"Ik zit vast in een soort freeze stand."

Moeilijke dagen. Ik zit vast in een soort freeze stand. ‘Er is wel energie, maar je kan het niet kwijt, het lukt je niet, je krijgt het niet uit je handen’ lees ik. Klopt. Scrollen.. uren scrollen. Winkelmandjes vullen om het vervolgens weg te klikken. Vanuit mijn hoekje van de bank kijken naar de rommel om me heen, maar het voelt onmogelijk om de situatie te veranderen. 

Dit patroon, ik herken ‘m gelukkig steeds iets sneller. Eerst weet ik niet waarom, hoezo voel ik me zo rot? Waarom kan ik niet gewoon even opruimen? Hoezo lukt het al 2 dagen niet om de droger leeg te halen? Maar steeds sneller weet ik het antwoord. Kan ik mezelf gerust stellen. Het geeft niet, het is oké. Het is gewoon mijn reactie op iets wat me raakt. Trauma response. Het gevolg van een stukje pijn, alsof er een wondje opengemaakt wordt en er licht verlammend vloeistof uitstroomt. Ik kan het wondje afplakken met pleisters. Het dichtdrukken tot het stromen stopt. Mezelf tot orde roepen, nu weer normaal doen Jeanine. Maar ik besluit het niet te doen deze keer. 

Eigenlijk, dit jaar. Elk jaar rond deze tijd is het raak namelijk. De ‘donkere dagen’, zoals mijn familie ze noemt. Ik ben voorbereid, ik ken de triggers en toch overvalt het me ook nu weer. Dit jaar besluit ik het wondje niet direct dicht te drukken, maar mezelf te troosten. Veel sneller dan voorheen komen de tranen, de tranen die aangeven dat ik loslaat, de freeze stand langzaam Veel eerder dan andere jaren gun ik het mezelf om het verdriet en de angst even toe te staan. Ik geef mijn eigen gevoel en mijn eigen freeze een knuffel. Ik hou mezelf vast. Ik weet inmiddels dat het goed komt. Ik weet dat dit gevoel ook weer verdwijnt.Na jaren van vechten, is het tijd voor zachtheid en vertrouwen. Ik mag vertrouwen. Vertrouwen dat het goed komt, vertrouwen dat ik de beste keuzes maak, vertrouwen op mijn gevoel.