Ik was op zoek naar de roze wolk.

 Twee hele dagen duurde de bevalling van Mint. Met 38 weken werd ik in de avond ingeleid met het welbekende ballonnetje.

De volgende ochtend was er nauwelijks ontsluiting, waardoor er weeënopwekkers werden toegediend. Pijnlijke weeën, maar nog steeds nauwelijks ontsluiting.

De ochtend daarna was ik al moe en uitgeput en de ontsluiting kwam nauwelijks op gang.

In de vroege middag hield ik het niet meer en vroeg ik om een ruggenprik. Zo gezegd zo gedaan.

Nog meer weeënopwekkers, de dosis van de ruggenprik werd verhoogd en tegen de avond mocht ik eindelijk beginnen met persen.

Op 1 september 2017 om 22.54u kwam onze dochter Mint ter wereld. (Leuk detail: ze stonden op het punt om mij in te knippen toen ze werd geboren😅.)

Daar lag ze dan. Een mini mensje op mijn borst. Dat was het moment waarop je had gewacht. Onze dochter was geboren. Lief, mooi, prachtig meisje, maar ik voelde weinig. Terwijl ik dit schrijf bekruipt me een schuldgevoel.

Hoe kun je nu een mini mensje op de wereld zetten zo mooi als Mint en niets voelen.

Ik had gehoord van mensen om mij heen over die roze wolk. Die roze wolk die instant kwam met de geboorte van je kind. Maar die wolk kwam niet en het enige dat ik kon denken was 'OMG, hoe gaan we hiervoor zorgen? Wat moet ik hiermee?'

Twee dagen later mochten we naar huis. We mochten het zelf gaan doen met hulp van de kraamzorg natuurlijk.

Het was allemaal leuk en aardig. Veel kraambezoek, baby kijken,  urineweginfectie tussendoor en ik deed wat ik moest doen. Ik moederde, ik wandelde met Mint, ik knuffelde met Mint en ik hield van haar, maar de overheersende gedachte was: 'Ik ben mijn vrijheid kwijt'. 'Ik kan nergens meer heen, ik kan niet meer doen wat ik wil.'

Ik voelde me schuldig, want ik wilde alleen maar dat voelen wat al die moeders voelden als ze hun eerste kind krijgen. Instant verliefdheid, onvoorwaardelijke liefde, een oerdrang tot bescherming, maar het was er niet.

Ik heb dit gevoel nooit eerder durven delen, want ik was niet normaal. Dit was niet normaal. Ik bleef het mezelf maar afvragen en hopen op dat mooie gevoel.

Ik weet niet meer precies hoe lang het heeft geduurd, maar na enkele maanden. Opeens uit het niets..kwam daar het gevoel.. dat gevoel van liefde, dat gevoel van onvoorwaardelijke liefde, van verliefdheid. Dat gevoel waarbij niemand aan mijn kind moet komen. Ik bescherm haar met mijn leven.

Ik kon het toch! Zo blij! Ik ben niet gek!

Toen maakte het gevoel plaats voor angst. Angst dat er iets met mijn kind zou gebeuren, dat haar iets zou overkomen. Shit, was dat nou het gevoel waar ik op zat te wachten?

Dat gevoel is dus niet meer weg gegaan, maar iedere keer als ik naar mijn dochter kijk, dan ben ik verliefd.