Ik was zwanger toen ik werd neergeschoten (deel 3)

Vier maanden zwanger was ik, toen ik erachter kwam. Nadat ik door een Israëlische kogel in het ziekenhuis belandde, stond mijn leven op zijn kop. Niet door die noodlottige schietpartij, maar door een totaal onverwachte zwangerschap. En ik was niet in het veilige Nederland, maar in Palestina. Een bezet gebied waar een sluimerende oorlog langzaamaan alles kapot maakt.

Ik was door mijn verblijf daar gedwongen om mijn eerste echo bij een Palestijnse gynaecoloog te maken. Ik maakte een afspraak en ging in een hal zitten waar tientallen stoelen langs de muren stonden opgesteld. De hal fungeerde blijkbaar als wachtruimte. Alle stoelen waren bezet door vrouwen. Sommigen zwanger, anderen duidelijk te oud om nog zwanger te kunnen zijn. Na een half uur wachten was ik nog steeds niet aan de beurt. Er kwam een huilende vrouw de kamer van de gynaecoloog uit. Ze werd ondersteund door een oudere vrouw. Haar moeder? De tranen drupten op de vloer terwijl ze voorbij liep. Iedereen keek naar haar. Ik hoorde sommige vrouwen "allah allah", "maskeena" (arm ding) of "ya haram" (wat erg!) mompelen. Niemand wist waarom de vrouw huilde, maar we hadden allemaal een vermoeden. Ik begon zenuwachtig te worden. Wat als er iets met mijn baby was? Hoe zou ik daarop reageren? De baby in mijn buik was nog steeds een grote schok, de vader wist nog van niks, maar tóch leek me de gedachte aan een miskraam ondraaglijk.

Na een uur wachten was het mijn beurt. Ik schoof op de stoel voor en groot donker bureau. Erachter zat een Palestijnse arts. Hoofddoek, bril, mager, strenge blik. Ik vertelde dat ik in het ziekenhuis had ontdekt dat ik zwanger was. Ik had nog geen idee hoe ver ik was. Ik was niet zichtbaar dikker en ik had ook eigenlijk geen idee wanneer dit gebeurd kon zijn.

"Ben je getrouwd?", antwoordde ze. Ik keek verschrikt op. Oh God, krijgen we dit weer. "Nee, ik ben niet getrouwd." De arts zuchtte hoorbaar. Je hoorde haar denken: daar heb je die losbandige westerlingen weer! 

Ik moest op de behandeltafel liggen. Ik wachtte tot ze zou zeggen dat ik mijn trui omhoog moest doen. Dat gebeurde niet. Ze pakte het echoapparaat en drukte het hardhandig op mijn trui. Ik keek haar verbijsterd aan. "Moet ik mijn trui niet omhoog doen?", zei ik voorzichtig. "Nee", antwoordde ze.

Dat een man dit zou doen, hier in het Midden-Oosten, kon ik begrijpen. Maar een vrouw bij een andere vrouw? Ze drukte het apparaat dieper in mijn buik. Ik werd misselijk. Er verscheen iets op het scherm. De arts werd stil. Mijn maag draaide om. Dit is niet goed. Of wel?

"Je bent wel zwanger, maar ik kan het niet zo goed zien", zei ze. Nee. Dat snap ik, dacht ik. De arts zuchtte weer. "Je kunt het beste terug naar je eigen land gaan."

Totaal verdoofd verliet ik het ziekenhuis. Ik was zwanger. Maar misschien ook niet, hield ik mezelf voor. Hoeveel kon ze immers zien met dat apparaat terwijl ik mijn trui nog aanhad?  

Ik besloot naar een Israëlische gynaecoloog te gaan. Totaal tegen mijn principes, maar Israël is toch een moderner land in vergelijking met Palestina. Daarbij vermoedde ik dat ik daar mijn trui wel omhoog zou moeten doen. En dat ze misschien iets meer begrip voor een ongetrouwde zwangere vrouw zouden hebben. 

Een paar dagen later kon ik terecht in een kliniek in Jeruzalem. De arts was een grote vrouw met een brilletje met halvemaanvormige glazen en een ketting eraan. Ik besloot deze grote vrouw in vertrouwen te nemen en vertelde dat ik per ongeluk zwanger was geraakt van mijn Palestijnse vriend. Nog voor ik verder kon vertellen stond ze op en pakte een aantal folders. Ik keek ernaar, maar zag al snel dat het in het Hebreeuws was geschreven. "Dit zijn folders over een abortus", zei ze emotieloos. Ik keek haar aan en wist zeker dat ik haar nu al haatte. Van binnen schreeuwde ik, maar ik liet niets merken. Niet nu.

Ik keek haar aan en wilde ineens niet meer dat ze nog langer bij mijn baby (als die er echt zat) in de buurt zou zijn. Ik stond op en liep weg...