"Ik zie mijn kind dood gaan" Part 1

Ik heb net boodschappen gedaan en loop naar huis. Ik wil de straat oversteken en dan gebeurd het. Daar ramt een auto mijn kinderwagen en vliegt Nova meters verder"

Vandaag is weer zo'n dag... Mijn dagelijkse struggle is dat ik bij overprikkelbaarheid in mijn eigen bubbel beland. En krijg ik niets meer mee van om mij heen. Ipv om de hele dag te denken aan mijn gedachtes schrijf ik het van mij af.

Ik heb al 15 jaar ptss en een paniekstoornis. Tijdens de zwangerschap is dit erger geworden. Door de dag heen heb ik altijd angst bij alles wat ik doe. Ik zweet km's zweet bij alles en durf vaak de deur niet uit. Ik ga dan ook alleen naar verplichte nummertjes zoals huisarts,ggz, fysio en boodschappen. Iedereen vind corona verschrikkelijk  maar voor mij is dit een lekker excuus om niet de deur uit te gaan.

Waarom ga ik de deur niet uit? Ik verdwaal soms in mijn eigen gedachtes. Van angst,onzekerheid pijn en verdriet. Omdat ik een zware depressie heb met een hele goede pokerface zet ik in gedachte alles om in negativiteit. Van iets positiefs kan ik altijd iets negatiefs bedenken.

Deze gedachtes heb ik 24/7 zowel binnenshuis  als buitenshuis. 

Ik heb net boodschappen gedaan en loop naar huis. Ik wil de straat oversteken en dan gebeurd het. Daar ramt een auto mijn kinderwagen en vliegt Nova meters verder

Op dat moment loopt het zweet over mijn gezicht,  trilt mijn lichaam  en voel ik een brok in mijn keel en gaat mijn hart tekeer. Dan knipper ik met mijn ogen en sta ik voor het zebrapad met Nova in de kinderwagen.

Part 2 kan je binnenkort lezen