Ik vind deze dagen moeilijk, extra moeilijk kan je wel zeggen..

Ons mooie meisje is al bijna 3 jaar! Van de week lag er een brief op de mat, dat we alvast mochten gaan oriënteren naar een school keuze. Dat hakt er bij mij dan in, mijn kleine kwetsbare meisje over 1 jaar al zoveel moeten missen.

Vooral de maand december vanwege het vroege breken van mijn vliezen. De tijd die ik door moest brengen op bed of op de bank, de ctg die ik elke dag moest maken. Ook met de “feestdagen” want daar kreeg ik geen vrij voor ;) de tijd om na te denken en stil te staan, kerst is na 2008 voor mij geen feestdag meer die mogen van mij wel gestolen worden.

In 2008 is mijn lieve nicht die als een grote zus voor mij was overleden op eerste kerstdag.

Ze is 33 geworden.

Zo oud als ik nu ben. En die hakt er behoorlijk in.

Ik keek altijd onwijs tegen haar op, maar nu ikzelf 33 ben en moeder van een dochter van bijna 3 vind ik het nog pittiger, ik zag haar als een vrouw die alles wist. Die alles mee had gemaakt alles had gezien en zo zeker in het leven stond, maar in werkelijkheid was ze ook maar gewoon een meisje. Een meisje van 33 die graag kinderen had gewild, haar toekomst zo onzeker en op die leeftijd al zoveel keuzes moeten maken. Als ik dan naar mezelf kijk dan snap ik dat ze bang was, ze had nog een heel leven voor zich moeten hebben..

Zij had ook moeder moeten worden.

Ik weet zeker dat ze een fantastische moeder was geweest.

Deze maand doet pijn, laat het dan maar gauw eind januari zijn. Alle heftigheid die ik dan misschien weer naast me neer kan leggen..