In één keer zwanger! (Met PCOS!)

Vandaag blaas ik niet alleen 27 kaarjes uit, maar is het ook precies één jaar geleden dat ik erachter kwam dat ik zwanger was! Dubbel feest vandaag, hoewel dat vorig jaar wel even anders was!

Een aantal maanden voordat ik mijn zwangerschap ontdekte ging ik naar de huisarts met wat klachten die ik niet kon plaatsen. Ik was al een tijdje gestopt met de pil omdat ik die vervelende hormonen uit mijn lichaam wilde. Gewoon omdat ik er niet lekker op ging... We besloten over te stappen op een condoom om onze kinderwens nog even uit te stellen. De hormonen verdwenen uit mijn lichaam en ik voelde me eigenlijk heel goed daardoor. Er ontstonden wel wat lichamelijke klachten die ik niet kon plaatsen dus besloot ik de huisarts maar eens om raad te vragen.

Na mijn klachten te hebben uitgelegd waren er twee opties. Of er was weer iets met die vervelende hormonen gaande óf ik had mogelijk ´iets´ met mijn eierstokken. Ik was toen 25 en mijn partner 32 en een kinderwens hadden we allebei, niet dat we er direct mee bezig waren maar ik wilde van kleins af aan al niets liever dan zelf mama worden. Bij het zinnetje ´iets met je eierstokken´ gingen ineens alle alarmbellen rinkelen. Wat als het cystes zijn? Dadelijk moeten mijn eierstokken worden verwijderd? Ben ik ovruchtbaar? Ik ben niet echt een held in onzekere situaties en ga (helaas) vaak uit van ergste. De dokter besloot eerst mijn bloed te laten testen of het daar iets mee te maken had maar mijn voorgevoel zei al dat dit niet het geval zou zijn. Dus ik ging mijn klachten combineren met het woord 'eierstokken' op google en als snel popte PCOS naar boven. Stiekem hoopte ik dat het iets met mijn bloedwaardes te maken had maar toen ik iets over een lange/onregelmatige of wegblijvende cyclus las had ik de link al snel gelegd. Ik hield me nooit zo bezig met mijn cyclus maar ik kon wel nagaan dat ik veel minder vaak ongesteld werd sinds ik was gestopt met de pil.

Een week later kreeg ik de bloeduitslag en bleek mijn voorgevoel waarheid. Er was niets gevonden. De huisarts besloot me meteen door te verwijzen naar een gynaecoloog. Helaas bleef ik een aantal weken in onzekerheid want die verdomde wachttijden altijd zitten ook nooit eens mee.

Een aantal maanden later kon ik terecht voor een inwendige Echo. Mijn partner en ik liepen zenuwachtig de behandelkamer binnen. We hadden een een vriendelijke iet was sarcastisch-overkomende mannelijke gynaecoloog. Achja, prima! Als hij me maar goed nieuws bracht. Maar helaas bleek mijn voorgevoel waarheid. Hij liet me de zogenoemde 'blaasjes' zien op het echoaparaat en ik kon er niet omheen. Ik heb PCOS. Natuurlijk baalde we ontzettend maar de gynaecoloog en zijn sarcastische voorkomen deed er nogal luchtig over. ''Niets is onmogelijk en er zijn verschillende trajecten''. '' Als jullie een kinderwens hebben zou ik er wel mee starten want het kan zomaar een aantal jaren duren voordat je erachter bent of het voor jullie gaat werken''. Dit was een klap in mijn gezicht en ook hier ging ik weer van het ergste uit. ''Wat als deze trajecten niet werken?''. ''Zo ver zijn we nog niet, ik zie dagelijks gezonde baby's geboren worden bij vrouwen met PCOS, maar zelfstandig zwanger worden zal er voor jullie niet inzitten maar ook dat blijft altijd een kans, alleen moet je het dan zien als de postcodeloterij winnen''. Zo verwoorde hij het letterlijk. Over sarcasme gesproken...

Na de klap verwerkt te hebben besloten we ondanks dat ik 25 was en we niet persee direct een kind wilde tóch te starten. De wens was er zeker en met de verschillende trajecten in het vooruitzicht, (die jaren kunnen duren) besloten we het 'risico' direct zwanger te worden te nemen. Hoewel we dit risico klein achtte en ik de loterij ook nog nooit heb gewonnen(zoals de gynaecoloog verwoordde) zouden we in augustus starten met het eerste traject. De eerste stap is medicatie. Ook mijn partner had hiervoor een test moeten of het vanuit hem wél mogelijk was, zo niet beginnen ze niet aan een traject natuurlijk. Gelukkig was dit verder 'Oké'.

Met het festival seizoen in volle gang besloten we het nog veilig te doen en volop te genieten van de feestjes (en nodige drankjes ;)) want als ik een traject in ga en de kans aanwezig is dat ik zwanger wordt wilde ik 100% ervoor gaan en dus ook geen alcochol drinken.

Ik weet nog goed, we zaten bij vrienden te barbecuen en mijn normaal +/- 45 dagen durende cyclus(die ik sinds mijn bezoek aan de gynaecoloog ineens bij ging houden) kwam ineens op gang. Na een prima 28 dagen durende cyclys werd ik ongesteld. Heel fijn een normale cyclus, maar ik verwachtte pas 2 weken later te menstrueren en had dus niets bij, HANDIG VERA! Gelukkig konden onze vrienden er wel om lachen en hielpen me nog precies op tijd uit de brand (Haha). De gezellige zomeravond kon worden voortgezet met veel eten en een heerlijk wijntje.

Terugkomend op het bijhouden van mijn cyclys wat ik deed via een app, kon ik ook precies zien wanneer 'mogelijk' mijn eisprong zou zijn. Hoewel hier bij mij nooit een snars van klopte had ik weer zo'n gek voorgevoel dat het deze keer wel eens kon kloppen.

Na een gezellige zomeravond (met wat wijntjes) besloten mijn partner en ik (super onzeker) toch te proberen of het mogelijk zonder het hele hormoon traject zou lukken. Iets wat we zelf eigenlijk weg lachte en letterlijk tegen elkaar zeiden. ''Zul je zien dat het in één keer raak is''. Nog steeds kan ieder mens de loterij winnen toch, dus waarom wij niet? ;)

Zo gezegd zo gedaan, een aantal weken later werd ik 26. Nergens last van (op wat verwaarloosbare gevoelige borsten na) maar omdat ik die avond graag een wijntje wilde drinken besloot ik tóch een test te doen. We hadden het tenslotte één keer 'geprobeerd'.

Ik was volgens mij ook maar één dag over tijd, iets wat voor mij heel normaal is gezien mijn onregematige cyclus maar toch! Ik haalde een eenvoudige test en voerde deze 'even snel' voor de lunch uit. Een heel licht plusje verscheen en half overstuur belde ik mijn partner op! Vol verbazing gebruikte ik weer die verdome zoekmachine en typte letterlijk in 'Hoe zit een plusje eruit' achteraf lach ik hier hard om maar ik vond hem dus echt niet goed genoeg(haha). Hup terug naar de drogist en haalde een uitgebreide test met weken indicatie en voerde de test nog eens uit. 2-3 weken gaf hij aan. Wat 5 weken zwanger betekende. Hysterisch als ik ben rende ik huilend (in shock en van blijdschap) naar mijn ouders die naast ons wonen en gooide ik het nieuws (letterlijk) op tafel. Licht panikerend maar super blij was onze ''iets minder geromantiseerde'' bekendmaking van de zwangerschap. Natuurlijk vertelde we het alleen onze ouders en schoonouders en moesten we het die avond met veel moeite voor alle familie en vrienden verborgen houden die op mijn verjaardag aanwezig waren. Dat was een hel dat verzeker ik je! Maar daarnaast het mooiste verjaardags cadeau óóit!

De weken daaropvolgend was ik erg onzeker. Met PCOS is de kans op miskramen ook meer aanwezig dus ook hier ging ik weer het ergste uit. En dat ik combinatie met de hormonen die me een week later ernstig misselijk, zwak en moe maakte werkte niet echt mee.

Gelukkig kon ik het allemaal iets meer loslaten na 12 weken en met de 16 weken maakte we het bekend voor iedereen. Nu exact één jaar later kan ik vol trots zeggen dat ik mama ben van een gezond kereltje van bijna 4 maanden.

Onverwachts maar zó welkom. Wat is het bizar dat het zo gegaan is. Mochten we ooit voor een tweede gaan hoop ik het zelfde lot te kopen, want wát zijn wij blij met het feit dat die ellendige lange weg van trajecten ons bespaard is gebleven.