Ik heb me al die tijd heel schuldig gevoeld

Zo nu en dan blog ik even wat anders tussendoor. Ik merk dat ik niet aldoor maar over de geboorte van Daan en Jens kan schrijven. Op een of andere manier is dat nog te vers, en zit ik nog vol in het verwerkingsproces. 

Daarover gesproken, sinds een klein half jaartje ben ik in therapie. In eerste instantie was Daan de gene die trauma verwerking nodig had ( schrijf ik later nog over, hij is erg ziek geweest ). Toen dat eenmaal beter ging merkte ik dat het nu "eindelijk" tijd was om met mezelf aan de slag te gaan. 
Alles wat ik (zoals ik het heb meegemaakt, mijn man heeft het zelfde meegemaakt maar verwerkt dat op een andere manier) heb meegemaakt is me niet in de koude kleren gaan zitten. 
Geen tijd om op die roze/blauwe wolk te zitten. Nachten lang niet slapen door onrust bij de tweeling, waar ik later ook meer over zal schrijven. Met wallen tot op de grond jezelf en vooral je kinderen zien te verzorgen. Ineens van 1 naar 3 jonge kinderen, misschien herken je het. 

Ik heb een onwijs lieve therapeut, waarvoor ik wel een dik half uur moet rijden, maar dat is het me waard. Ze luistert, gaf me EMDR en geeft vooral heel veel tips waar ik zeker wat mee kan. 
Maar ik ben er nog niet, dit zal een lang proces worden, waarin ik moet zorgen voor meer ontspanning voor mezelf. Dat vind ik lastig. Mijn gezin gaat altijd voor alles. Ik heb bewust gekozen om te stoppen met werken in loondienst. Ik kon het niet meer opdragen. Meerdere keren per week aanwezig zijn, altijd maar lachen, vrolijk, de meeste mensen zullen denken zo kennen we haar. Maar diep van binnen was/ben ik helemaal niet vrolijk. Lach ik alles weg, en voelt elke dag als overleven. 

In het eerste jaar na de geboorte van Daan en Jens heb ik weinig aandacht besteed aan mezelf en mijn vriendinnen. Ik kon het niet opdragen om ook nog leuk en gezellig te doen en om leuke dingen samen te gaan doen. Ik heb het wel geprobeerd hoor, en dan was ik waarschijnlijk weer de goedlachse Marieke, maar dat was allemaal maar schijn. 
In die tijd werkte ik nog, maar zat ik grotendeels nog in verlof en ziektewet. Mijn lichamelijke klachten maakte het dat ik niet in staat was om te werken (thuiszorg), maar ook geestelijk was ik een wrak. 
Ik heb altijd gedacht dat een paar van mijn toenmalige collega's ook echt mijn vriendinnen waren. Ze appten mij regelmatig, vroegen of ze wat voor me konden doen, maar ik kon het niet opbrengen om te zeggen dat ze me wel even konden helpen. 
Alles uitleggen, wat voor hulp je dan zou willen, ik had gewoon geen energie meer om er over na te denken, laat staan om ze in ons huis te ontvangen. 

Mijn therapeut had hier een mooi antwoord voor. Ze zei, het liefste wat jij/jullie op dat moment nodig hadden was iemand die niet iets aanbood, maar die het deed. Zoals, ik kom er nu aan hoor en neem Sofie even mee. Of, ik ben er met 10 minuten dan vouw ik je was op. 
Ja dat klopt, daar heb je gelijk in. Maar dat gebeurde niet. Waarschijnlijk omdat wij altijd zeiden dat we geen hulp nodig hadden. We redden het wel hoor, we kunnen het aan ( was dus echt niet zo ). Men gaat dan niet meer vragen, dat is logisch. 
Ook mijn "vriendinnen" lieten het steeds meer afweten. Ik hoorde niets meer, was ook niet de beste vriendin. Maar oke, ik moest overleven, zie daarna wel weer dacht ik altijd. 
Uiteindelijk heb ik zelf weer contact opgenomen, ik voelde weer een klein beetje ruimte voor iemand over de vloer, wat gezelligheid. Maar wat ik nooit had verwacht is dat het niet meer wederzijds was. De een zei het, de ander zei niets. Ik voelde aan alles dat dit het was. Ik heb daar echt heel veel moeite mee gehad. Met mijn stomme kop heb ik zelfs nog excuses aan geboden. Waarom in vredesnaam denk ik nu? Excuses?? Je was gewoon aan het strijden om de dag te overleven. Gelukkig zie ik dat nu in, en zullen ze dit ongetwijfeld lezen, maar daar sta ik inmiddels boven. 
Mijn echte vriendinnen zijn altijd gebleven, ze gaven me de ruimte, waren er op afstand voor me en lieten me met rust. en inmiddels is er zelfs weer een nieuwe vriendschap ontstaan. 
Zo zie je maar, twijfel nooit aan jezelf. Je echte vrienden blijven altijd!