Ik doe niet meer mee

Inmiddels werk ik een half jaar 3 dagen per week (i.p.v. 4 dagen), dus het is tijd voor een tussenstand. Ik neem meer tijd voor mijn privéleven met Ise en ben een dag minder aan het werk. Het resultaat? Een vrolijke mama, en energieke werknemer! Tot zo ver is het een echte win-win situatie. 

Vorig jaar rond deze tijd ging het niet zo lekker met me. Ik was steeds moe, lusteloos, kon me niet concentreren en was thuis vaak chagrijnig. Niet leuk voor mijn man en kind, dat mama er niet van kan genieten dat ze lekker thuis is. Het gevoel dat ik altijd-alles-alleen-moet-doen overheerste. 

De eerste maanden dat ik 3 dagen werkte, had ik het nog nodig om verder op te laden en terug te komen van die zware periode. Maar sinds de lente is aangebroken en ik eindelijk weer zonder jas naar buiten kan, stroomt mijn batterij vol! Alle plannen (met Ise naar de Efteling, samen zwemmen, terrasjes, etc) zijn alweer uitgevoerd en ze geven me veel energie. Het is heerlijk om met de peuter (en m'n man!) op stap te zijn. 

Op het werk dan? Nou, eigenlijk gaat het hartstikke goed in 3 dagen! Mijn output is niet met 25% verminderd zoals ik had verwacht, maar hooguit met 10%. Ik ben meer efficiënt. Dus waarom blijf ik dan mee doen in die ratrace van ambitie en denk ik dat je daarvoor fulltime moet werken? Dat is helemaal niet nodig! In 3 dagen voeg ik nog altijd hartstikke veel waarde toe en deze balans is voor mij op dit moment perfect.

Ik besef me dat balans altijd een ding zal blijven. Nu is 3 dagen werken de juiste balans, maar wie weet is dat straks weer 4 dagen. Of over een paar jaar zelf 5 dagen! Ik vind mijn werk leuk en ik ben er goed in. En Ise? Die wordt vanzelf ouder en gaat minder thuis zijn en meer met anderen willen spelen dan met mij. En dan moet ik weer een nieuwe balans vinden. Dus laat ik dan voor nu gewoon genieten van het moment. Met veel tijd voor mijn peuter, succesvol in 3 dagen, en weer vol van energie!