Ik voel me niet zo lekker

Donderdag 7 november, de wekker gaat. Ik kijk even op mijn telefoon en zie een gemiste oproep van mijn werk en een heleboel apps. Of ik vandaag kan werken ipv morgen ? Ik stuur terug dat het kan maar dat mijn tijd wel wat beperkt is en daarna ga ik dus wat verward en gehaast mijn bed uit. Deze dag gaat anders lopen dan ik had bedacht, hoe anders weet ik dan nog niet.

De kinderen zijn allemaal een beetje laat uit bed dus ik loop hun kamers even in om ze aan te sporen en dan hoor ik een piepstemmetje: "Ik voel me niet zo lekker mama". Het is Maeve en ik hoor aan haar stem dat het mis is, maar ik wil het nog niet geloven. Ik vraag of ze misschien honger heeft of nodig moet plassen? ( iets wat vaak de oplossing is voor mijn kinderen) Ik stimuleer nog even door te zeggen dat het donderdag is en ze dan altijd afspreekt met haar beste vriendin. Ze doet haar best, want ze wil graag naar school. Dit is haar week vrij van Chemo en daar geniet ze juist altijd zo van. Het is geen geval van geen zin in. Ze is ziek. In mijn hoofd hoor ik de stem van dr Luesink, “wanneer ze koorts krijgt moeten jullie gelijk contact opnemen met ons Vaak zien we bij kinderen die chemotherapie krijgen dat wanneer ze koorts hebben de afweer te laag is en ze hulp nodig hebben bij het beter worden..” Ik neem de temperatuur op en deze is 37,6. Geen koorts, en toch bel ik met het PMC. Een gevoel wil dat ik dat doe. Ze gaan even overleggen en bellen zo terug. Ik breng de andere kinderen naar school en vertel Eliah dat ik mijn best doe om hem om 12 uur op te halen, maar dat ik misschien met Maeve naar de dokter moet en dat hij het dan van de juf wel hoort. Dit vind ik vreselijk en ik hoop zo dat ik hem wel kan halen.

Ik rij naar Maeve en kijk even film met haar. Ze moet huilen en zegt dat ze zich echt wel beter voelt en naar school kan. Ik neem opnieuw haar temperatuur op , 38,1 is het nu. Het PMC belt terug en ze willen een bloedbeeld. Over 3 kwartier worden we verwacht in het Reinier de Graaf. We moeten via het lap en dan naar de afdeling. Het advies is een koffertje mee voor de zekerheid. Maeve huilt, ze wil het niet. Geen prikken, geen ziekenhuis, geen artsen, en al helemaal geen opname. Ik knuffel even met haar en probeer haar gerust te stellen, maar eigenlijk deel ik het gevoel. Ik wil het ook niet!

Ik loop naar boven en pak een grote tas om onze spullen in te doen. Als alles is ingepakt kijken we de film nog even af. We gaan de auto in en ik bedenk me dat ik natuurlijk niet met een ziek kind bij het lap in de wachtkamer ga zitten dus ik bel naar de afdeling om te vragen of ze vast een bed kunnen klaarmaken. Dit blijkt ingewikkeld en we moeten ons melden op de SEH. Daar wordt dan eerst bloed afgenomen en daarna kan ze wel naar de afdeling. Oke. Omslachtig. Ook bel ik even met school want Eliah zal toch moeten overblijven..

We melden ons op de SEH en daar worden we naar een kamer gebracht. Maeve loopt als eerste de kamer in en binnen staat ze ineens stil. “Deze kamer ziet er eng uit” zegt ze. Ik ben het helemaal met haar eens! De verpleegster kletst vrolijk dat ze dat ook wel vindt maar dat Maeve lekker op het bed kan gaan liggen. Nou lekker meid, heerlijk ontspannen in een enge kamer. Wanneer Maeve ligt piept ze “ik ben bang” Mijn hart breekt alvast.. Maar ze gaat nog even door. “Het is al een tijdje geleden dat ik een vingerprik moest, ik ben bang dat het pijn doet. De vorige keer dat ik een vinger prik moest was ik in het andere ziekenhuis. We wisten nog niet wat er was en toen dacht ik dat ik dood zou gaan.”

Ik hoor het en wil huilen en haar kussen, maar dat zou haar niet helpen dus ik slik mijn tranen weg en mompel iets. En kus haar wel even snel. De spullen worden klaar gelegd voor de vingerprik en alles mag bekeken worden. De temperatuur wordt ook nog een keer opgenomen en is nu 39,0. Maeve vindt de verpleegster heel fijn dat kan ik zien. Het is tijd voor het prikken en dat valt tegen voor Maeve. Ze gilt dat het pijn doet. Gelukkig loopt het bloed goed en vult ze het buisje. Maar dan laat ze het buisje vallen. F*ck! Ze moet opnieuw prikken, mis. Nog een keer prikken, weer niet goed. En dan raakt Maeve overstuur. We laten haar even bijkomen en de arts komt haar controleren. Hij ziet geen gekke dingen op het eerste gezicht. Wel een gevoelige buik. Hij zegt dat we echt bloed moeten controleren om een goed beeld te krijgen en gaat op zoek naar de verpleegster om nog een keer aan te prikken. Ik zit alleen met Maeve, in die enge kamer. Ze is moe en heeft haar ogen dicht gedaan. Ik denk aan de gevoelige buik en aan haar worden van net. En even ook aan de kamer van andere ziekenhuis. En dan voel ik me ook weer helemaal als toen. Misselijk, onzeker, moe en angstig. De arts komt terug en verteld dat ze nu naar de afdeling gaat dan kan ze in een gewoon bed. Er komt iemand naar de kamer daar om haar nog een keer aan te prikken. Daar ben ik wel blij om. Ik kijk even naar Maeve of ze slaapt of wakker is. Ik kan het niet echt inschatten. Ik gok op slapen en vraag zachtjes of ik me zorgen moet maken? We moeten de bloeduitslagen afwachten. Ik haat dit soort antwoorden! Kan je toch niks mee?! Maar goed het gaat dan ineens wel snel want er staat een verpleegster klaar met rolstoel en ze neemt ons mee naar een kamer op de afdeling. Maeve gaat lekker liggen in het bed en valt in slaap. Ik neem plaats op een klapstoel ernaast. App even met mijn moeder en met Jef tot ik een bekend gezicht zie. De vaste pedagogische medewerker die er altijd is als Maeve hier voor haar chemo komt. Fijn om haar even te zien. Ze heeft ook thee voor me meegenomen. Lief! We moeten even wachten op iemand van het lap die Maeve kan aanprikken. Dit aanprikken gaat super! De buisjes zijn zo gevuld en Maeve is rustig. Gelukkig! Maeve valt daarna gelijk weer in slaap. We wachten bijna 2 uur. Tussendoor komt er steeds iemand binnen. Als ze moet plassen graag opvangen. Wanneer ze haar neus gaat snuiten, graag opvangen, wat willen jullie eten vanavond? De eerste arts met een andere man(arts?) komen binnen, zonder uitslagen, de arts zegt we komen alleen even kijken hoe het gaat, geen onderzoeken. De man die hij heeft meegenomen slaat zichzelf op zn vingers als grapje, ik kijk naar Maeve, die ligt met haar ogen dicht dus lach ik er maar even om.. dan een tijdje niemand.

Ik zie de arts binnekomen met een serieus gezicht en ik denk dat hij ons gaat vertellen dat we moeten blijven. Hij zoekt een stoel, die er niet is en gaat geleund staan tegen het kastje. En dan ineens zegt hij super blij Ik heb goed nieuws! Er zijn wel ontstekingswaarde gevonden, maar genoeg witte bloedcellen om het zelf op te lossen! Yes!

 Ik neem mijn lieve Maeve dus mee naar huis. Waar ze als een gewoon kind mag uitzieken op de bank.