3 jaar geleden
Ik - wij - gezin
Zoveel om me heen maar toch zo alleen.
Moe, suf en niet 100% mezelf, ken je dat gevoel?
Ik merk aan mezelf dat er veel dwars zit. Ik heb vriendinnen, familie en mijn prachtige gezin. Maar toch voel Ik me alleen.
De vroeg geboorte van onze dochter heeft er zwaar ingehakt. Ik ben altijd erg hard geweest en was al snel van het “ kom op door gaan, niet zo aanstellen” ook na de vroeg geboorte besloot ik door te gaan. Het gaat toch goed met haar? Waarom gaat het dan niet goed met mij?
Is het oké om mij zo te voelen? Is het normaal dat er dagen tussen zitten waar op het niet goed gaat. Waar ik eigenlijk de hele dag wil binnen zitten en geen energie heb.
Ik merk dat ik te hard ben geweest voor mezelf. Het hele “gewoon doorgaan” is niet gelukt. Nog elke dag last van onze ziekenhuis periode. En zo bang om überhaupt na te denken over een tweede kindje.
Bang dat dit een medische molen wordt. Dat ik dingen ga vergelijken of dat mijn angst de overhand krijgt. Stel dat die zwangerschap wel goed gaat? Heb ik dan wel een babyshower? Gaan we dan wel gelijk als gezin naar huis?
Eerst alles verwerken en dan verder met de toekomst.
