Ik voelde de grond onder me weg zakken

De eerste dag merkten we al dat hij heel erg aan het trillen was met zijn handjes. We wisten toen niet wat het was en maakten er grapjes over. Toen hij ouder werd, bewoog hij zijn handjes zo dat het net was alsof hij motor aan het rijden was.

De eerste 3 maanden heb ik borstvoeding gegeven. Dit ging erg moeizaam omdat hij 45 minuten aan elke borst moest liggen. Hij viel steeds in slaap. Ik moest hem wakker houden met een washandje. Maar ik wilde dit per se doen. Na 3 maanden moest ik stoppen, want ik kolfde niet genoeg en moest weer aan het werk.

Toen ik poedermelk ging geven, begon de ellende pas echt. Hij hield zijn voedingen slecht binnen en spuugde hele golven. Ik had geen spuugdoekje bij me maar 2 of 3 hydrofiele luiers, want dat was namelijk altijd de hoeveelheid die hij uitspuugde. Hij hoestte, was vaak ziek en verkouden. We liepen nachtenlang met hem op, ziekenhuis in en ziekenhuis uit, verschillende onderzoeken gehad. Dat kind kreeg een trauma voor artsen. Hij raakte al in paniek wanneer we een groot gebouw in gingen. Ook al was het dan misschien nog niet eens een ziekenhuis. Maar ze konden niets vinden. "Gewoon gevoelige luchtwegen, mevrouw." Woest werd ik. Ik werd weggezet alsof ik zo'n overbezorgde moeder was. Maar ik voelde gewoon dat het niet goed zat.

Toen hij 9 maanden was, werden zijn neusamandelen geknipt. Hij moest onder narcose met een kapje. Nou, ik weet niet of jullie dat wel eens hebben meegemaakt, maar het is het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Je ziet je kind in doodsangst wegzakken. Zo zielig!!! En zoals hij in slaap ging, zo werd hij ook weer wakker. Hij kwam er ook niet meer uit. Hij heeft 3 dagen driftbuien en huilbuien gehad. Hij wist met zichzelf geen raad. En wij ook niet.

Daarna werden de verkoudheid en hoestklachten wel steeds beter. Heel langzaam ging het stapje voor stapje beter. Toen hij 1,5 was, had hij alleen 's avonds nog een pyjama papje. Verder had hij vast voedsel. Dat was een verademing. We hadden rust en hoefden niet steeds meer langs het ziekenhuis.

Maar toen diende zich een nieuw probleem aan, want hij kon nog steeds niet losstaan. En stappen op zijn voeten deed hij ook nog niet. Hij liep letterlijk op zijn knieën, net zo hard "rennend" als andere kinderen van zijn leeftijd normaal deden.

Hij ontwikkelde zich langzamer dan gemiddeld. Zijn eerste tandje kwam pas door op 13 maanden, en ook met kruipen was hij laat, pas op 13 maanden. Via de kinderarts kwamen we bij de orthopeed terecht, die aanvankelijk dacht dat het slechts standaard tenenlopen was. Hij adviseerde spalken om de verkorte kuitspieren op te rekken. Dit veroorzaakte echter een groot drama! Nachtelijke huilbuien en boosheid waren aan de orde van de dag. Toen hij twee jaar oud was, deed hij de spalken zelfs uit in de nacht. Uiteindelijk zochten we opnieuw hulp bij de orthopeed en vroegen om een second opinion.

De nieuwe orthopeed concludeerde dat het geen standaard tenenloop was en verwees ons door naar een neuroloog.

22-12-2014 had hij een MRI scan. Het was op mijn verjaardag. Ook toen ging hij boos slapen en werd hij weer boos wakker. Gelukkig bleef hij toen niet zo lang boos. Maar hoe leg je aan zo’n klein mannetje uit wat er gebeurd. Waarom moet hij steeds naar hij het ziekenhuis?

Op 24-12-2014 zou ik telefonisch de uitslag krijgen. Ik wist van te voren dat ik mijn man niet kon bereiken. Ik liep heel de ochtend met stalen zenuwen. Wat er alleen nog “even” bij kwam was dat ik op dat moment 36 weken zwanger was van ons 2e kindje. Toen kreeg ik om 11.30 het bewuste telefoontje: Ons mannetje had zuurstof gebrek gehad bij de geboorte. Hoe kon dit nou? Er was volgens de verloskundige toch niks aan de hand? Hij had een mooie apgar score! Wat er toen allemaal door me heen ging is met geen pen te beschrijven. Ik voelde de grond onder me wegzakken en heel me wereld instorten. Ze konden niet op voorhand zeggen of hij ooit normaal zou kunnen lopen of wat hij er verder nog aan over zou houden. Ik kon mijn man niet bereiken. En ik wilde niet dat iemand anders het eerder hoorde dan hij. Dus ik heb alles voor me moeten houden tot hij ’s avonds thuis was. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. En mijn buik leek wel een bowlingbal zo hard als dat hij was.

Vervolgens kwamen we in een rollercoaster terecht omdat ik ook nog 36 weken zwanger was. Ik moest na de kerst direct bij de gynaecoloog komen in het ziekenhuis en het was ook gelijk een medische indicatie om in het ziekenhuis te bevallen.

De bevalling van mijn dochter ging 21 januari weer heel hard maar wel heel goed verlopen. 

31 januari hadden we een afspraak met de neuroloog waarbij ze alles ging uitleggen. Ik heb het gesprek met haar toestemming opgenomen. Dit kan ik echt iedereen aanraden die zo’n heftig gesprek heeft. Dit was zo fijn. Zo kon ik later weer is terug luisteren wat ze nou eigenlijk gezegd had. We werden door verwezen naar de revalidatiearts. Die vertelde ons dat zijn kuitspieren nu te kort waren. Die moesten worden opgerekt. Dit gingen ze doen door zijn beiden onderbeentjes tegelijk in het gips te zetten. Dit moest 2 keer 2 weken. Het moest twee keer omdat na de eerste keer zijn voeten weer iets verder gezet werden en dan moest hij weer opnieuw in het gips. Ik moet zeggen dat hij naar omstandigheden die 4 weken best goed is door gekomen. Het was een geluk bij een ongeluk dat hij gewend was om niet op zijn beentjes te staan. Na de eerste keer in het gips zijn we nog met vrienden op vakantie geweest naar Portugal. 

Het was heerlijk om er even uit te zijn. Hij heeft toen voor het eerst normaal gelopen op zijn voeten. Na de vakantie moest hij nog 1 keer in het gips. Daarbij ging hij ook 2 keer in de week naar de therapeutische peutergroep. Hier kreeg hij 2 keer ergotherapie, fysiotherapie en logopedie. Ook werden er aangepaste schoenen aangemeten. Maar naar de therapeutische peutergroep toe gaan was ook nog een heel praktisch probleem. Want wij moesten gewoon werken en daarnaast had ik ook geen tweede auto. Uiteindelijk kregen we na een half jaar taxivervoer. Maar daar mocht ik niet met mee rijden. Dus ging ons mannetje van 3 jaar alleen in de taxi naar de therapeutische peutergroep. Hartverscheurend! Op de terug weg viel hij altijd diep in slaap.

Maar nu 8 jaar later wel heel fijn dat we het gedaan hebben want hij is in die periode ontzettend gegroeid.

Gelukkig ging zijn ontwikkeling daarna heel snel. In augustus 2016 is hij naar de kleuterschool gegaan. Hierover de volgende keer meer.

Mijn naam is Priscilla van Mama’s Coaching. Ik coach werkende moeders bij alle tegenslagen waar zij in het dagelijks leven mee te maken krijgen op het gebied van werk, relatie, opvoeding en sociaal leven maar vooral ook om al die ballen hoog te houden. Ik deel regelmatig tips of deel mijn eigen leven op mijn instagram account @mamas_coaching. Zie ik je snel?