Ik en mijn litteken; genieten met een lach & een traan 💛🤍

Ondertussen alweer bijna 4 maanden geleden de jodium behandeling en alweer bijna een jaar geleden de operatie. De tijd vliegt voorbij! 

De standaard vraag; hoe gaat het met je, hoe voel je je? Z’n gangetje, en dat betekent dat de ene dag de andere niet is. Ik moet zeggen dat ik er echt weinig aan denk, en dan bedoel ik aan de onzekerheid. Ik merk wel soms dat ik hard ga van de adrenaline door mijn lijf, je hebt zoveel energie in je dat ik er er moe wordt. Dat is soms, maar over het algemeen voel ik me gewoon goed. 

Lekker werken, het leven gaat door en dat voelt gewoon fijn. Niet meer alleen de patiënt maar ook gewoon weer de dagelijkse dingen, ik krijg daar zoveel energie van! Soms ben ik ook niet te genieten, ik voel dat zelf ook heel erg maar kan er gewoon niks aan doen. Iemand hoeft maar iets emotioneels te vertellen en de tranen beginnen te rollen. Ik kan ze dan niet stoppen, geen idee maar het voelt daarna heerlijk. Wat een opluchting!

Dat ik me affentoe gewoon rot voel komt door de hoge medicatie tirax, maar dat is bewust (zodat de cellen niet groeien). En oja soms heb ik gewoon een voeluurtje, overal voelen of ik iets raars voel of een knobbel. Zo onzeker soms, hoort erbij, mijn lichaam heeft tijd nodig weer om vertrouwen in zichzelf te krijgen. 

Het leven met 2 jonge kinderen is ook gewoon pittig, ze zijn zo afhankelijk van jou. Maar het is ook zo leuk, zoveel liefde krijg je er voor terug. Youp die het bloed onder m’n nagels vandaan kan halen, zo ondeugend, de randjes opzoeken en heel ondernemend. En Kaj lief menneke, altijd lachen en vrolijk en die gaat gewoon mee op het ritme van de rest. Zo’n geluk met die 2 mannekes, heerlijk genieten! 

10 november moeten we weer terug naar het ziekenhuis voor een echo onderzoek van de hals, dat wordt dus weer spannend. Duimen jullie mee 👍🏻👊🏻👏🏻🍀