Ik wist dat ik zwanger was, voordat ik zwanger was.

Het hiernamaals. De een gelooft er wel in, de ander vindt het onzin en de rest weet het gewoon niet. Ik vind het super interessant en ben altijd onder de indruk van mensen die “meer zien/voelen”. Zelf heb ik wel wat dingen meegemaakt, Zoals toen mijn vader net was overleden en de deurbel meerdere keren ging (ik de deur open doen, stond niemand, sta je dan met je stomme harses) of een lamp die ineens aan staat, waarvan je zeker wist dat je ‘m uit had gedaan.

Heel wat jaren geleden heb ik ook een brief laten schrijven, door een mevrouw (laten we d’r voor haar eigen privacy Truus noemen). Truus heeft contact met personen uit het hiernamaals en schrijft, namens hen, een brief waar je eigenlijk niks uit kan halen (geen punten en komma’s en alles staat door elkaar), maar waar je, als je ze eenmaal door hebt, juist heel veel informatie en boodschappen uithaalt. Toen mijn vader was overleden heb ik er meteen een laten schrijven, en met meteen bedoel ik 2 dagen na zijn overlijden al. Naast de boodschap van mijn vader dat het goed zo is en hij zijn rust nu eindelijk heeft, en hij dankbaar is dat hij zijn leven met ons heeft mogen delen, stond er ook iets anders in…

Ik was een hele tijd bang dat ik niet zwanger zou kunnen worden op de natuurlijke manier, doordat onvruchtbaarheid in onze familie heel vaak voor komt. Nah, die angst was dus niet nodig. Er stond letterlijk dat de tijd van zwanger zijn was aangebroken, dat we een meisje zouden krijgen én dat “mijn schoot gevuld zou worden” met maar liefst 3 wondertjes. Ik zei nog de dag dat papa was overleden tegen mijn man, toen we onderweg naar mijn familie waren: “Wedden dat ik nu snel zwanger ben?”. Nou hatseflats, pats boem, hatsjiekiedee, 2 weken later: Kei zwanger.

“Truus”.. Ik ken eigenlijk heel het mens niet, maar deze vrouw heeft een gave waar ik heel veel troost uit haal. Als ik dan lees dat het goed zo is, dat papa over ons zal waken en dat hij trots op ons is dan is dat het enige wat voor mij telt en denk ik even niet aan de manier waarop papa is overleden, en aan al het traumatische rond zijn dood.

Zo nu en dan laat ik nog een brief schrijven, omdat ik me dan verbonden voel met papa en voor mijn gevoel zo nog even met hem kan “kletsen”, omdat zijn overlijden plotseling was en ik eigenlijk nog heel veel met hem te bespreken had.

Ik ben echt geen zweverig type, maar ik geloof wel dat er “iets” is hierna en dat mijn dierbare over mij en Nyree waken.

Wat jullie? Geloven jullie dat er meer is?