5 jaar geleden
Ik wil heel soms even geen moeder zijn..
Ik vind het moederschap 9/10 keer behoorlijk zwaar. Ik ben op en ben het moeder zijn even zat op deze manier. Ik wil weer even terug naar die tijd dat ik tot 2 uur in mijn bed kan liggen, doen wat ik wil en wanneer ik dat wil.
Het is weer eens nacht.. 1.29 om precies te zijn... Ik ben vanaf 22.35 bezig om Madée rustig te maken en weer inslaap te krijgen. En dat terwijl we juist een nieuw nachtlampje hadden gekocht vandaag. Maar in plaats dat dat positief uitpakte werd ze echt.. Gewoon gek...
Niet te troosten, helemaal overstuur gillen, schoppen, slaan en krabben. Ik.. Ben op. Op van al deze maanden. 16 maanden gebroken nachten maakt me nu zo gek. Ik draai nog net niet door.. Ik probeer me in te houden om niet boos te worden en mijn stem te verheffen. Dat wil ik namelijk absoluut niet. Ik merk dat het toch gebeurt. Ik word boos. Ik verlies mijn geduld. Ik ben moe. Op. Ik kan haar niet troosten. Ik kan het niet meer. Ik kan even geen moeder zijn. Ik wil slapen. Ik wil even terug naar toen ik dagen tot 2 uur in mijn bed lag. Deed wat ik wilde en wanneer ik dat wilde. Ik voel me zo schuldig als ik zo denk.
Ik faal voor mijn gevoel. 16 maanden kan ik dat al alleen. Waarom val ik telkens weer terug in dit gevoel. Ik liet tranen over me wangen vallen. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik wil even geen moeder meer zijn. Wie kan me helpen en wat kan ik doen. Ik schrijf dit nu en kijk even naar Madée die speelt in de woonkamer.. Waarom denk ik dit soort dingen, waarom voel ik me op dit soort momenten zo machteloos en bijna depressief. Op het moment dat ze zo overstuur is neem ik haar mee naar beneden. Naar ons bed. Mijn vriend is vanavond weg maar komt zometeen weer terug. Ik praat niet tegen haar zodat ik rustig in mezelf blijf. Ik hou haar vast en na een uur is ze rustig. Eindelijk. Ik doe een poging om haar naar bed te brengen. 23.45. Stilte.
Ik lig in bed en mijn vriend zegt. Het is zwaar he.. Maar je doet het zo goed. Ik breek.. Ik ben op. Echt op. Ik voel me leeg. Ik heb tranen over mijn gezicht lopen. Nog geen 5 min later.. Gilt ze weer alles bij elkaar. Nee... Neee.. Neee.. 23.55. Uren aan het wiegen, nog even de borst proberen en ik leg haar 6 x neer.. Gillen.. Ze trapt er niet in. Ik sta eindelijk op de gang. Net op de verkeerde laminaat plint. En nu is het 1.42 en zitten we beneden. Ik lig. En heb de tv aangezet en ze speelt. Rust. Ik weet wel dat dit het moment is dat ik morgen ga bellen voor wat hulp. Voor het slapen, maar ook voor mezelf. Ik moet praten met iemand, ik moet hulp van iemand. Ik kan niet alles zelf. En hoe moeilijk ik het vind om dit nu te denken laat staan te zeggen of te schrijven. Het is niet zwak om om hulp te vragen. Het is gewoon zo zwaar en waarom moet ik dat allemaal alleen oplossen.
bloemenschoen
Dat gevoel heb ik soms ook, en ik ben meer dan 10j ouder. Dat gevoel maakt het moederschap los denk ik, het ligt niet aan jouw leeftijd dat je je zo voelt... <3
liesyennevandegroep
Heeeel herkenbaar! Mijn dochter is bijna 2 maar altijd al een lastige slaper geweest. Ik heb gauw gekozen voor mezelf en haar bij ons in bed genomen. Op die manier kon ik doorslapen en zij ook. Elke keer die gebroken nachten breken je inderdaad op, zelfs de sterkste mama. Want slaap hebben we nodig om de dag door te komen. Inmiddels slaapt Noé zo goed maar heeft ze soms moeite om in slaap te komen. Ze vraagt sinds kort of ik erbij kom liggen maar ik zeg dan ‘nee’. Liedjes zingen en een verhaaltje voorlezen doet wonderen. Mijn advies is: doe wat voor jou goed voelt en kies voor jezelf! Wat ik al zei, slaap is heilig. En hulp vragen is echt niet erg! De oma’s hier vinden/vinden het ook maar al te fijn als hun kleindochter een keer kwam logeren. Heel veel succes! Je kan het mama ❤️
Paardebloem76
Oh wat erg..en wat herkenbaar ook. Ik weet wat je voelt, langzaam maar zeker wordt je ook een beetje gek in je hoofd. Slaapgebrek is het ergste wat er is het lijkt wel een marteling. Zoek inderdaad hulp dit hoef je niet alleen te doen, echt niet. Mijn dochter is nu 5 en we worstelen met haar nog wel een beetje af en toe maar het ergste is voorbij. Is er niet iemand die een dagje op haar kan passen? Desnoods neem je vrij. Dan kun je gaan slapen. Even bijtanken. Dat heb je echt nodig anders ga je er aan onderdoor. Ontzettend veel sterkte, hou vol!!
Mama van twee
Herkenbaar ondanks ik een dochtertje heb die wel door slaapt. Toch breekt alles me op, werk, stress, vermoeidheid... Respect! Sterkte en je bent zeker niet zwak wanneer je hulp zoekt.