Ik had een hematoom, wat is dat?!

Na 4 lange weken wachten, was daar eindelijk die dag van de eerste echo, ik was 8 weken zwanger. Vanaf het moment dat ik zwanger was, had ik de meest realistische dromen. Ik droomde steeds vaker dat ik zwanger was van een tweeling. Het spookte continue door mijn hoofd, het zal toch niet? Maar wat ik toen hoorde, had ik nog nooit van gehoord.

Op zaterdag 24 augustus zat ik met een zwangerschapstest in mijn handen, YES! ZWANGER! We zouden die dag met familie naar de efteling gaan. Ik had er super veel zin in, maar omdat ik wel van een ritje in de achtbaan hou, baalde ik wel dat ik nergens in kon. Ik was nog maar zo'n 4 weken zwanger, en mijn beste vriend Google zei dat het wel kon, toch durfde ik het niet. Stel je voor?! Nee, ik speelde voor safe, en ging voor de veilige attracties. Tot grote teleurstelling van de rest van de familie, maar die wisten nog niks van de zwangerschap af. "Nee, ik ben moe, en voel me niet lekker van het eten" was mijn smoes. Oeps.

De week erna maakte ik een afspraak bij de Verloskundige, en begon het lange wachten, 4 hele lange weken. Mygod wat gingen die weken langzaam.

26 september om half 9 waren we aan de beurt. SPANNEND!

Na wat korte vragen mocht ik dan eindelijk gaan liggen! Mijn hart bonste in mijn keel. Het blijft spannend zo'n eerste echo, ookal hebben we het allemaal al eens eerder mee gemaakt. Ik denk echt over van alles na, en zie overal altijd het ergste in. Je voelt je al die tijd wel "zwanger", maar echt bevestiging heb je nog niet. Ben ik wel echt zwanger? Klopt het hartje wel? Wat als het nou niet goed is?

Maar al vrij snel zag ik een mooi hartje kloppen. Wat was ik opgelucht. De verloskundige keek of verder alles goed was. Gelukkig was dit ook het geval, een mooi beweeglijk kindje, en een mooi kloppend hartje, meer kon je rond dat termijn ook helaas nog niet zien. Wel zeg ze rechts boven de vruchtzak, een zwarte vlek, iets kleiner, maar wel dezelfde vorm als de vruchtzak waar het kindje in zat. Ze bestudeerde het eens goed. Ik vroeg of alles wel goed was? De verloskundige vertelde me dat ze het vermoede had dat het bloed was. Het kon een gesprongen bloedvat zijn, maar het kon ook een beginsel zijn van een tweede kindje, maar wat helaas niet heeft doorgezet. Aan dat laatste dacht ze het meest, aangezien het wel een grote oppervlakte was. Zo gek eigenlijk, dat ik daar zoveel dromen over had, en dat dat de heletijd in mijn gedachten rondspookte.

Ze vertelde me dat het een Hematoom was, en verder geen kwaad kon. Ik moest niet raar opkijken als ik een beetje bloed zou verliezen.

Eenmaal weer thuis, moest ik er toch steeds aan denken. Aangezien Google mijn beste vriend is, kon ik het weer niet laten er even wat over op te zoeken. Daar las ik natuurlijk de meest ergste verhalen, van miskramen tot ziekenhuisopnames. Het kon wel zo zijn, dat wanneer ik zou gaan bloeden, het langs het vruchtzakje zal gaan, en ook het levende kindje mee zou nemen. Hier moest ik maar niet aandenken. Ik dwong mezelf om het positief in te zien.

15 oktober hadden we de 12 weken echo, van die zwarte vlek was niks meer te zien. GELUKKIG! Maar hoe kon dit? Ik was er van overtuigd dat het er nog moest zitten. Maar blijkbaar kan je lichaam het bloed of vocht ook opnemen, en merk je daar verder niks van. Ons kleine frummeltje daarintegen heeft er ook vrij weinig van gemerkt. Hij/zij spartelde lekker rond in mijn buik, van een salto vooruit naar een salto achteruit. Mijn geluk kon niet op. Groei maar fijn verder kleine spruit. 

Zo zie je maar dat het gelukkig niet altijd fout hoeft te gaan..

Liefs

Judith

Volg mij op Instagram! @judithxmacey