8 jaar geleden
Ik zit thuis, want ik ben gek, deel 3
13 lange jaren die ik thuis doorbreng, niet voor de leuk. Nee, ik ben een beetje gek, zeggen ze.... (verhaal in 3 delen)
En dan zijn er jaren van ups, en downs. Jaren waarin we onszelf moeten vinden, ik, mijn (nu) man, en hoe we samen in t plaatje passen.
in 2007 vroeg mijn vriend me ten huwelijk, zoon kreeg zijn diagnoses, en t leven kabbelde door. We verhuisden naar een appartementje, Ik ontving een aantal nieuwe etiketjes, die later weer fout bleken. En in 2011 besloten we dan toch eindelijk maar eens te trouwen. Het was een dag uit duizenden.
Tegenwoordig gaat bij ons alles anders dan in andere gezinnen. Ik zou t graag anders zien, maar helaas. We moeten t doen met hetgeen we hebben.
In ons geval houd dat in; Ik heb jarenlang therapie gehad, maar ben al 9 jaar medicijnvrij, ik moet wel voldoende slaap hebben anders word ik vervelend. En ik ben afgekeurd, al heeeel erg lang.
Niet alleen om de Borderline, maar ook omdat we 7 jaar geleden erachter kwamen dat de " krak" die ik hoorde en voelde bij de bevalling meer ellende had veroorzaakt dat gedacht. Jarenlang werd me verteld dat ik me aanstelde, dat alles tussen mn oren zat. Want zodra je eenmaal een stempel hebt... word er niet meer gekeken naar hoe dat stempeltje zich uit.
Ik heb een vergroeid SI-gewricht, en een zooi andere fysieke klachten. En nu ik dat weet maakt dat een boel verschil. Stress ontwijk ik. Alles moet gepland worden. In elke week zitten wel 2 a 3 dagen die ik plat doorbreng, want een rolstoel krijg ik niet.En soms zijn er dagen dat ik moeiteloos de dag doorkom, al zijn dat er een stuk minder. Maar dan moet ik ook psychisch een goeie dag hebben. Elke dag is een nieuw gevecht. Ruzie met mezelf. Om niks vaak. En tegelijk om een heleboel.
Maar boven alles.
Ik ben NIET gek. IK ben ANDERS. Soms is anders GOED.
Ja misschien is mijn huis ietsje minder schoon dan dat van de buurvrouw, maar ik moet keuzes maken, elke dag weer. En als ik vandaag naar de Efteling ga, ja dan kan ik morgen niet mn ramen zemen, en overmogen ook niet... Maar hier in huis kan alles. Simpelweg omdat ik 1 ding in overvloed heb.
TIJD :)
Ik heb alle tijd voor mijn zoon, die nu 12 is, en naar de brugklas gaat. Ik heb tijd om te praten met mensen. Ik heb 101 verschillende hobbies. Ik kook en bak veel ( in etappes maar dat maakt niet uit). Ik heb de tijd om nog echt even interesse te tonen in de zieke buurvrouw. Soms ga ik een stuk fietsen, op dagen dat ik me goed voel. De prijs daarvoor is dat ik de dag erna plat lig. Maar dat geeft niet, want ik heb ook daar tijd voor. Ik kijk veel tvseries. Ik lees veel, waardoor ik op de hoogte ben van van alles en nog wat.
En dat maakt me ondanks mn " gekheid" en mn halve invalide status een rijk en gelukkig mens :D
Drakakoe
Dank je :) Stempeltjes zijn precies dat, en niks meer of minder. Ik zie het als een handig " product" om hulp te krijgen waar nodig.
kruimelkarlijn
wat een heerlijk nuchtere blogs schrijf je zeg! hoe je omgaat met je leven is echt een voorbeeld. en tsja, stempeltjes... die plakken ze tegenwoordig overal op en vervolgens moet je het zelf maar rooien. Mijn zus heeft ook PDD NOS, wat pas gediagnostiseerd is op haar 13e en bij mijn broertje van 15 zijn ze nu aan het testen wat ie heeft. je leert ermee leven en je niet teveel te laten beperken door wat een ander zegt. ik merk zeker wel dingen aan mijn opvoeding die anders zijn gelopen door mijn zus, maar ben trots op hoe ze nu leeft.
Drakakoe
Galstenen zijn veel erger :) Maar aangezien ik de aanvallen bestempelde als vervelende krampjes.... en ik 21 was...dacht niemand eraan...tot 1.5 jaar later en daar is ook nog een berg ellende aan vooraf gegaan...pas toen ik een echo eiste door de ehbo op te lopen..ja toen kwam er schot in... En die borderline, ja ach, het is een stempeltje, en sindsdien zit alles tussen mn oren, dus het zal daar boven een drukke boel zijn denk ik :)
anoniem2017
Als je het mij vraagt vond ik galsteenaanvallen erger dan de weeen van de bevalling. Sodeju zeg, ik heb hier 5 maanden mee rondgelopen. Eerst kreeg ik maagtabletten, en toen mijn moeder zei, lijkt wel op galstenen ( die had dat ook gehad) heb ik dat gemeld. Ik paste eigenlijk niet in het profiel, moest een vrouw van middelbare leeftijd zijn met overgewicht. Ehm ik was 25 en was eigenlijk te mager. In okt met de klachten begonnen en uiteindelijk na veel zeuren, ( tja mevrouw er zit een galsteen, maar als t niet zo erg is laten wij hem wel zitten) er in maart uitgehaald, ding was zo groot als een knikker. Ken ook iemand met de stempel borderline en die loopt ook steeds overal tegen aan, stik ziek, schuiven ze dan af op de borderline, terwijl via een ander weg er uitkomt dat ze met 2 ziekteverwekkende bacterien zit. Dus niet altijd makkelijk een stempel Maar jij komt er wel ;)