7 jaar geleden
Ik heb spijt van mijn abortus
Nooit zal ik moeder worden en dat ik mijn eigen schuld. Altijd leven met dit grote verdriet is onmenselijk. Toch wil ik het delen.
Ik wil mijn verhaal delen om anderen te behoeden van deze grote fout! Eeuwig leef ik met het gegeven nooit moeder te worden.
Erg jong was ik nog, 17 jaar. Met mijn toenmalige vriendje ging ik al heel wat verder dan alleen handje vasthouden. Reuze spannend was het. We experimenteerden wat af. Niet zonder consequenties: mijn ongesteldheid bleef uit en met hangende pootjes vertelde ik mijn ouders van mijn seksleven.
Nadat we naar de dokter geweest waren, waar ik een zwangerschapstest moest doen was het werkelijkheid: ik was zwanger.
Vanaf toen liet ik me leiden: mij ouders namen het over samen met de ouders van mijn vriendje. In een avondje hadden ze het besloten. Abortus werd het, en wel zo snel mogelijk. Zo waren mijn vriendje en ik alle twee in de gelegenheid ons leven weer op te pakken en verder ons onbezorgde leventje te leven.
Elke dag denk ik terug aan die periode. Ik had moeten zeggen dat ik dat niet wilde, moeten zeggen dat ik het kindje wilde houden, op moeten komen voor mezelf.
Maar ik was bang. Ik woonde bij mijn ouders en had me te houden aan hun regels.
Nu, jaren later ben ik enorm boos op mijn ouders (en die van mijn vriendje), dat ze ons er niet bij betrokken hebben. Ze zijn gewoon over ons heen gewalst. Met het vriendje heb ik geen contact meer, evenals zijn ouders en met mijn ouders heb ik het contact ook verbroken.
Ik neem het ze kwalijk. En mezelf nog meer. Ik was oud genoeg om zwanger te raken, waarom was ik niet oud genoeg om mijn mond open te trekken toen het erop aankwam?
Details laat ik achterwegen, maar moeder worden is niet meer mogelijk. Dit komt doordat er complicaties opgetreden zijn tijdens de abortus. Elke dag sta ik met tegenzin op en ga ik met tegenzin naar bed. Dit als sinds mijn 17e en nu ben ik 47.
Dit verhaal deel ik om anderen te behoeden. Stel je bevindt je in hetzelfde schuitje: trek je mond open en kom op voor jezelf en je ongeboren kindje.
Mamavan2(+2=4)❤️
ik begrijp je gevoel zo goed... ik ben nu bijna 23 en heb ook iedere dag spijt van mijn abortus en het feit dat ik mijn kindje nooit zal leren kennen... maar ik weet dat het bij me is.. , net als dat jou kindje bij jou zal zijn. ik hoop alleen maar dat ik dit een plek kan geven.. maar ben bang dat ik de rest van mijn leven spijt en verdriet zal houden... net zoals jij dat beschrijft. heel veel sterkte..... het is een onmogelijke keuze... die je maakt uit liefde... juist omdat je van je kindje houd.. onthoud dat goed ! het is niet de makkelijke weg kiezen... het is juist de moeilijke weg inslaan en daar altijd mee moeten leven..... uit liefde voor je kindje.. want die blijft onvoorwaardelijk <3 dikke knuffel, een andere mama zonder kindje.
Anoniem
goed dat je dit verhaal wilt delen . Voor andere aanstaande ouders. Abortus is nooit geen oplossing. Voor ongewenste zwangerschap is altijd hulp. Vanaf de conceptie is dit een leven wil je dit mooie leven vermoorden
Anoniem
Tranen in mijn ogen.. Ik herken het abortusverhaal... had ik maar nooit... wat een vreselijk gevoel zeg :(
Anoniem
Ik hoop niet dat het contact met je eigen ouders er niet meer is alleen door de abortus komt. Ik snap heel goed dat je spijt hebt, maar jij weet als geen ander hoe het is om zonder kinderen te zijn en nu laat je je ouders met er verdriet zitten om zonder hun dochter te moeten zijn.... (Sorry misschien klinkt het zo heel hard dat bedoel ik niet, weet niet hoe ik het anders moet omschrijven als platte tekst. Maar hoop echt dat dit niet de enige reden is)