Ik had een postpartum depressie

Waarom doe ik mijn verhaal?

Ik wil de taboe doorbreken, en laten weten aan de mama's dat ze zeker niet de enige zijn, ook al kan mijn verhaal compleet anders zijn dan die van een ander.
Mensen schamen zich ervoor, en dat terwijl je hier helemaal niets aan kunt doen.
Van de pas bevallen vrouwen krijgt 10 tot 15% te maken met een postpartum depressie

Bijna 12 jaar geleden, ik was bevallen van mijn eerste kind.

Nadat ik eerst een miskraam had gehad was ik direct weer zwanger. Wat waren wij blij, maar ik was zo onzeker en bang dat ik ook dit kindje weer kwijt zou raken.
Maar niets was minder waar, op 10 juli 2003 lag ik samen met m'n man lekker in bed en keken nog wat t.v.. Ineens brak het water. Wij waren helemaal opgewonden... Ahhhh, het gaat beginnen, ons kindje gaat komen!
Na de hele nacht niet te hebben geslapen gingen we naar de verloskundige, want de weeën waren nog steeds niet begonnen. Het hartje klonk goed, maar toch even voor de zekerheid naar het ziekenhuis om te kijken of er weeën-activiteiten waren.
Helaas/gelukkig niets aan de hand, dus weer naar huis met de afspraak dat, als het er 12 juli 2003 nog niet was, de weeën opgewekt zouden worden.

Zaterdag 12 juli 2003. Nope, nog steeds geen baby. Zelfs geen enkele wee... Op naar het ziekenhuis dus, waar ik om 8.00 uur werd ingeleid en om 8.45 uur was daar de eerste wee.
Ik reageerde heftig op het spul waarmee ik werd ingeleid, ik kan eigenlijk zeggen ik was van de wereld en was helemaal mijzelf niet (op verjaardagen lachen wij er nog om, ik was gewoon gek).
Om 17.31 uur was hij er, onze zoon Tristan Ferenc, 3560 gram en 51cm lang. Wauw, ik weet nog dat ik aan mijn moeder vroeg of hij echt van mij was en of ik hem mocht houden haha. Ja, hij was echt van mij en ik mocht hem echt houden :-D

Tristan was te groot, of de uitgang te klein, dus inknippen en weer hechten. Verdoving was niet nodig vanwege de naweeën, aldus de arts. Pffff... ik heb hem uitgescholden! Ik blijf erbij, volgens mij was hij officieel een veearts, wat een boerenpummel.
De placenta trok hij eruit, zag er prima uit.
Na 3 dagen werd ik ziek, de koorts vloog omhoog en ik werd opgenomen met, jawel, kraamvrouwenkoorts. Er werd bloed afgenomen waaruit bleek dat ik ook een bacterie in mijn bloed had, en ik kreeg gelijk antibiotica. Ook lag ik op een kamer apart en ik mocht de gang niet op.
Op een gegeven moment ben ik door de hoogte van de koorts even van de wereld geweest, maar ineens daalde de koorts en deed de antibiotica zijn werk.
De volgende dag werd ik gecuriteerd en daarna knapte ik op.

Mijn moeder dacht leuk een blad jonge ouders mee te nemen, en toen gebeurde het: er stond een artikeltje over kraamvrouwenkoorts en hoeveel mensen hier jaarlijks aan overlijden, en daar was mijn eerste angstmoment.

Na 4 dagen mocht ik naar huis, en na een paar weken werden de angsten erger. Tristan trok ik steeds meer naar mij toe. Ik was niet bang dat er iets met hem zou gebeuren, maar wel met mij.
Op een dag belde ik met mijn moeder, want ik zou toch geen postnatale depressie hebben?

De tijd kwam dat ik mijn trouwjurk weer moest passen omdat ik net was bevallen. Ik was gelukkig direct weer op gewicht en er hoefde weinig aan de jurk te gebeuren.
Op het moment dat wij daar zaten voelde ik angst opkomen, maar waarvoor? Echt geen idee! Ik was gewoon bang en het zweet brak mij uit en ik had het gevoel dat ik de winkel uit wilde rennen. Maar ik was sterk genoeg om mij in te houden.

De trouwdag was voorbij en de tijd dat ik weer moest gaan werken kwam langzaam dichterbij.
Het werd oktober en de angsten werden maar erger en ik was bang dat ik dood zou gaan, dat er een bom onder de auto zat, en ik durfde nauwelijks nog naar buiten toe.
Ik belde mijn vader op zijn werk en ik zei dit ik dit niet meer kan, ik moet naar de dokter.

De volgende dag kon ik al naar de huisarts en met knikkende knieën liep ik achter de kinderwagen, Bang dat mensen het aan mij zagen, bang om naar de huisarts te gaan, bang om dood neer te vallen, binnen brak het zweet mij uit en dacht ik alleen maar weg te moeten.
En dan wordt je geroepen. Ik ging alleen naar binnen, deed mijn verhaal en hij zei direct dat ik een postnatale depressie heb.
Ik kreeg xeroxat voorgeschreven, 20mg, en ik kreeg het telefoonnummer van de psychiater.
's-Avonds nam ik het eerste pilletje in. 's-Nachts werd ik wakker en ik voelde nog niets.
's-Ochtends werd ik wakker van de wekker, want Jeroen moest naar zijn werk en ik moest Tristan eten geven.
En ineens was het daar: vreselijke angst. Ik kon niet meer lopen, want mijn benen waren zo slap, en ook moest ik overgeven.
Jeroen kon niet naar zijn werk, want Tristan kon ik niet eens vasthouden, ik was een vaatdoek.

Die troep nam ik never nooit meer in.
Van de psychiater moest ik natuurlijk wel wat gaan nemen, alleen 20mg was teveel in één keer voor mij. Er werd prozac voorgeschreven, beginnen met een halve (deze nam ik op 2e kerstdag voor het eerst in). De eerste week ging heel goed, toen moest ik naar de 10mg.
Het was oudejaarsavond en ik was zo bang. Bang dat ik net voor 2004 dood zou gaan. Jeroen is nog jong, dus die ontmoet een nieuwe vrouw en Tristan zou mij nooit kennen en zijn nieuwe "moeder" zou oma worden van MIJN kleinkinderen...

Het was 00.00 uur en het vuurwerk begon. Ik liep naar buiten en op dat moment ging er een 100.000 klapper af. Ik rende naar binnen, de bank op en ik zat met mijn voeten op de bank in elkaar gedoken, vingers in mijn oren en mijn ogen dicht. Ik riep alleen maar "laat het stoppen, laat het stoppen! De wereld vergaat!"

Na 8 weken vol met angst voor het vergaan van de wereld, ik die dood zou gaan, ongeneeslijk ziek zou worden en niet naar buiten te durven, ging ineens de knop om.
's-Nachts werd ik wakker van Tristan omdat hij huilde. Ik voelde niets en was niet bang.
Tot ik in bed ging liggen. Mijn hard ging tekeer en ik begon te zweten en was helemaal de weg kwijt.
Ik wist dat mijn vader nachtdienst had en ik liep naar de woonkamer om te bellen. Ik ging op de bank liggen en luisterde naar het overgaan van de telefoon, hier werd ik rustig van.
Mijn vader nam op. Ik was buiten adem. Wanneer stopt het? Gaat het nog wel weg? Ik kan zo echt niet blijven leven, dat was het enige wat ik kon zeggen en denken.
Op dat moment dacht ik ook echt dat dat gevoel en die angsten echt nooit meer over zouden gaan, dat ik hiermee moet leren leven en dat kan ik gewoon echt niet.
Mijn vader praatte tegen mij en ik werd opnieuw rustiger.

Daarna maar weer naar bed, nog wel met angst en een bonzend hart, maar wel rustiger, en zo viel ik in slaap.
En daar was de ochtend weer en ik stoof rechtop. Hè? Wat voel ik mij raar. Ik ben niet bang, maar voel me blij!
Ineens durfde ik naar buiten en ging naar de winkel. Trots belde ik mijn ouders op om te vertellen waar ik was en dat ik in de supermarkt zelfs een rij bij een kassa in ging.
Ja, want als ik een keer ging pakte ik de zelfscan en rende ik verwilderd achter de kinderwagen door de supermarkt, maar nu niet!

Was het nu echt voorbij, kan ik weer normaal leven?