Ik kom er wel.

Dit ben ik.

Ik ben Karen, op dit moment 29 jaar en word aan het einde van dit jaar 30 (!). Samen met mijn man Arjan heb ik twee kinderen.

Wij zijn sinds 2009 samen en wij hebben in september 2012 Ja gezegd tegen elkaar.

Onze kinderen heten Evy (3 jaar) en Vince (1 jaar).

Wat veel mensen niet weten is dat het ik na de geboorte van Vince een hele moeilijke periode heb gehad. Vince huilde veel, heel veel. En waarom hij huilde? Geen idee! En nog steeds is het vaak moeilijk om er achter te komen waarom hij precies huilt.

Doordat hij zoveel huilde kreeg hij geen rust en was dus ook ‘s nachts aan het huilen. Daardoor kwamen wij ook niet aan onze rust.

Op 1 juli brak ik. Toen was ik helemaal op. Totaal gebroken. En kon ik bijna alleen maar huilen. We hebben toen de keuze gemaakt om Vince op te laten nemen in het ziekenhuis. Daar heeft hij bijna 2 weken gelegen, in die twee weken heb ik weer opnieuw ‘geleerd’ om te slapen, eten en drinken. Dit kon ik namelijk niet meer.

Ik ben in ‘therapie’ gegaan. En ik heb medicatie gekregen.

Gelukkig gaat het nu beter en ben ik aan het afbouwen.

Ik kom er wel!

Waarom ik dit deel? Omdat ik te vaak hoor en zie dat er een taboe op rust.

Vrouwen schamen zich ervoor en durven er niet over te praten. En heel eerlijk? Ik eigenlijk ook niet. Terwijl het niet iets is om mij voor te schamen.