Ik voel me in de steek gelaten door mijn schoonmoeder

Het liefst zou ik het van de daken willen schreeuwen. Waarom niet 1 keer normaal. Een aantal weken geleden hebben we iets vreselijks meegemaakt. Een heel groot verlies, zo klein maar zo hartverscheurend. Iedere dag nog loop ik rond met een zwaar en bedroefd hart. Mijn kleine boefje zorgt wel voor afleiding, maar soms is het zo ontzettend zwaar en zou ik zo ontzettend graag een arm om me heen willen voelen. 

Misschien vraag ik wel iets heel geks en ik vraag me soms af hoe anderen dat doen of zouden doen. Door omstandigheden heb ik geen contact meer met mijn eigen familie, iets wat ik soms erg mis en best verdrietig om kan zijn, maar wat ik niet kan veranderen. 

Ik zou dan ook graag een goede band met de schoonfamilie hebben, maar helaas. Maar de afgelopen periode voel ik me ontzettend in de steek gelaten. Normaal regel ik altijd de dingen zelf, neem mijn zoon mee als het kan en anders neemt mijn man vrij/ werkt thuis, Maar nu zit ik in een hele zware periode met ziekenhuis bezoeken, moeilijke gesprekken, dingen waar ik mijn kleintje eigenlijk niet mee kan nemen. Dingen die ik eigenlijk ook samen met mijn man moet doen. 

Alleen mijn schoonmoeder heeft altijd andere dingen te doen als we haar vragen. Op de kinderen van haar dochter past ze meerdere keren per week, maar bij ons heeft ze altijd iets. Ze heeft al afgesproken om op te passen op haar andere kleinkinderen, ze moet klussen bij schoondochter, ze heeft al afgesproken met vriendinnen. Met veel moeite wilt mijn schoonvader dan wel oppassen, maar eigenlijk is hij dan niet meer dan alleen aanwezig, een luier verschonen dat doet hij bijvoorbeeld niet (ik snap dat het niet het leukste klusje is maar een kindje van 1,5 kan toch ook niet meer dan een uur met een vieze luier rondlopen). Uiteindelijk zoeken we dus meestal maar naar een andere oplossing, vragen we vrienden, buren of nemen we ons kleintje dan toch maar mee. 

Maar eigenlijk ben ik er dus best wel boos over. Mijn schoonmoeder zeurt regelmatig tegen familie en ons dat ze op ons kindje wilt passen. Ze eist wel van ons dat we 's avonds op een verjaardag komen en is dan boos als we aangeven in het weekend overdag graag langs te komen, maar dat het 's avonds met een kleintje eigenlijk niet prettig is, dan is het huis te klein. En zo zijn er nog veel meer dingen. 

Misschien is het wel mijn eigen schuld. Ik weet het eigenlijk niet meer zo goed, maar als ik heel eerlijk ben dan ben ik er best wel klaar mee. Mijn man praat het meestal vooral een beetje goed, maar ik voel me echt in de steek gelaten. Voor mij  gevoel doe ik echt mijn best om er iets van te maken, maar juist nu zit ik in een moeilijk periode, juist nu heb ik eigenlijk iemand nodig en juist nu laten ze me helemaal barsten. 

Eigenlijk gaat het niet alleen om oppassen, maar ook om even een kopje koffie, een arm om je heen. Mijn schoonfamilie weet dat ik niet aan kan kloppen bij mijn eigen familie, ze weten hoe moeilijk ik het op dit moment heb, maar nooit is er eens oprechte steun. Het is niet zo dat mijn schoonmoeder nooit komt, maar eigenlijk gaat het zo van ik heb vandaag zin om te fietsen dus ik kom langs en dan moet ik maar de hele dag thuis zijn. En als ik toevallig een afspraak heb en    dat zeg, dan is het gelijk kortaf en boos. 

Ik heb al vaker ruzie gehad, omdat ik of mijn man erover in gesprek zijn gegaan (soms wel boos omdat ik er toen ook klaar mee was) Ik zal ook nooit zeggen we gaan niet naar je ouders, het zijn de ouders van mijn man, opa en oma van mijn zoon en daar ga ik echt niet tussen zitten. Maar ik ben zo langzamerhand echt boos over hoe het gaat. Ik vraag me af hoe anderen dat doen en of ik maar gewoon alles moet negeren. Eerlijk gezegd vind ik het ook niet eerlijk naar mijn zoon toe, nu merkt hij het nog niet echt, maar als hij ouder is ziet hij ook dat opa en oma anders naar hem zijn dan naar de andere kleinkinderen en eerlijk gezegd begrijp ik dat niet. Mijn zoon is echt heel lief en natuurlijk ook wel eens een boefje en een handen bindertje, maar gewoon normaal voor zijn leeftijd. Ze laten eigenlijk niet alleen mij, maar ook hun eigen zoon en kleinkind in de steek.