Ik ga weg

En toen werd het opeens echt. Ik ga (als alles doorgaat) 6 weken het huis uit. 1,5 maand lang weg van Léna en Tim. Wat voelt het onwerkelijk. Oneerlijk en rot. Maar toch was dit mijn eigen keuze, een keuze waar we achter staan.

Sinds augustus 2019 vecht ik tegen een zware postpartum depressie. Waar de één juist moeite heeft om haar kindje los te laten, had ik moeite om mijn kindje bij me te houden. Ik mis de moedergevoelens, het houden van, die onvoorwaardelijke liefde voor mijn kindje. En dat doet mij ontzettend veel verdriet. Ik wou tenslotte altijd moeder worden en ik ben gek op kindjes, HOE kan dit? Nu zijn we bijna 2 jaar verder en kan ik gelukkig zeggen dat die zware depressie over is. Ik heb weer meer energie, kan genieten van mijn vrienden, familie en werk zelfs een paar uurtjes in de week. Toch voel ik me niet oké. Het houden van Léna is er nog steeds niet. Voor nu heb ik dan ook wel een redelijk ritme gecreëerd maar zo kan ik niet mijn hele leven doorgaan.

*Tekst gaat verder onder de foto

Ik heb het gevoel dat ik nog steeds in een overlevingsstand sta. Ik blokkeer ‘heftige’ gevoelens zodat ik de dag door kan komen. Ik ‘moet’ tenslotte toch voor Léna zorgen? Er voor zorgen dat het goed gaat met Tim, koken, huishouden, therapie en werken. Dan is er toch geen ruimte om in te storten? Daar zijn ze nu na 1,5 jaar therapie ook achter. Ik heb niet een muurtje die makkelijk af te breken is. In ieder geval, niet in 3 kwartier tijd.

Hierdoor heb ik het drastische besluit samen met Tim genomen om mij vrijwillig te laten opnemen. Ik moet loskomen van de verplichtingen die ik mezelf opleg om juist de rust te vinden dat het oké is om (opnieuw) in te storten. Ik denk dat dit de enige manier is om tot de kern van het probleem te komen. En vanaf daar weer op te bouwen. Ik hoop dat ik kan leren om sterk in mijn schoenen te staan zonder dat ik een muur optrek, zonder dat ik mij groter voordoe dan dat ik ben. En dat het oké is om van Léna te houden, dat het oké is om mij kwetsbaar op te stellen als het niet goed gaat, maar juist ook wanneer het wel goed met me gaat. 

Dat ik me niet groot hoef te houden, voor niemand. 

En dus vooral niet voor mijzelf.