Ik weiger mee te werken. Postnatale depressie

"Sandra je mag mee lopen." Een wat stevigere vrouw gaat voor. Ze wijst me een klein kamertje aan rechts in de hoek een rond tafeltje met een stom nep bloemetje in een roze vaasje. Er staan 3 leren stoelen. Links achterin een bureau met een groot prikbord erboven. "Ga maar zitten" ze wijst met haar hand naar de 3 stoelen. Hmm moet ik weer kiezen, ongemakkelijk neem ik plaats dichtbij de deur. "Lust je wat te drinken?" "Een water alsjeblieft". De vrouw staat op en loopt de kamer uit. Ik kijk naar het prikbord, daar hangen allemaal kaartjes met dankjewel. "Dankjewel?" Vraag ik me hardop af. Dan komt de vrouw weer binnenlopen. Ze draait de overgebleven stoelen tegen over me.

"Zo daar zit je dan". "Ja hier zit ik dan" ik kijk een beetje ongemakkelijk rond. Ze pakt er een kladblok bij. "Ik ben irene, ik ben specialist in opleiding, ik werk samen met psychiater groenveld. Ik doe met jou de intake en dan zal groenveld aaanschuiven, begin maar eens te vertellen, waar jij voelt wat je kwijt moet en dan spring ik erop in". Na ongeveer 3 kwartier heeft ze 6 blaadjes vol geschreven! 

"Zo ik ga even met dr. Groenveld overleggen." Dan komt irene terug met een man. Beetje klein een wollen patroon trui aan en een bril. "Zo Sandra we hebben alles doorgenomen." Hij kijkt me afwachtend aan, maar begint zelf weer te praten. "Je hebt duidelijk een postnatale depressie. Nu gaan we er voor zorgen dat we de hormonen die het veroorzaakt onder controle krijgen. We verhogen je anti depresiva en je krijgt er nog slaappillen bij. En je blijft de eetpillen gewoon slikken."  Ik knik bevestigd. "De slaappillen zorgen ervoor dat je langzamer gaat denken." De psychiater staat op geeft me een stevige hand. "Ik zie je over 2 weken weer." Ik voel het bloed wegtrekken, verschrikt kijk ik irene aan. "Als het slecht gaat mag ik dan bellen." "Ja natuurlijk!"

Twee weken later heb ik de afspraak. "En Sandra hoe gaat het nu?" "Slecht, slechter dan slecht eigelijk." " En hoe komt dat dan?" "Geen idee ik vind het leven niet meer leuk, ik huil meer, mijn bed is mijn beste vriend." Al snel besluit irene met groenveld te overleggen. Uiteindelijk komen ze met zijn 2e binnen. Groenveld neemt plaats tegenover over me. Kijkt me aan en ik voel al dat er slecht nieuws komt. "We gaan je opnemen! Het is niet meer veilig om je naar huis te laten gaan."

Verbaast en verdwaald kijk ik rond. "Maar maar mag b wel bij me blijven?" "Ja die mag bij je blijven. We hebben een box en ledikantje alleen snachts moet B wel met vader naar huis." Oke dan weiger ik mee te werken.  Ze kijken elkaar aan en proberen me over te halen. "Ik wil best mee werken alleen als b bij me mag blijven anders weiger ik."

Ik heb weer medicijnen gekregen waardoor ik de hele dag super stoned ben en niet kan nadenken. Ik moet 24/7 beveiligd worden. Er moet altijd iemand zijn. Mag nergens meer alleen naar toe. Dit is dag 2 onder die omstandigheden, wat een gedoe...