Ik haat je

Voor de zoveelste keer laat je het afweten. Het schikt niet.

Ach, waarom zou ik me druk maken als jij dat ook niet doet? Ohja, omdat ik beter wil voor mijn dochter. Ja, dat heb jij ook gezegd tegen mij, toen ze nog in mijn buik zat. Je wilde een betere moeder voor je dochter. Ik wil een vader voor mijn dochter en niet het zielige excuus van een “man” wat jij voor moet stellen. Die haar moeder, zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling, uitscheld, bedreigd, vernedert, beschuldigd. Je hebt een bezoekregeling. Eerst liet ik je helemaal vrij om haar te bezoeken wanneer het jou maar schikte. Maar je kwam bijna nooit. Met begeleiding hebben we toen een dag en tijdsblok afgesproken. Eén keer per week heb je een blok van 3,5 uur waarin je haar mag bezoeken. Je mag in dat afgesproken blok komen, blijven en gaan wanneer je zelf wil. Áls je al komt, ben je na een half uur, hooguit een uur, alweer pleite. Laatst kwam je zelfs 3 minuten voor het einde van het tijdsblok aankakken. Twee weken achter elkaar liet je het helemaal afweten, maar had wel de tijd om mij via app uit te maken voor monster, want ik hou vader en kind gescheiden volgens jou. Je neemt me kwalijk dat ik geen abortus heb gehad. Je neemt me kwalijk dat ik geen relatie met je wil, dat ik jou niet in mijn huis laat wonen. Je neemt mij kwalijk dat er een mensje is met jouw DNA; daardoor zal jij, naar eigen zeggen, nooit meer een relatie kunnen aangaan met een ander. Want “zo ben jij niet”, jij kan geen kind van de één hebben en een relatie met een ander. Dat je nu een “ander” hebt, ontken je, maar ik ben niet gek. Het boeit mij niet, maar het irriteert jou, dat het mij niks kan schelen. Talloze keren heb ik mij in allerlei bochten gewrongen, mijn eigen leven en afspraken verschoven of afgezegd, zodat mijn dochter haar vader zou kunnen zien, maar het schikte nooit, kwam nooit uit. Maar ik ben het monster, het is mijn schuld. Je vraagt nooit naar haar. Nooit. Je vraagt niet hoe het met haar gaat. Soms word je weer eens boos op mij, omdat aan jou gevraagd wordt hoe het met je dochter gaat. In plaats van dat aan mij te vragen, scheld je mij verrot, omdat jij niet weet hoe het met haar gaat. Ik ben gestopt. Gestopt met ook maar iets om jou te geven, gestopt met ook maar enige moeite steken in het helpen jou je afspraken na te komen. Je weet wat je tijd en dag is. Aan jou (nu nog) de keus. Ik hoop eigenlijk dat je gewoon helemaal uit ons leven verdwijnt.