Ik zal nooit stoppen met over je te praten, mijn lieve kind

1079 volgers, blogs die nu anderhalf jaar later nog steeds gelezen worden en ondanks dat ik al een jaar niet geschreven heb krijg ik er nog elke keer volgers en lezers bij.

Soms hoort iemand mijn verhaal en zegt dan ‘’ben jij patatje oorlog op mamaplaats’’?

Het verbaasd mij dat zoveel mensen mijn blogs hebben gelezen en dat het zo goed is blijven hangen.

Ik ben blij dat ik mijn verhaal op deze manier kan delen en dat het herkenning zal geven bij de mensen die ook een ouder kindje zijn verloren en dat het andere mensen, die geen idee hebben hoe het is, toch een idee krijgen van hoe mijn leven eruit ziet.

Natuurlijk ziet mijn leven er nu anders uit dan toen Emy net overleed.

Ik heb haar verjaardag nu voor de tweede keer zonder haar gevierd en van de week was het anderhalf jaar geleden dat ze haar laatste adem uitblies. 9 jaar zou ze zijn geworden afgelopen kerst.

Voor de lieve lezers die denken dat het beter gaat, helaas…dat is niet juist. Nog dagelijks wordt ik geconfronteerd met de harde werkelijkheid en dat gebeurd nog altijd op momenten dat ik het niet verwacht.

Niet alleen heb ik nu te maken met verdriet dat niet altijd door mijn omgeving wordt begrepen (ze willen het wel begrijpen en ze doen onwijs hun best, maar het valt voor een ander gewoonweg niet te begrijpen) ook heb ik te maken met discriminatie.

Omdat ik nog maar vijf dagen werkzaam was op een nieuwe werkplek toen Emy de diagnose kanker kreeg, heb ik geen plek waar ik kan re-integreren. Jullie willen niet weten op hoeveel functies ik al gesolliciteerd heb en nooit meer iets gehoord heb, na een 2e gesprek als ik daarin eerlijk op tafel gooide wat zich in mijn leven heeft afgespeeld. Ik dacht dat het een teken zou zijn van transparantie en van eerlijkheid als ik het zou delen. Maar in plaats daarvan ben ik of nooit meer teruggebeld of de rest van het gesprek ging alleen nog maar over mijn tekortkomingen als werknemer met deze bagage. Ik heb mij ertegen verzet. Ik heb deze bedrijven aangepakt en feedback gegeven over hun tekortkomingen als leidinggevende als ze op deze manier tegen werknemers aankijken die geen leven lijden zonder tegenslagen en andere bedrijven heb ik gewoon net zo hard mee genegeerd. Ik wil zo graag bewijzen dat ik het kan en tegelijkertijd is een baan in de zorg gewoon onwijs confronterend voor mij. Waar ik twee jaar geleden stond te springen om de meest complexe vraagstukken en patiënten, sta ik nu stijf als ik een monitor hoor afgaan of de geur ruik van een operatiekamer. Hoe moet ik in godsnaam ooit weer de jaarlijkse verplichte cursus gaan afronden zoals de reanimatiecursus? Hoe kan ik nog op een pop gaan inbeuken terwijl de AED ‘’raak de patiënt niet aan’’ roept? Ik weet het gewoon niet.

Sinds het overlijden van mijn lieve meisje, ben ik gewoon mijzelf niet meer.

Ik ben liever geworden, ik ben kwetsbaarder geworden, ik begrijp nu meer wat respect voor mijzelf inhoudt en ik ben selectiever in de mensen die ik toelaat. Maar damn, ik ben tegelijkertijd keihard getraumatiseerd en ik moet dagelijks leven met rouw, verdriet, pijn, flashbacks en ,weet ik niet, hoe ik ooit weer mijn geliefde baan in de zorg zou moeten oppakken. Als hier lezers zijn die in de zorg werken en hier bekend mee zijn, dan ontvang ik heel graag tips van jullie.

Gelukkig ben ik niet alleen in negatieve zin veranderd, maar dus ook in positieve zin.

Eigenlijk moet ik mijzelf gewoon opnieuw leren kennen. Het was fijn geweest als ik dat mocht doen door ook mijn hobby’s weer op te pakken. Dit is na het overlijden van Emy helaas nog niet mogelijk geweest vanwege corona. 

Het leven is op dit moment niet makkelijk, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel weer een uitdaging. Het is elke dag een uitdaging om mij door de onverwachte triggers heen te slaan en mijzelf opnieuw te leren kennen. Ik wil mijn lieve vrienden dan ook bedanken voor de steun die ze mij geven en dat ze naast een gezellige wandeldate met veel gelach en gekkigheid ook ruimte willen en kunnen maken voor de tranen, ook al laat ik die niet graag zien.

En Emy…. Ik zal nooit stoppen met over jou te praten. Niet bij een sollicitatie, niet bij een date en niet wanneer ik ineens aan je herinnerd wordt midden op de dag. Je hoort er voor altijd bij.

Mijn dappere meisje.