1 jaar geleden
Ik kan het niet meer horen
Vragen om hulp omdat ik mijn eigen kind niet meer kan horen huilen.
(Deel 1)
" Terwijl mijn ogen op en neer gaan door het volgen van het lampje op de lichtbalk merk ik dat dit moeilijk is, dit wordt zwaar.
Het lampje volgen wordt lastig het gaat snel, en mijn ogen raken vermoeid maar denken aan de gebeurtenis wordt ook steeds lastiger.
Opeens komen er gebeurtenissen en gedachten op die anders zijn dan de gebeurtenis waarmee we begonnen. De gebeurtenis waarmee ik begon is.. "
Jay huilend in mijn armen, zelf huilend met hem in mijn armen lopend in zijn kamer. Zelf huilend want ik ben radeloos en machteloos want niks maar echt niets helpt. Op mijn hoofd draag ik een koptelefoon met muziek aan want ik kan het niet meer horen, zijn huilen kan ik niet meer horen. Vijftien maart werd Jay geboren, een gezonde grote jongen van bijna vijf kilo. Hij is blauw, enorm blauw door het klem zitten en hij heeft een gebroken sleutelbeen. Al snel zijn we thuis en staat de volgende dag de kraamzorg al vroeg op de stoep. Wat een fijne vrouw, een kraamvrouw waar ik mijn verhaal kwijt kan over mijn zwangerschap. Mijn zwangerschap waar ik een depressie kreeg.. Jay was onrustig al vanaf de eerste dag en zelfs de kraamvrouw valt het op en ziet dit niet veel bij zo'n kleine pasgeboren baby want meestal ontstaat die onrust wat later.
Iedere dag een beetje meer onrust. Hij wordt uitgeroepen tot een huilbaby.. deze stempel was niet nodig om dat te begrijpen. Hij huilt, hij huilt veel en is niet te troosten. Drie maanden lang huilde Jay continu en was hij niet te troosten. Naast dit waren mijn depressieve gedachten nog erg aanwezig en was het huilen van Jay een enorme trigger. Herinneringen zijn er niet, ze zijn gemaakt maar ze lijken niet opgeslagen. Herinneringen waar ik bij kan is het huilen van Jay, het mee huilen wanneer ik hem wilde troosten.
Het is het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Vragen om hulp omdat ik mijn eigen kind niet meer kan horen huilen. Ik werd gehoord door mijn psycholoog die gelijk ging huilen en dit voor mij ging aanvragen.
En daar ging de telefoon, de psycholoog waarvan ik speciale traumatherapie zal krijgen genoemd EMDR.
Anoniem
Heel herkenbaar. 28 jaar geleden mijn tweeling ( waren een drieling) die bijna 6 maanden 24 uur lang samen of afwisselend gehuild hebben waarschijnlijk tgv prematuriteit (32 weken) slechte start. Als kinderverpleegkundige die ik destijds was twijfel je aan je eigen kunnen, ervaring, expertise enz enz. Goedbedoelde adviezen die niet werkten, consultatiebureau die schuld bij moeder legt, borstvoeding niet goed enz enz. Heb uiteindelijk 4 jaar deze tweeling borstvoeding mogen geven en daarna mijn dochter die 5 jaar later kwam nog eens 4 jaar mogen voeden. Het “keerpunt” kwam bij mij toen ik accepteerde dat het niet aan mij lag, maar een fase waar de kinderen doorheen moesten om hun snelle veel te vroege geboorte te verwerken. Het is allemaal goed gekomen😍
Anoniem
Bij mijn 2de zoon idem....huilbaby niet normaal tot zijn 4de levensjaar.toen kreeg hij kanker,ook longkanker ...door de aangesterkte Lingen van het schreeuwen hebben Ik hem toch nog 6maanden langer bij ons kunnen houden.6jaar toen hij stierf...op onze huwelijksdag met kerst .niets zal ooit nog hetzelfde zijn 😪
Anoniem
Dit raakt me enorm.. sterkte 💕
Anoniem
Wauw dit is echt heftig. Moge god je bergen met geduld schenken en heel veel sterkte
Anoniem
Hier waren het krampen, 4 maanden lang alleen gehuil. Als hij ophield met huilen wat nooit lang was hoorde ik hem nog huilen.
Anoniem
Oooh ik herken het ook bij mij geen sleutelbeen gebroken maar overprikkeld vreselijk tot 5,5 jaar heeft ze gehuild wat een vreselijke tijd en ze huilde elke dag wel 30 x per dag na aantal jaren toen ze kon praten vroeg ik waarom huil je en dan zei ze ik weet het niet. Niemand kon ons helpen gelukkig gaat het nu goed na 11 jaar maar genieten kon je niet je hoopte alleen maar dat die tijd snel voorbij ging 😞