1 jaar geleden
in continue tweestrijd met mezelf!
Ik voel me dan zo in onwijs slechte moeder.
onze Floor heeft een "onbekende auto inflammatoire ziekte" waardoor ze tegen haar eigen lijf vecht en met grote regelmaat onderzoeken ingrepen en anderszins opgenomen wordt in het ziekenhuis.
Bij de meeste onderzoeken en ingrepen van Floor ben ik gewoon de moeder van Floor en hoef ik niet mee te helpen tijdens de onderzoeken of ingrepen. (dit was in het begin niet altijd zo geweest en moest ik wel degelijk mee helpen haar of vast te houden of te begeleiden tijdens het onderzoek of tijdens een ingreep maar dit werkte psychisch zowel voor haar als voor mij nogal negatief en dus hebben we er naartoe gewerkt om dit niet meer zo te doen tegenwoordig.)
Er zijn al zo veel momenten geweest waarbij er een handeling gedaan moest worden zoals een katheter ingebracht worden of een infuus gezet worden of anderszins waarbij we samen in de situatie zaten waarbij jij me smekend om hulp vroeg. Jou hulpkreten gingen door merg en bot en kwamen in mijn hart binnen en telkens moest ik vechten, vechten om te kiezen. Kiezen tussen mijn hoofd en mijn hart. Want mijn hart vertelde mij dat ik het niet aan kon zien om jou te zien lijden en dat ik alles over wilde nemen al de pijn en al je verdriet, ze moesten stoppen! Maar mijn hoofd wist dat het niet kon, dus vertelde ik je dat ik naast je zat en dat het als het voorbij zou zijn we leuke dingen zouden gaan doen. Iedere keer dat je smekend naar me op keek of letterlijk een smeekbede naar me richtte hoorde ik je luid en duidelijk en ging er een stukje hart van me weer wat verder op slot.
Op zo'n momenten vecht ik echt met het gevoel me de slechtste moeder ter wereld te voelen. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik als moeder zijnde jou moet beschermen voor al het leed dat de wereld je aan kan doen. Dus als ik dat dan niet kan voorkomen, zou ik het op zo'n moment op zijn minst weg willen nemen of deels over willen nemen. Als ik dan niets kan doen dan enkel toe te kijken en je niet eens kan vertellen wanneer het dan tenminste voorbij zal zijn voelt het voor mij zo, onwijs machteloos.
Aan het einde van zo'n dag gaan we dan beide gesloopt naar huis. Floor blij dat de dag weer voorbij is en dat ze er voorlopig niet meer aan terug hoeft te denken. Mijn hoofd vol, en ik kan het voorlopig niet meer los laten. Ik weet nooit hoe ik dit goed moet relativeren en wordt altijd onwijs machteloos, angstig, onzeker en verdrietig alles bij elkaar om heel de situatie om jou heen.
Ik heb het hier al meermaals over gehad met mijn psycholoog. Welke vind dat ik denk dat ik er niet voor Floor kan zijn wanneer ik in mijn ogen "juiste" manier mee kan leven/voelen. Waardoor ik de angst heb om gevoelens en emoties of toe of los te laten. enerzijds wil ik niet te veel emoties toe laten omdat dat voor te veel lijden zorgt en anderzijds wil ook niet te veel lijden los laten middels bijvoorbeeld EMDR aangezien ik dit oneerlijk vind voor bijvoorbeeld Floor aangezien ik het "samen" lijden nog belangrijk vind.. (lekker bezig).. Je zou zeggen laat het los!! Maar dat blijkt dus nog niet zo eenvoudig..
