Ik liet eindelijk de vader van mijn kind los

Het is inmiddels twee jaar geleden dat ik de vader van mijn kind voor het laatst heb gesproken. Met mijn pasgeboren zoon op de arm stuurde ik hem een bericht dat hij vader was van een gezond jongetje. Hij wilde er niets van weten.

Ik denk dat ik toen nog ruim een jaar heb gedacht, of gehoopt? dat hij wel bij zou draaien. Hij kwam immers uit het Midden-Oosten. Een cultuur waarin je niet zomaar ongetrouwd een baby op de wereld kunt zetten. Althans, niet ongestraft. Ik bleef hem iedere drie maanden foto's sturen van onze zoon, mijn zoon. Ik kreeg nooit iets terug. Ik weet niet eens zeker of hij de mails wel heeft geopend.

Na een jaar vervloog de hoop dat hij me op een dag een mail terug zou sturen. Of een whatsappberichtje desnoods. Ik begon me steeds meer in te stellen op het feit dat mijn ex, de vader van mijn kind, nooit meer deel zou uitmaken van mijn leven. Van mijn zoons leven. Maar vooruit kijken durfde ik ook nog niet.

Toch heb ik heel wat dates gehad. Maar nooit kwam het tot iets. Ik voelde niets. Ik dacht alleen maar: hij is niet zoals T. (de vader van mijn zoon). Ik wist helemaal niet hoe T. als vader zou zijn, maar toch zag ik in geen enkele man een vader voor mijn kind. Achteraf gezien denk ik dat ik er ook helemaal niet klaar voor was. Ik was niet klaar met T. Maar ik was vooral niet klaar met het loslaten van mijn 'vorige leven' in Palestina. Ja, ik had al ruim een jaar een kind en een nieuw leven in Nederland. Maar vooruit kijken deed ik niet. Ik keek alleen maar achteruit, naar mijn jaren in het Midden-Oosten. Ik romantiseerde mijn leven daar. Ik romantiseerde de relatie met T.

In oktober 2015 kreeg ik een baan, na lang zoeken. Heel langzaam begon ik een beetje vooruit te kijken. Ik kreeg weer een soort ritme in mijn leven. Drie dagen werken, twee dagen thuis met mijn kind. Ik had af en toe nog een date, maar ik stond er eigenlijk vanaf het begin af aan al sceptisch in. Na één date zei ik vaak al tegen mijn zus: “Nee, dit wordt niks.” Ze antwoordde dan altijd: “Maar je geeft het ook geen kans, Eef.” Dat was waar. Ik gaf het ook geen kans. Maar als ik ook maar een kleine twijfel voelde, was het niet goed genoeg. Vroeger waarschijnlijk wel. Maar nu ik moeder ben, is alles anders. Dan steek je toch alleen maar energie in iemand waar je voor wíl gaan?

In november begon één van mijn collega’s me op te vallen. Hij maakte me aan het lachen en leek oprecht geïnteresseerd in mij, als persoon. We raakten steeds vaker en langer aan de praat. Eerst alleen op het werk, later ook via whatsapp en facetime. Dat er iets opbloeide was wel duidelijk. Al vroeg ik me wel steeds af of dit nou vriendschap was, of dat het misschien toch meer werd. Ik wist het niet. Pas met de kerstdagen, toen ik hem een paar dagen niet sprak, besefte ik dat ik hem miste. En toen hij me met oud en nieuw, om 00.00 een sms’je stuurde, kon ik niet meer tegenover mezelf ontkennen dat ik verliefd op hem was geworden. Voor het eerst in al die jaren, liet ik T. los. Nog niet helemaal, maar voor het eerst begonnen er langzaamaan barstjes te komen in de relatie die ik nog in mijn hoofd had met T.

Half januari sprak mijn collega tegen me uit dat hij verliefd op me was. Ik denk dat dat het moment was voor mij om me over te geven aan mijn eigen gevoel. Dit nieuwe gevoel. Inmiddels zijn we bijna een maand verder en begint het stukje bij beetje duidelijk te worden dat mijn hele relatie met T. een farce was. Iets wat niet écht bestond. De relatie was wel echt, maar de man die ik in mijn hoofd had, wanneer ik aan T. dacht, bestond niet. Dat T. en ik ruim een half jaar voordat ik zwanger van hem werd, al forse problemen hadden, had ik verdrongen. Er was liefde, maar geen onvoorwaardelijke. Er was aantrekkingskracht, maar wanneer die zou wegvallen, zou er niets meer over zijn van onze relatie. Er was geen basis, geen gedeelde interesses, geen mogelijkheid om op hetzelfde niveau te communiceren als met mensen uit het westen. Het was een tijdelijke verliefdheid die we veel te groot hebben gemaakt voor onszelf.

Hoe beter ik mijn nieuwe liefde leerde kennen, hoe meer ik besefte dat ik met T. nooit een kans zou hebben gehad. Natuurlijk doet het nog steeds pijn dat hij mij én zijn eigen kind heeft laten vallen. Natuurlijk zal ik hem nooit kunnen (en willen) vergeten. Hij is en blijft de vader van mijn kind. Maar ik denk dat ik nu eindelijk kan zeggen dat T. verleden tijd is. Ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor het prachtige kind dat hij me heeft gegeven. Maar nu is het tijd om voorzichtig vooruit te kijken. Beetje bij beetje.