Ik dacht dat we nooit kinderen konden krijgen.

6jaar geleden stopte ik met de pil. Ik had via via gehoord dat het slim was op tijd te stoppen voordat je echt voor kinderen wilde gaan omdat dit beter zou zijn (waarschijnlijk een fabeltje) maar ik deed dit braaf. Een jaar later besloten we dat we echt klaar waren voor kinderen en we gingen ervoor. Ik raakte maar niet zwanger, ieder maand was ik weer schijn zwanger en iedere maand opniew deed ik een test. We wilde het zo graag!

Na één jaar proberen besloten we om naar de dokter te gaan, ik had er geen vertrouwen in en werd door gestuurd naar het ziekenhuis. Ja in de malle molen alles werd gecheckt, bloed, eisprong, manlief alles was goed we zijn gezond en hebben onze leeftijd mee. We werden naar huis gestuurd met ga nog maar even proberen. Na 6 maanden nog steeds niet zwanger belde ik opnieuw het ziekenhuis. We moesten komen voor een gesprek. Jelle was er helemaal klaar mee en dramde door op verdere behandeling (fijn want ik durfde niets te zeggen). We gingen starten met iui (inseminatie) ik kreeg hormoonpillen en moest regelmatig naar het ziekenhuis om mijn eitjes te laten meten. Na de eerste keer was ik nog niet zwanger, een teleurstelling. We zijn immers gezond waarom slaat het niet meteen aan we willen het ook zo graag. Gelukkig werd ik na de 2de keer zwanger. We gingen maar het ziekenhuis voor een echo, ik zag het meteen 2 kindjes in mijn buik. Even moest ik wennen maar gelukkig was Jelle super enthousiast en trok mij in zijn enthousiastme mee...en nu nu zou ik niet anders gewild hebben🥰