en toch vraag ik mezelf regelmatig af. Wat als? Wat als we die 3 weken hadden gewacht? De zwangerschap had dan 16 weken ver zijn geweest. Waarschijnlijk had ze dan iets groter geweest. Waarschijnlijk had ik haar dan gevoeld. Waarschijnlijk hadden we dan haar foto’s durven delen. Waarschijnlijk hadden dan meer mensen haar erkent als ons kind. Misschien hadden we dan minder hard voor haar moeten vechten voor een plekje op deze wereld.

Maar waarschijnlijk had ze dat niet gered en had alles het zelfde gebleven. Mijn man staat nog steeds voor de volle 100% achter onze handelingen. Hij draagt haar bij zich in zijn hart en dat zie ik elke dag een beetje meer.

In het eerste jaar was het moeilijk. Hij wilde van haar geen spektakel maken dus liever niks via de sociaal media. Ik respecteerde dat en schreef mezelf in voor een mail lijst met lotgenoten, zo kon ik toch mijn pijn en trots delen met andere mama’s . Ik heb daar zo veel liefde, begrip en steun gekregen. Die moeders hebben een speciaal plekje in mijn hart.

Maar ook zag ik de verschillen. Misschien creëerde ik die zelf ook wel een beetje. Maar naast de trots deelde ik ook heel wat tranen. Ik had zo veel vragen en het leek wel alsof ik niet de antwoorde kreeg die mijn pijn weg kon nemen.

Ik leerde daar zo veel over de mogelijkheden voor het laatste afscheid van je kindje. Mooie foto’s die gemaakt konden worden en kleertjes op maat. Speciale mandjes en urntjes dingen waar ik toen helemaal geen weet van had. Als ik daar met mijn man over in gesprek ging dan waren dit altijd fijne gesprekken. We waren het er mee eens dat we ons best hadden gedaan en dat het jammer is dat we dat toen nog niet wisten.

Soms knaagde het aan mij dat we niet meer hadden gedaan. Maar eigenlijk durfde ik dit niet echt te delen met mijn man. Waarom weer het zelfde gesprek aan gaan? het was duidelijk. Hij wilde het anders dan dat ik in gedachte had. Maar toen ging ik daar mee akkoord. Mag ik van gedachte veranderen?

Toen haar uitgerekende datum was bereikt voelde ik dat het niet langer meer zo kon. Soms voelde het alsof ze nooit had bestaan. Maar het niet benoemen van haar vrat mij op. Het was een dag die heel anders had moeten lopen. Maar niemand die het wist. Ook van familie hoorde wij niet veel. Ik was ondertussen zwanger van haar zusje dus het leven ging door.

En dan komen de vragen weer. Hoe zou dat zijn geweest als ze verder had geweest? Als we hadden gekozen om de familie wel afscheid van haar te laten nemen? Hadden ze dan misschien wel haar naam genoemd?

Die zelfde dag braken mijn tranen weer door en met grote snikken vertelde ik dat het heel moeilijk was om zo door te gaan. Ik wilde haar niet meer verbergen maar ik wilde ook respect hebben voor mijn man zijn keuze. Gelukkig had hij mijn strijd ook gezien. Hij vroeg mij om geduld te hebben, langzaam aan een beetje meer Ally* in de wereld te brengen.

Sinds die dag ben ik weer achter mijn laptop gekropen en weer begonnen met schrijven. Ik schreef alles wat ik voelde, dacht en alle vragen die ik maar kon bedenken. Langzaam, stap voor stap werd het steeds een beetje meer. Ook al liggen we nog niet altijd op 1 lijn proberen we het wel. We luisteren naar elkaar en respecteren elkaar. Samen zijn we dan ook deze reis begonnen met het delen van mijn blogs. Elke blog over Ally* word na gelezen door haar papa, samen pakken wij de mooiste momenten er tussen uit. Want samen hebben wij dit beleefd en gaan wij verder.

Ik zou graag ons verhaal willen bundelen in een boek. Een kleine door van mij was als kind het schrijven van een boek. Niet voor een bestseller maar voor later. Voor onze dochters die er na zijn gekomen. Voor iedereen die hier behoefte aan zou hebben. Hoe klein dat publiek ook zou zijn. Ik ben daar nog lang niet maar met een beetje voorbereiding en hulp hoop ik daar wel ooit te komen.

Wil je meer van ons verhaal lezen. 

Volg mij dan via de blog op Facebook en instagram "MamaSavannah"

Liefs Mama Savannah