Ik druk op de stop knop

Ik wil er niet aan toegeven.

Toch moet ik.

Ik had gehoopt dat ik het langer zou volhouden. Ik voel me teleurgesteld. In mezelf, in mama zijn, in iemands zijn vrouw zijn, iemand zijn personeel zijn, iemand zijn familie zijn en iemands vrienden zijn.

In de afgelopen maanden/weken heb ik gevochten. Mijn zenuwziekte is iets wat ik dag en nacht met me mee draag. Mijn gezin ook. Toch stond ik elke dag positief in het leven en wilde ik zolang het nog kon, me voor alles inzetten. Meedoen in de maatschappij, gewoon werken dus voor je geld. Niet toegeven aan de chronische 24/7 pijnklachten die ik heb. Boodschappen doen, huishouden zo goed als bij houden want had sowieso al een poetsvrouw ingeschakeld omdat stofzuigen, dweilen me al niet meer lukte. Fulltime mama zijn. Alles hoort er gewoon bij. En die dagen gingen maar door, door, door en nog eens door.

Totdat mijn lichaam zei: STOP.

Ook toen wilde ik er niet aan toe geven. Maar toen begon ik aan allerlei rare dingen te denken. Zoals, ik ga maar een rolstoel aanschaffen, dan kan ik tenminste op mijn vrije dagen met mijn gezin leuke dingen doen en die doe ik dan met de rolstoel zodat de pijn stabiel blijft en niet erger kon worden. Dit wilde ik zodat ik daarnaast gewoon mijn 32 uur kon blijven werken.

Als je dit nu leest, denk je: absurd toch?

Het gaat gewoon niet meer. Mijn weerstand was ontzettend slecht dat ik steeds verkouden was, keel/oor ontstekingen kreeg, griep etc etc. ( nee gelukkig geen corona )

Het jaar is voor mij gewoon niet zo goed begonnen. Ik heb sinds drie maanden een ontzettende leuke baan en heb het er enorm naar mijn zijn. Maar mijn lichaam gaf helaas al veel te snel op, vandaar mijn verdriet en teleurstelling. Ik heb gefaald denk ik dan. Maar, ik heb het ook geprobeerd. En ik ben nog niet klaar met proberen.

Ik wilde al heel gauw weer uit die negatieve spiraal. Niet denken aan wat ik allemaal niet kan vanwege mijn ongeneeslijke ziekte. Maar wat er wel kan!!

En wat er wel kan? Dat weet ik nog niet. Dat ga ik vanaf volgende week proberen.

Stapje voor stapje, met 2 uurtjes per dag werken, ondervinden wat mijn lichaam dan wél aan kan. Gaat dat goed, dan steeds wat meer uurtjes erbij opbouwen.

Het is oke om toe te geven als je lichaam of verstand stop zegt. Neem de tijd. Niemand denkt aan jou behalve jezelf. 

💖