Ik voel me schuldig

“Hoe bevalt het moederschap?” is een vraag die ik regelmatig krijg. Met volle overtuiging antwoord ik hier altijd op “goed!”. Olivia is een makkelijk meisje. Altijd al geweest. Slaapt goed, eet goed, is vrijwel altijd vrolijk en inmiddels een heerlijke knuffelkous. Maar vandaag kwam ik erop terug. De emmer liep over. Mijn emmer. Ik werd boos en heb mijn kind laten huilen. En nog geen seconde later kwam het schuldgevoel. Wat had ik gedaan? Hoe kon ik zo tegen dat lieve meisje doen? Mijn lieve meisje.

Vanaf dag 1 roepen we het al: Olivia is een makkelijk kind. Ik ben ‘s avonds bevallen en mocht vrij snel daarna naar huis. Tegen de tijd dat we daar waren was het nacht en dan krijg je geen kraamzorg. We kregen in een uurtje een spoedcursus luier verschonen en je-kind-om-de-3-uur-aan-je-borst-hangen cursus. Rete spannend vond ik dat. Ik was net moeder en zonder echt advies gingen we de 1e nacht met onze kleine meid in. Zou dat wel goed gaan? En ja, dat ging het. Olivia deed het voorbeeldig. Om de 3 uur werd ze zelf wakker. Huilde ze even. Legde ik haar aan en viel ze weer in slaap. En netjes 3 uur later deden we hetzelfde riedeltje nog een keer. Zelfs de kraamhulp zei: “wat een makkelijke baby!” We knepen in onze handen, want we wisten ook dat dit zomaar voorbij kon zijn.

Dit ging echter niet voorbij. Ik denk dat we op 1 hand kunnen tellen hoevaak wij ‘s nachts met een huilende-en niet slapende baby hebben gelopen. Ook met eten was (en door dit woord voel je hem misschien al aankomen) Olivia altijd heel makkelijk. De eerste hapjes gingen er goed in en uiteindelijk at ze met de pot mee. Een luxe-positie, dat besef ik mij maar al te goed.

Maar sinds een paar weken is Olivia aan het puberen. Eten wil ze niet. Behalve alles wat op mama haar bord ligt. Drinken? Liever ook niet. En luisteren naar papa en mama? No way. Ze doet letterlijk alles wat ze niet mag. Zelfs mensen om ons heen zeggen dat het een pittige dame aan het worden is. Ons voorbeeldige meisje is veranderd in een puberende tienermeid (ze is pas 16 maanden) en ik ben het gewoon niet gewend.

Ik weet niet wat ik met zo’n puberbui moet doen. Ik wil dat ze luistert, maar dat doet ze niet. Ik wil dat ze me verteld wat er aan de hand is, maar ze is pas 16 maanden dus dat kan ze niet. Ik wil haar leren hoe de wereld werkt, maar ze trapt tegen de regels aan. Ik raak gefrustreerd. Ik probeer me in te houden en ben tegelijkertijd zo moe. Van een lange dag werken. Van het moeder zijn. Van het moment. En soms knap ik, zoals vanavond. Ik werd boos op haar. Haalde haar uit haar stoel en zette haar op de grond. Ze raakte overstuur. En direct kwam het schuldgevoel. Hoe kon ik boos zijn op mijn dochter? Maar direct toegeven wilde ik ook niet. Want ze moet leren wat wel en niet mag. Maar hoe kan ik nou streng blijven tegen een meisje in tranen? Ik kan dat gewoon niet. Ik pakte haar op en heb haar de hele avond geknuffeld.

Sorry liefje. Mama is niet boos op je. Mama houdt van je en je bent altijd mama’s lieve meisje. Ik verzamel weer energie en geef al mn liefde aan haar. Maar ik weet dat ik me op moet maken voor een volgende strijd. Want die zal geheid weer komen. Ik ben zoekende naar de beste manier van opvoeden. Wat is pedagogisch juist? En wat niet? Hoe ik het een volgende keer ga aanpakken? Ik heb geen idee. Want hé, deze moeder doet ook maar wat.