Ik doe niet mee aan de competitie: beste moeder van het jaar

Ik ben geen zeikerd en daarom word ik niet begrepen

Ik heb het er vrijwel nooit over. Niet in mijn blog en niet op mijn Social Media kanalen. Die behoefte had of heb ik simpelweg niet of nooit gehad. Maar zo heel af en toe durf ik mijzelf te laten zien... en dan bedoel ik 'echt' te laten zien. Je weet wel... zonder al die toeters en bellen. 

En die deur naar mijn verhaal, die zet ik alleen maar open wanneer ik voor een nieuw platform schrijf. Waarom? Omdat jij mij simpelweg nog niet kent en ik mij er terdege van bewust ben dat alles op Social Media er mooier uitziet, dan het in werkelijkheid is. En natuurlijk ben ik jou geen verantwoording verschuldigd, maar die harde mening of afkeurende blikken van andere moeders.. tsjaa.. die ben ik zolangzamerhand meer dan zat!

Voorjaar 2017: en dan ineens ben je kapot!

Het is rond de klok van drie als ik besluit om toch nog maar een keertje naar de huisarts te bellen. Ik word wederom doorverbonden met de waarnemend arts. En als ik haar aan de telefoon krijg merk ik dat ze enigszins geïrriteerd is. Ik snap haar wel want het is al de zevende keer dat ik bel. Als ik haar uitleg dat ik serieuze klachten heb, vraagt ze mij vriendelijk doch dringend om haar niet meer te bellen. Ik mag een potje urine inleveren aangezien zij van mening is dat ik een urineweginfectie heb.

En dan ben ik de wanhoop nabij. Ik vraag Roy - mijn man - om namens mij op te treden en zo belanden wij - na veel moeite - eindelijk in het ziekenhuis. Er worden röntgenfoto's gemaakt van mijn nek. En binnen no time lig ik op de operatietafel in het UMC.

Oeps...

Ik was een zogenaamd 'spoedje' en moest binnen een maand geopereerd worden om een dwarslaesie vanaf mijn nek te voorkomen. En aan de schade aan mijn zenuwen konden ze helaas niets meer doen.

Door de brug in mijn nek ben ik beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Zo kan ik bijvoorbeeld mijn kin niet naar mijn borst brengen. Dat betekent onder andere dat ik niet kan knutselen met mijn kinderen. Ik mag niet meer springen, rennen, niet meer dan twee kilo tillen en zo vinken wij langzaam het lijstje af. Een vervelende bijkomstigheid is dat ik hier chronische zenuwpijn aan over heb gehouden . Dit foutje in mijn lichaam zorgde voor een hoop onzekerheid. En niet alleen als vrouw maar ook zeker als moeder. Ik had het gevoel dat ik had gefaald,  ik was kapot en hoe moest ik hiermee omgaan?

Wij wilden niet dat onze kinderen op welke wijze dan ook hinder zouden ondervinden van hetgeen ik heb. Dus na lang beraad besloten wij een nanny aan te nemen. Iemand die lekker kon knutselen met onze kinderen, iemand die lekker kon ravotten met de kids. Iemand die onze kinderen alle aandacht kon geven. En zo kwam bijna vier jaar geleden Finy in ons leven.

De verharding

De verharding onder vrouwen is te merken en dat is erg jammer. Ik denk dat Social Media daar een grote rol in speelt. Voornamelijk wij moeders voelen sterk de behoefte om aan anderen te laten zien hoe goed wij het wel niet doen. Maar de enige die daar uiteindelijk een oordeel over kunnen vellen zijn onze kinderen.

Ik doe niet mee aan de competitie "beste moeder van het jaar". En hoewel ik voorheen gebukt ging onder mijn onderzekerheid aangaande Finy en de mening van anderen. Ben ik van mening dat iedereen het op zijn eigen manier doet. En je eigen manier is de beste manier. 

Wij vrouwen moeten elkaar meer complimenteren, met elkaar samenwerken. Misschien moeten wij vragen durven te stellen om elkaar beter te begrijpen. En uiteindelijk snap ik de verwarring ook wel. Want als je altijd in vol ornaat de deur uitstapt dan heb je toch nergens last van? Of toch wel?!?