Ik ervaarde geen roze wolk

Wat nou als die roze wolk geen roze is maar pikzwart?

Wat nou als angst, sombere gedachtes, en verdriet de overhand nemen?

Dat is er precies gebeurd bij mij als kersverse moeder.

Stel je voor je bent net bevallen, het mooiste moment uit je leven, Maar het blije gevoel mist. Wat nu?

Hoe goed de bevalling verliep, dat kan ik helaas niet zeggen over de kraamweek en de eerste weken als moeder.

Het was 4.00 s nachts en bevallen van een prachtig en gezond zoontje. Ik was dolgelukkig en lag in bed met hem op mijn borst. De kraamzorg die er in de nacht eenmalig was om mij en de baby te verzorgen na de bevalling had hem op bed gelegd en was weggegaan. Zo moe als ik was viel ik in slaap. In de ochtend zou de nieuwe kraamzorg komen om 10 uur.

De bel ging en mijn zoontje sliep nog. De kraamzorg was er. Ze stelde zich voor en we kletsen even, ze was vooral verrast dat ik al de trap af kwam en beneden zat alsof ik niet net bevallen was. Het voelde ook niet oké en ik kwam ook amper de trap af. Maar ik dacht dit hoort, ik hoor uit bed te komen en alles al te doen.

Na heel veel vragen en administratief werk van de kraamzorg en de vijf boekjes die ze op me schoot legde en die moest en zou ik door lezen en wel gelijk van haar. Zei de kraamzorg al snel dat ik naar boven moest en het badje moest klaar maken voor me zoontje zodat ik hem een bad kon geven.

Met hechtingen en een paar uurtjes slaap strompelde ik de trap op, vulde het badje en haalde met trillende benen en handen omdat ik me zo zwak voelde, me zoontje uit z’n bedje. Als kersverse moeder was een babytje uitkleden al heel wat, en hij vond het ook niet erg prettig hij zette het op het krijsen! Het gaf me een naar gevoel, je kindje zo voor de eerste keer horen huilen en mijn handen begonnen nog meer te trillen en het zweet brak me uit. Doe ik iets verkeerd? Doe ik hem niet pijn? Zo kwetsbaar en klein, het gaf me enorme angst. Zoveel angst dat ik hem niet verder durfde uit te kleden. De kraamzorg keek me raar aan en vroeg zich af wat ik aan het doen was. Iets geërgerd nam ze het van me over en zei “Dit moet je wel zelf kunnen”.

Daar stond ik, net bevallen, alles deed pijn en alles was eng en nieuw. Die opmerking van haar bleef me bij, heel erg bij. Ik moet dit toch kunnen? Dacht ik. Ik moet toch geen angst hebben en het kan niet dat me lichaam het laat afweten.

Na een paar uurtjes was de kraamhulp weg. Mijn moeder en vriend waren er nog en me zoontje stopte maar niet met huilen. Hij accepteerde zijn flessen niet, hij wou geen speen alleen maar mijn vinger, hij wou niet in zijn bedje alleen maar in mijn armen. Ik wou het liefst in huilen uitbarsten, maar die opmerking van mijn kraamhulp bleef me bij. Ik moet dit allemaal zelf kunnen.

Ik hield me groot voor mijn vriend en besloot door te gaan. Die dag kreeg mijn vriend ook een griep te pakken en lag ziek in bed. Ik moest wel door.

De dagen volgde en de kraamzorg kwam elke dag een paar uurtjes. In die paar uur dat ze er was deed ze zeker twee uur administratief werk en kon ik het maar uitzoeken. Geen ontbijt, geen drinken brengen, amper hulp voor mij en de baby. De kraamzorg pushte me ondertussen lekker door om dingen te ondernemen. Zelfs na een paar keer aangegeven te hebben dat ik niet geslapen had die nacht en ik me heel duizelig en zwak voelde, moest ik toch écht me bed uit om het bed te gaan verschonen.

Mijn moeder deed de was en verzorgde mij voor zo ver ze kon (haar ribben waren gebroken en was herstellende). Ik wou me moeder ook niet teveel belasten en me vriend die ziek in bed ligt dus deed ik alles maar zelf. Ik werd elke dag meer somber, had geen blij gevoel, voelde me radeloos en alleen. Is dit nou die mooie kraamweek? Waar je lekker vertroeteld wordt, rustig dagen lang kan staren naar je baby? Daar in tegen zat ik elke nacht met een krijsend kind, verschrompelde vingers omdat hij dan alleen stil was als hij op me vinger kon sabbelen, huilend op de bank omdat mijn lichaam nog steeds niet wou, angstig omdat ik niet wist of ik alles wel goed deed. Ik voelde me zwak, radeloos, en een super slechte moeder.

Ik had nog 2 dagen kraamzorg toen ik het niet meer kon verbergen, mijn moeder was bij ons en ik barstte in tranen uit. En wat luchte dat op. Om even je hart te luchten, eerlijk zeggen dat je het niet aan kan, eerlijk zeggen dat je helemaal geen blij gevoel ervaart, eerlijk zeggen dat je zowat door je benen zakt als ik dit nog een dag zou moeten doen. Ik wou dat ik gelijk eerlijk was met mijn omgeving. Het zou me enorm veel geholpen hebben. Misschien had ik dan hulp waar ik het nodig had, ook meer mentale hulp.

Achteraf gezien had ik nou ook niet de beste kraamhulp en normaal gesproken zou het ook niet zo moeten gaan. Als nieuwe mama wist ik niet beter en dacht dat dit is wat de kraamzorg doet. Mijn moeder was degene die me erop wees om een andere kraamhulp te vragen via het bedrijf en dat deed ik en kreeg ik.

De laatste twee dagen kwam de nieuwe kraamzorg en wat een wereld van verschil! Niet alleen hielp ze me waar nodig was, ze wist me vertrouwen te geven, als moeder, als vrouw, in alles waar je ook maar over twijfelt als je net moeder bent geworden (en dat is veel!). Stukje voor stukje over de weken heen ging het beter, en kwam er gelukkig een beetje roze tussen de zwarte donderwolken.

Voel je je ook zo? Praat erover, vraag hulp en schaam je niet. Het is oke om het niet aan te kunnen en je niet gelukkig te voelen. Wees lief voor jezelf ❤️