Ik moet...

De laatste paar dagen voel ik me gespannen. Ik moet van me afschrijven, ik moet iets plaatsen voor mijn blog, voor mijn website, voor social media, voor jullie. Al dagen scroll ik door insta voor inspiratie. Ik blijf malen, nadenken en dingen opzoeken en bekijken. Ik blijf schrijven, herschrijven, lezen en herlezen. Maar het komt niet op papier. Dat wat ik wil zeggen komt er maar niet uit.

Waarom voel ik me zo gespannen? Het gaat toch goed, zoals ik me weleens gevoeld hebt tijdens de zwangerschap, zo voel ik me nu niet. Het gaat eigenlijk heerlijk. Lexus doet het super goed. Ze is vandaag precies 2 maanden, en de jongens accepteren steeds beter haar plekje in ons gezin en hun nieuwe plek als grote broers. Maar toch ben ik op.

Na een aantal hele onrustige dagen waarbij hoofdpijn bij mij een grote rol speelde voel ik me eindelijk weer een dag beter. We hebben een fijne dag en toch sluit ik deze dag onrustig in mijn hoofd af. Waarom?

Ik merk aan mijzelf dat ik zoveel moet; ik moet wat schrijven, ik moet iets plaatsen, ik moet het allemaal bijhouden. En het frustreert me dat het er niet uit komt, dat er geen inspiratie is. Want terwijl ik social media ook wil bijhouden voor mijn werk moet ik tegelijkertijd mijn jongens entertainen, met hun gezellig spelen en mijn telefoon wegleggen en daarbij moet ik ook natuurlijk Lexus voeden, borstvoeding, want dat is het beste wordt er gezegd, en ik moet ook kolven want straks moet ik weer werken, maar ik moet ook het huishouden doen, boodschappen doen, koken, het liefst gezond met veel groenten wat de jongens moeten leren eten en ik moet spulletjes bestellen en dat ook niet vergeten want de levertijd kan wel eens op zich laten wachten en s’avonds moet ik er ook zijn voor Jeff. Ik moet, ik moet, ik moet...

Gister werd het me pijnlijk duidelijk; ik gaf Oliver straf omdat hij tegen me schreeuwde, niet veel later schreeuwde ik zelf tegen Harvey waarbij Oliver bijna huilend tegen mij zei: ‘mama niet schreeuwen, nee niet schreeuwen.’

We voeden onze kinderen op, met de hoop dat ze verstandige volwassenen worden die zich staande kunnen houden in de maatschappij. Want dat is onze plicht. Kinderen hebben ons nodig, ons voorbeeld, maar heel misschien hebben wij juist onze kinderen veel harder nodig. Zij helpen ons, om op te groeien, als ouders. En dat is het allerbelangrijkste wat ik nu moet doen, een ouder zijn. De rest komt later en vanzelf wel weer.

Ja ik weet wel waarom ik deze dag zo onrustig afsluit, want ik blijf maar malen. Malen over wat ik allemaal (nog) moet doen. Dus schrijf ik het nu van me af en kom ik zelf tot dé logische conclusie: Van wie moet ik wat? Niemand die mij zegt dat ik iets moet doen, ja één iemand: ikzelf. Het is tijd om wat meer los te laten. 

Ja, ik weet het allemaal heel goed nu nog alleen doen, ik moet, ik moet, ik moet...

Nee niet schreeuwen mama

Sorry 😞

Ik moet, ik moet, ik moet...

00:30

Het is nu toch echt tijd om te gaan slapen

ik moet, ik moet, ik moet...

Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen

Ik moet, ik mag, ik zal proberen...

😴