Ik zit thuis, want ik ben gek, deel 2

Waar was ik, Oh ja, pijn, en kraken...en Gillen...

Laat ik t zo zeggen, binnen zeer korte tijd stonden er 2 gynaecologen, een aantal co-artsen, en t verdere personeel in die ene kamer. Nog sneller dan vriend-lief, die maar 10 meter verder was. Na een korte evaluatie, werd mij medegedeeld dat we naar de OK gingen, ik had weinig in de melk te brokkelen....

Er werd een katheter ingebracht ergens op de gangen, door een zuster die op mn bed meereed....dat weet ik nog...Ik weet ook nog dat mn kleding uitgerukt werd, en dat er gezegd werd dat ik stil moest zitten, voor ik t doorhad was er een ruggeprik in geknald en lag ik op mn rug in een steenkoude OK. 

Ik klaagde over misselijk worden tegen de anaestheist, en die gaf iets in mn infuus, maar voor dat uberhaupt werkte was t al niet meer nodig, er was schijnbaar haast geweest, want daar was ie.....

Zo paars als een bosbes, tot zn ogen aan toe. Kreukelig en behooooorlijk chagrijnig kijkend. Ik zei " wat lief" maar dacht...is dat " t" ???  Hij werd meteen meegenomen, en tegen de tijd dat hij eindelijk eens huilde lag ik al in de uitslaapkamer.

Dan is er een poos niks, ik kreeg zoveel medicijnen dat de 1e 2 dagen leeg zijn. Standaard ziekenhuis dagen.

Kraamtijd thuis, nog steeds die buikpijnen van de maanden ervoor, een stomme kraamverpleegster, ze hield t nog geen 2 dagen vol, toen lag ze al buiten... EN toen eindelijk 6 weken na de bevalling... bleek ik een fikse galblaasontsteking te hebben, die ga;blaas was er met een simpele operatie zo uit, en de weken daarna gingen soepeltjes door. 

Fast Forward naar november, eindelijk een huisje, voor onszelf. :) Nog steeds niks aan de hand, behalve dan wat rare gevoelens, depri, moe, emoties stapelen zich op.... Donkere wolken....We spoelen nog eens door... naar Januari 2004... Ik voel me naar... in overleg met de huisarts naar een psycholoog.

Ja mevrouwtje (ben ik 2?) u heeft, wat wij zo mooi noemen, een post-natale depressie, en hier krijgt u wat tabletjes voor.

Nou dacht ik toen nog...das mooi opgelost. Tot ik zo eens wat pilletjes in had genomen en steeds gekker ging doen.Douchen met mn kleding aan.... Boven een pan kokend water staan en je afvragen wat er zou gebeuren als je je handen erin dompelt...En toen kwam die dag in februari, de dag dat voor mij de tijd stil stond. De dag dat ik zonder schoenen en jas, in de sneeuw naar buiten liep. de deur openlatend, aan een drukke straat, terwijl zoon gewoon in de kamer speelde....

Ik moet er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als mn vriend die dag weg zou zijn geweest. Hij pakte zoon, trok m zn jasje aan, en rende achter me aan, maar ik was sneller... Nu was er een treinspoor om de hoek, en mijn man heeft in volle paniek mensen opgetrommeld, en zijn als een gek naar dat spoor gerend. Maar nee, mijn gekke hersens lieten me totaal de andere kant op lopen, vlak om de hoek bij ons huis, ben ik onder een struik gaan zitten....Waarom? Ja, vertel t me gerust....

Nadat ze me gevonden hadden, is de huisarts geweest, die heeft me platgespoten, en de crisisdienst werd gebeld.Wat bleek nou, de medicijnen die ik slikte voor mn " depressie" konden psychoses veroorzaken bij bepaalde mensen... Ik werd acuut van al mn medicatie afgehaald, en naar een psychiater doorgestuurd, nummer 1 wist t niet, en wilde me op nieuwe anti-depressiva zetten, maar hij ging een week later met pensioen, dus die pillen zijn zo de wc in gegaan.

Mijn nieuwe psych was een belg, een jonge man nog, die in een aantal gesprekken eigenlijk direct wist wat er scheelde. Ik bleek een flink probleem te hebben, en dat kwam waarschijnlijk door de zwangerschapshormonen. Hij constateerde PTSS en Borderline, hiervoor kreeg ik een hele apotheek aan pilletjes mee. En therapie. Veel therapie.