In één klap weer terug bij af

in het weekend blijf ik nog wel eens liggen en nu mijn vriend met vorstverlet zit deed ik dat ook omdat ik zo kapot ben. En ja zelfs als ik net de hele nacht heb liggen slapen ik blijf maar moe. 

Ik ga dus deze morgen naar beneden en daar zie ik mijn vriend en onze zoon. En hoor ons mannetje wat boos zijn en begint wat te huilen ( wat betekent dat ie moe is)  dus ik zeg tegen mijn vriend. Is het een idee dat we hem een broodje geven en dan op bed doen?  Waarop mijn vriend zegt ja dat kan maar hij is moe dus eten doet ie vast niet. nja daar heeft ie wel een punt en om verdere ruzies en irritaties te voorkomen zeg ik tegen hem ok doe hem dan maar op bed (opgelost zou je zeggen)  maar niks was minder waar mijn vriend zegt nee laat maar geef m nu wel een broodje! ( waardoor ik denk what the hell nou ga ik dus met je mee en dan ga je tegen me in als een klein kind)  wat ik ook zeg en dat escaleert alleen onze ruzie nog meer. 

Intussen ben ik zo boos en wil ik dus naar boven lopen waarop ik mijn vriend achter me hoor weet je bekijk het maar met dit gezeik en gejank. ( onze zoon huilde en ik huilde ook de ogen uit mijn hoofd)  en toen knapte er iets waarop ik in mijn boosheid tegen de muur sla tot mijn knokkels open liggen en bloeden. In de woonkamer gaan we verder met ruzie maken omdat mijn vriend toch besloten had niet weg te gaan en ik onze zoon toch nog een broodje geven wou. 

En ik weet niet meer precies wat er gebeurde. Het enige wat ik weet is dat ik een opmerking naar mijn hoofd kreeg. En het zwart voor mijn ogen werd ( in mijn vlaag van verstandsverbijstering heb ik dus een aardapelschilmesje tegen mijn nek gehouden) Wat me weer terug bracht in de werkelijkheid was onze zoon zijn gehuil besefte me wat voor freeking onherstelbare fout ik begaan heb waardoor er nog meer tranen over mijn wangen stromen. Na dit alles doe ik een poging om mijn zoon in bed te leggen en te praten hoe het nu verder moet. 

Het is nu al zo erg dat ik zelfs regelmatig mijn eigen leven niet meer zie zitten namelijk en dat waarschijnlijk allemaal door dit soort ruzies. Ik zeg ook tegen mijn vriend dat er echt iets moet veranderen want voor ons alledrie kan het niet zo verder. Mijn vriend realiseert zich dat zijn drang om altijd gelijkt te willen halen ons wel eens kan opbreken. En belooft dat hij net als mij nog wel wil vechten voor onze relatie. Ik hou hoop en ga er nog beter voor vechten en hoop dat hij dat ook gaat en blijft doen. Hij is het met me eens dat zijn narcistische gedrag aangepakt moet worden 

En ik moet aan het herstel van mijn depressie gaan werken. Ik doe erg mijn best maar lichamelijke en geestelijk voel ik me gewoon echt niet goed ( heb last van stress in m'n lichaam waardoor alles vast zit en pijn doet. Ook heb ik last van maagzuur bijna elke dag waardoor ik dan bijna weer niet eet) en dan het eindeloos piekeren ben ik een goede moeder etc ( onze zoon zit nu ook midden in een sprongetje waarschijnlijk want niks is goed in zijn ogen boos om niks huilen ik hoef maar hoi te zeggen bewijzen van spreken en het is huilen. En boos zijn )  en dat maakt mijn gevoel niet beter en het gesprek wat ik had met mijn psycholoog heeft ook niet geholpen. Nu hoorde ik dat hij de volgende afspraak pas over 3 weken kan doen. Ik zal dus voor mezelf rust moeten zoeken en mezelf er proberen er boven op te helpen