Ik had een roerige basisschool periode

Wanneer er een gesprek komt met mensen over welke opleiding ik heb gedaan of waar ik uiteindelijk op af ben gestudeerd kijken mensen daar vaak toch van op.

Ik had een roerige basisschool periode. Ik had vaste vriendinnetjes en speelde eigenlijk altijd met dezelfde meisjes. Voor mijn gevoel was ik een sociaal kind maar toch wilde ik wel iedereen pleasen. Ik wilde vrienden zijn met iedereen en iedereen moest mij leuk, lief en aardig vinden. Toch voelde dat altijd een beetje gek want ik was altijd de grootste en de 'dikste' van de klas. Ik kon slecht rekenen en rekende dus op 1 á 2 niveaus lager dan de rest van mijn klas, mijn Nederlandse schrijf vaardigheid is altijd een beetje blijven steken en dan had ik ook nog eens een hekel aan gym want daar was ik toch altijd de laatste. Ik was veel liever creatief bezig. Ik werd daarmee gepest, ik was dik en traag. Het waren altijd dezelfde kinderen die dat vonden, zeiden en anderen daarin mee trokken. Het waren bij mij 'gelukkig' altijd alleen maar woorden en geen daden en daar ben ik ze achteraf nog steeds dankbaar voor. 

Toch blijven veel dingen uit die 'pesttijd' vaag en dat is misschien omdat er ook wel veel langs mij heen ging achteraf en leefde ik wel een beetje in mijn eigen bubbel. Ik was een verlegen meisje die weinig terug zij en echt het kaas van haar brood liet eten en het liet gebeuren ook.

Tot de voorbereiding van het schoolvoetbal tournooi. Achter onze school zat een heel groot grasveld waar twee doelen stonden en we moesten zelf gaan oefenen voor het toernooi. 1 van mijn pesters besloot 2 groepen te maken en helaas voor hem werd ik als laatste gekozen en moest ik bij hem in de groep. Hij was het daar totaal niet mee eens en begon te schreeuwen dat hij mij niet wilde want ik was dik en traag. Dat geschreeuw van hem op dat moment met iedereen om ons heen zorgde bij mij voor kortsluiting. Ik begon te huilen en werd zó onwijs boos! Een paar van de meisjes waar ik mee om ging wilde mij tegen houden want die zagen wat er gebeurde en wisten dat dit niet goed ging komen. Ik stormde op hem af en ben hem blijven slaan, ik bleef naar hem schreeuwen dat hij ermee op moest houden en dat hij niks waard was en maar naar zijn mammie moest gaan. Tot mijn verbazing achteraf deed niemand niks! Ik denk dat op dat moment iedereen schrok van mijn reactie. Het rustige grote meisje die dit al jaren liet gebeuren leek op te staan en sinds dat moment was het klaar. De dag erna durfde ik bijna niet naar school omdat ik bang was voor de reactie van de rest maar van papa en mama moest ik gaan omdat ik anders nooit meer zou durven. Papa en mama waren trots! Niet perse omdat ik hem in elkaar had geslagen maar wel dat ik eindelijk van mij af beet. Eenmaal op school aangekomen schetste mijn verbazing dat die desbetreffende jongen niet aanwezig was, hij was ziek! Vanaf dat moment stopte het pesten en ben ik in de loop der tijd totaal veranderd. Ik denk dat op de dag van vandaag zijn ouders niet weten wat er is gebeurd en ook als ik hem ooit nog tegen komen wordt zijn hoofd weggedraaid. Ik had zijn ego beschadigd denk ik, precies wat hij al jaren bij mij deed. 

Door deze situatie en de situatie op school ( wisseling van leraren, halve lessen ) scoorde een groot deel van de klas lager dan dat ze achteraf aan konden. Er werd voor mij geadviseerd naar het LWOO ( LeerWeg Ondersteunend Onderwijs)  te gaan EN dit is dus het stukje waar mensen vaak bij op kijken als ik ze dit vertel. Ik ben hierheen geadviseerd door meerdere omstandigheden en niet omdat ik niet zou kunnen leren. Mensen kijken mij nu gek aan als ik aangeef dat dat het laagste niveau was op de middelbare school die je kon halen. Maar precies zoals het is als je iets wil dat kan het ook. Ik riep al vanaf mijn 6 jarige leeftijd dat ik juffie wilde worden en niet een juffie op school. Ik heb zelfs met een jaar over te slaan mijn diploma Pedagogisch Medewerkster in ontvangt mogen nemen. Na de crisis daar ben ik in diverse winkels gaan werken maar wat ik wil zeggen is waar een wil is is een weg.

Ik ben door die situaties totaal veranderd. Ik heb een eigen mening en geen blad voor mijn mond. Als ik het ergens niet mee eens ben kan ik dat op mijn manier zeggen. Als ik iets niet wil, gebeurd dat ook niet!  Ik ben een zelfverzekerde vrouw met een onzeker randje en ik weet wat ik wel en niet wil in veel situaties. Soms moet ik iets langer nadenken voordat ik dingen zeg maar hé dat is ook een proces. 

Nu ik zelf moeder wordt hoop ik dat mijn kind dat niet op deze manier hoeft mee te maken, maar ik kan wel zeggen dat een situatie je maakt zoals je bent en bij mij is dat goed uitgepakt. Ik hoop dat mijn dochter een beetje van mijn zelfverzekerdheid nu mee mag geven en dat ze gaat doen wat ze wil en leuk vind. Met ups en downs maar die blijven er en precies zoals papa en mama dat bij mij hebben gedaan, ook al ben je als ouders denk ik soms best radeloos in zulk soort situaties.