Ik laat je los..

Ik kijk naar hem door mijn tranen heen. Voor de eerste keer voel ik zijn huid op die van mij. Hij ligt rustig op mijn borst. Af en toe maakt hij een, voor mij, nog onbekend geluidje. Ik heb mij nog nooit zo gelukkig en angstig tegelijkertijd gevoelt. Ik fluister in zijn oor dat ik er voor hem zal zijn. Nu en altijd. Hij moet helaas nog even terug in de couveuse. Oké dan, ik laat je los, voor heel even.

Ik kijk naar hem. Hij klimt eigenhandig de trap op richting onze voor deur op de tweede verdieping. Zojuist werd ik voor de zoveelste keer afgewezen toen ik hem wilde helpen met traplopen. ‘Nee nee, mama’ zei hij flink hoofdschuddend en duwde mijn hand zachtjes opzij. Oké dan, ik laat je los.

Ik kijk naar hem. Hij zit op het bankje bij het kinderdagverblijf. Ik trek zijn schoenen uit en bereid me voor op een flinke huilbui die hij zal inzetten zodra ik hem de laatste kus geef en naar mijn werk vertrek. Maar niets is minder waar. Na de laatste kus zegt hij ‘Daah mamaah’, steekt zijn handje op en verdwijnt uit mijn zicht. Hij kiert van het lachen met zijn vriendje. Geen aandacht meer voor mama. Oké dan, ik laat je los.

Ik kijk naar hem. Hij trapt de benen uit zijn lijf. Helemaal alleen. Toen ik hem zojuist wilde vangen omdat hij een net iets te scherpe bocht maakte corrigeerde hij zich zelf en fietste me zo voorbij. ‘Je hoeft me niet meer te vangen. Ik kan echt heel goed fietsen’ deelde hij me nog even mee tijdens het avond eten. Oké dan, ik laat je los.

Ik kijk naar hem. Hij loopt richting de ingang van zijn school. Toen ik hem achterna liep om hem bij zijn klas nog even een kus te geven draaide hij zich om en schudde zijn hoofd. ‘Nee mam, dat hoeft niet meer. Ik kan dat zelf wel’. Hij geeft vluchtig een halve kus op mijn wang en rent naar binnen. Een beetje verbijsterd laat hij me achter, midden op het schoolplein. Oké dan, ik laat je los.

Ik kijk naar hem. Hij geeft me een dikke knuffel en lacht breed. ‘Waarom moet je toch altijd huilen mama’. Ik lach door mijn tranen en geef hem een dikke kus. Voor de zoveelste keer in zijn leven ben ik apetrots. Voor de zoveelste keer laat ik hem gaan. Nu met een veel te grote rugzak met een aantal dikke schoolboeken. Toen ik hem vanochtend tijdens het ontbijt vroeg of hij zenuwachtig was, antwoordde hij met ‘Ja, een beetje. Maar je hoeft me niet te brengen hoor. Lars en ik fietsen samen naar school’. ‘Oké oké’ had ik iets teleurgesteld gezegd. Ik laat je los.

Ik kijk naar hem. Hij heeft zijn diploma gehaald. De tranen staan allang niet meer in mijn ogen maar zijn rijkelijk gaan vloeien over mijn wangen. Trots als een pauw loopt hij van het podium af. Klaar om hem in mijn armen te sluiten, sta ik op van mijn stoel. Maar ik ben niet degene waar hij dit geluk nu mee wil delen. Hij sluit zijn vriendin in zijn armen en viert zijn mijlpijl daarna uitbundig met zijn vrienden.

Ik kan er niets aan doen maar ik denk heel even terug aan het moment dat hij zijn eerste woord leerde lezen op school. En mij als eerste, net zo trots als dat hij nu is, dit geweldige nieuws wilde vertellen toen ik hem kwam ophalen van school. Wat gaat de tijd toch snel… Maar oké, ik laat je los.

Ik kijk naar hem. Hij kijkt naar mij met waterige ogen en een rode neus. ‘Gaat dit ooit over, mam? Het voelt alsof ik nooit iemand zal ontmoeten als zij’. Ik glimlach lichtjes. ‘Ja lief, het gaat echt over. Maar dat betekend niet dat het nu niet enorm rot voelt. Je hebt hele leuke herinneringen met haar gemaakt, toch? Helemaal niet gek dat het nu pijn doet’. Hij laat zijn hoofd hangen en leunt tegen mij aan. Ik sla een arm om hem heen. Hij komt omhoog en knuffelt me terug. ‘Laat me niet los, mama’

Ik kijk naar hem. Hij trekt een gekke bek terwijl hij op het hoogste punt staat van een of andere hoge berg in Thailand. Ik mis hem. Hij is al 4 maanden weg. Met 1 appje per week moet ik blij zijn. Mijn angsten had ik weer eens aan de kant moeten zetten. Maar hij wilde dit echt graag doen. ‘Los laten heet dat mam’ had hij grappend gezegd in de auto richting Schiphol. Ik had er om gelachen maar hij had gelijk. Dus wederom laat ik je los.

Ik kijk naar hem. Hij niet naar mij maar dat geeft niets. De blik in zijn ogen is maar voor een iemand bedoeld. Toen hij een jaar en een maand geleden op zijn knie was gegaan voor zijn grote liefde dacht ik dat ik nooit trotser kon worden dan op dat moment. Man, wat had ik het fout. Mijn lichaam is overspoelt met dat trotse gevoel. Het is hun dag. We vieren vandaag, met hen, het leven.

Terwijl ik dromerig geniet van het geluk van mijn zoon en zijn partner word ik uit mijn fantasie gehaald. ‘Mam, mag ik deze dans van jou?’. Hij pakt me bij de hand, trots als een pauw. Hij wil dit moment ook met mij delen, graag zelfs. De blik in zijn ogen zegt alles. Ik laat even alles los en dans met mijn zoon.

Ik kijk naar hem. Hij kijkt naar mij en kirt van het lachen. Ik lach terug en streel hem over zijn zachte bolle wangetjes. 'Hij is prachtig' zeg ik tegen mijn zoon. Het is genieten elke keer dat ik hem nog kan vasthouden. De doctoren geven mij hooguit nog een aantal weken. Het is goed. Ik kijk tevreden terug op een mijn leven. Ik kan het laten gaan.

Mijn zoon kijkt naar mij. Hij vraagt mij nog niet te gaan. De zoveelste traan valt op de lakens van mijn bed. Niet duidelijk of deze van hem is of van mij. ‘Waarom moet je toch altijd huilen’ vraag ik hem met een scheve grijns op mijn gezicht. Hij lacht door zijn tranen heen. Gelukkig. Nog even lachen we samen.

‘Je bent nog zo goed mama, het kan niet dat je gaat. Is het niet mogelijk om toch nog een traject in te gaan?’. Ik schud mijn hoofd. Houdt hem zo stevig vast als ik maar kan en zeg;

‘Ik zal gaan vandaag of morgen maar jou loslaten zal ik nooit’

Bron: MommyCoolspiration op Instagram https://www.instagram.com/mommycoolspiration/