'Ik vind het zo knap!'
Over doen wat je graag doet, en hoe verrijkend dat kan zijn...
‘Ik vind het zo knap!’ Zei ze, en ze knikte lief. ‘Ik zou het niet kunnen hoor, vooral met afscheid nemen enzo….’ Zei de ander, en stelde nog wat vragen over pleegzorg.
En ik lachte aardig, maakte een geintje of twee, vertelde dat ik vaak lachend doorga, omdat dat helend en zelfbeschermend werkt.
Een arts en haar assistent, een tijdje geleden toen ik met de baby een weekje in het ziekenhuis was. Zeker niet de eersten die er over begonnen en ook niet de laatsten.En allemaal liefdevol en vol respect. Met tranen in hun ogen soms, met uitleg waarom zij niet...... en liever toch.....
En ik ging erdoorheen. Liet de tranen pas komen toen ik wegliep. Wat moet je anders? Je bent met je pleegkindje in het ziekenhuis, in alle documenten staat dat, en mensen hebben nu eenmaal vragen. Zijn - op een fijne manier - benieuwd, en keer op keer leg je uit. Vertel je, licht je voor.
Natuurlijk kan ik vertellen dat ik slechter slaap als ik denk aan dat er weer een afscheid komt, dat ik soms naar woorden zoek als ik met bio-familie praat, dat ik soms wat vind van dingen die gebeurd zijn, maar dat dat tegelijkertijd mijn plek niet is, en dat m’n hart vaak zo overstroomt van liefde dat ik ervan kan huilen. Ook kan ik zeggen hoe dol onze kinderen op haar zijn, en dat ik me soms oprecht afvraag of ik ze wel goed op het evt afscheid voorbereid.
Dat vertel ik allemaal in zo’n kort gesprekje niet.
Wat ik dan wel zeg? Dat ik het graag doe, heb geleerd juist die dingen te doen waar ik een talent voor heb gekregen. Dat het zo fijn is bij jezelf na te gaan waar je je passie aan ontleent, wat je 'drive' is. Hoe je daardoor leert 'nee' te zeggen tegen dingen die je niet graag doet, omdat je beseft dat andere mensen die dingen misschien weer beter kunnen. En dat ik juist weer bewondering heb voor moeders die met kinderen thuis onregelmatige uren werken in de zorg. En dat meen ik oprecht.
En wat ik ook zeg: dat pleegzorg m’n leven heeft verrijkt. Voor altijd ♥️