In de echte wereld..

Uitzondering daar gelaten houdt iedere moeder van zijn kind. Willen we allemaal het beste voor onze kinderen, maar het beste is voor iedereen anders. 

Ik ben er van overtuigd dat in de 'echte' wereld, voor het gemak de wereld buiten social media, we minder geneigd zijn mekaar 'de les' te lezen. Niet omdat we aardiger zijn, nee dat vinden we enger, dus doen we het achter mekaars rug om. 

Ik vraag me wel eens af waarom dat zo is? Het is natuurlijk niet alleen moeders onder mekaar, het gebeurd overal. Op internet is het makkelijker, veiliger. 

We keuren het ook allemaal af, zeggen pagina's of groepen niet meer te volgen vanwege het constant afzeiken. We zoeken begrip en ondersteuning, zoeken groepen met dezelfde mening, leefwijze en toch ook daar gaat het mis.

Stel dat we morgen allemáál op een respectvolle en begripvolle manier met mekaar om zouden gaan. Stel dat we ons advies zouden geven en ontvangen zonder verwijten? Is dat eigenlijk mogelijk? 

Behandel andere zoals jezelf behandeld wil worden. Leerde mijn moeder mij ooit. 

Is er een verbinding nodig om dat te bereiken, een gezamenlijk doel, een overeenkomst? Of is dat niet genoeg, zoals ik begon we houden allemaal van onze kinderen. 

Of wordt het dan simpelweg te saai, hebben we een beetje drama nodig om ons leven interessant te houden. En kun je zonder blikken en blozen zeggen dat jij je nog nooit schuldig hebt gemaakt aan roddels of het afvallen van een ander? Of het nou uitgesproken is of niet? 

Het enigste wat ik zelf probeer is er op bedacht zijn, natuurlijk lukt het niet altijd, toch denk ik dan weer even aan het cliché van mijn moeder,

Wil ik zo behandeld worden?