Ik vecht al ruim een jaar tegen mijn depressie (deel 1)

Vanaf 1 juli voelde ik mij down. Nick was aan het werk, en ik was alleen met ons dochtertje van 1,5 week en zoontje van 3 jaar. Na een heftige bevalling en kraamweek met intensieve borstvoeding dacht ik dat dit normaal zou zijn.

Vanaf 4 juli stopte ik met borstvoeding om zo wat meer rust te creeeren voor mijzelf en voor ons gezin. De borstvoeding nam een hoop tijd in beslag waardoor ik soms lichtelijk geïrriteerd raakte. Het voelde goed. Line was bij het consultatiebureau geweest en was goed gegroeid, een mooi moment om het mooie maar ook intensieve borstvoedingsperiode af te sluiten.

Helaas voelde ik mij nog steeds down ondanks dat ik geen borstvoeding meer gaf. Het werd erger. Line huilde veel, en ik kon en wilde haar niet troosten. Nick troosten Line zodra zij dit nodig had en als Nick niet thuis was negeerde ik haar gehuil. Het deed niet eens pijn en ik begon zelfs een hekel aan haar te krijgen. Spijt had ik dat ik voor een tweede kindje was gegaan want we waren zo gelukkig met Novan. Dit was voor mij een belletje die ging rinkelen om hulp te gaan zoeken, want dit is niet goed.

Ik ging naar de huisarts om mijn bloed te laten prikken om te checken of mijn waarden weer goed waren. Daarnaast heb ik meteen met de huisarts besproken dat het niet goed met mij gaat, en dat ik hulp nodig heb. Ik kreeg een verwijzing van de huisarts naar een psycholoog bij mij in de buurt, maar gaf wel duidelijk aan dat dit even kan duren tot ik daar terecht kan.

Na 3 lange weken wachten had ik eindelijk een afspraak bij de psycholoog. Het waren voor mij 3 lange weken, aangezien ik mijzelf steeds slechter ging voelen. Ik kwam de deur niet meer uit, had geen zin meer om te douche/aankleden en het gehuil van Line ging bij mij door merg en been. 1 augustus was de dag dat ik terecht kon, en die datum zal ik nooit meer vergeten. 1 augustus 2010 overleed mijn vader aan een hartstilstand, dus deze dag/datum blijven voor mij altijd in mijn geheugen. Ik voelde mij die dag nog slechter dan normaal, want het overlijden van mijn vader kwam ook weer terug.

Tussendoor had ik regelmatig contact met het consultatiebureau. Zij waren ook al op de hoogte van mijn psychische gesteldheid. Vanuit daar kreeg ik videohometraining aangeboden om een band met Line op te bouwen. Na de bevalling is zij maar kort bij mij geweest en is zij daarna naar Nick gegaan, daardoor was onze band wat minder. Door de videohometraining werd ik bewust dat ik nog niet eens zo een slechte mama was, en zeker wel contact met haar maakte. Zij legde uit dat communiceren tegen je kind en knuffelen met je kind heel belangrijk is na zoń bevalling. Door de video terug te kijken, deed ik dit ook. Dit was heel prettig om terug te zien en om fijn om bewust te worden dat onze band nog niet eens zo slecht is.

In de tussentijd was ik bij de psycholoog weer weggestuurd, aangezien mijn zorgverzekering het niet vergoeden. Dus ik moest weer op zoek naar een nieuwe psycholoog. Dat betekent dat ik weer naar de huisarts moest voor een doorverwijzing. Dit keer heb ik mij bij meerdere psychologen aangemeld, zodat ik zo snel mogelijk terecht kon.

Hoe zwaar het ook was, startte ik weer met werken op 20 augustus. Eigenlijk was mijn hoofd en lijf nog helemaal niet toe aan werk, maar als zelfstandige kon ik niet anders. Aan de ene kant was het heel fijn om weer aan het werk te zijn om toch weer bezig te zijn, maar mijn werk kostte ook een hoop energie. Ik was namelijk gastouder, en had gastkindjes bij ons thuis.

Nog steeds wachtend op een intake gesprek bij een nieuwe psycholoog, ging het steeds slechter met mij. Ik voelde mij verschrikkelijk down en ik begon zelfs een hekel te krijgen aan mijn eigen dochter. Om dit op te schrijven en te uiten is best heftig, maar ik ben vast en zeker niet de enige. Ook wil ik hiermee duidelijk maken dat dit een normaal proces is, alleen moet je hier wel hulp bij zoeken. Nick had daarom een afspraak gemaakt bij een accupunctuur om te kijken of zij mij kan helpen. Dit kon namelijk niet langer. De afspraak met de accupunctuur was heel bijzonder. Ik huil eigenlijk nooit, maar bij haar ging er een kraan met tranen open. Op dat moment voelde ik de pijn in mijn baarmoeder/buik weer. De volgende afspraak gingen Line mee om dit proces samen te doen. Zij was zo onrustig en bleef maar huilen tijdens deze afspraak. Nadat wij buiten waren, viel ze direct in slaap.

Normaal kon ik Line niet in bed leggen en begon ze vreselijk te huilen en ging niet slapen. Als Nick haar in bed legde sliep ze direct, daarom legde Nick Line altijd in bed. Na mijn afspraken bij de accupunctuur was dit compleet anders geworden. Ik kwam terug van mijn afspraak, legde haar op bed, en ze sliep! Wauw, wat was dat bijzonder en gaf mij dat een goed gevoel.

2 weken nadat ik bij de accupunctuur was geweest, kreeg ik eindelijk te horen dat ik een intake gesprek had bij een nieuwe psycholoog. Een hele fijne vrouw waar ik meteen een klik mee had. We hebben een aantal afspraken gehad om te kijken hoe zij mij uit mijn postnatale depressie kan halen. Na een paar keer EMDR gehad te hebben, voelde ik mijzelf nog steeds vreselijk down en had ik totaal geen zin meer in het leven.

Nadat ik ruim een halfjaar bij haar was geweest, raakte mijn vergoedingen op en zij kon mij niet meer verder helpen.........BINNENKORT HET VERVOLG!