Ik dacht dat het ons nooit zou overkomen.

Heb je jezelf ook ooit zo schuldig gevoeld tegenover je kind? En zo dom gevoeld! Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren?! Ik dacht dat het ons nóóit zou kunnen overkomen! Maar afgelopen zomer gebeurde het ons wel!

Het was een heerlijk warme dag, zo warm zelfs dat we echt de verkoeling op moesten zoeken. Gelukkig heeft mijn broer en zijn vriendin een zwembad in de tuin, daar kunnen onze opblaaszwembadjes niet tegenop. Dus gingen we met z'n allen (manlief, de 4 kids en ik) richting mijn broer. 

En zoals altijd hadden we een heerlijke middag, lekker lachen, zonnetje, wat hapjes echt genieten. Onze oudste zoon Gus van 6 jaar had toen zijn zwemdiploma's maar de andere kids Pip, Mas en Pom nog niet. Voor mijn gevoel hielden we alles goed in de gaten, we waren immers met 4 volwassenen. Na een paar uur genieten waren we wel klaar met het water. De kinderen deden de zwembandjes af, we hadden ze afgedroogd en ze mochten nog even naar binnen om te spelen. Wij (mijn broer, schoonzus en man) gingen op het terras bij het zwembad zitten, we waren gezellig aan het kletsen. Mijn broer ging met hun baby staan omdat hij wat huilerig was en hij hem zo in slaap kon wiegen. Ik dacht nog, toen ik mijn broer zo zag staan, wat mooi dat mijn broer ook papa is geworden. Doordat hij ging staat keek mijn broer recht op het zwembad. Mijn broer zag iets in het water en zei iets in de trant van: "Gaat dat wel goed daar?". Ik ging staan en zag wat onderwater liggen in eerste instantie dacht ik nog dat het Gus was die op de bodem iets wilde opduiken. Maar in een flits besefte ik dat onze Mas (van nog net geen 3 jaar) de zwembroek van onze Gus aan had die dag. Ik schreeuwde wat in paniek en mijn Man kwam snel van zijn stoel en rende naar hem toe. 

Onze Mas was gewoon zonder geluid, zonder geschreeuw of zonder plons in het zwembad gevallen. Terwijl wij daar op het terras bij het zwembad zaten? Hoe had dit ons kunnen overkomen. Wat was ik boos op mezelf. Zo slecht dat ik als moeder het niet beter in de gaten had gehouden. 

Mijn man sprong met kleren en al het water in en pakte Mas uit het water. Al zijn kleur was uit zijn gezicht, zelfs zijn lippen waren dezelfde witte kleur als zijn gezicht. Ik wilde Mas zelf vastpakken en haalden hem uit de armen van mijn man. 

 Als snel zei Mas; "Niet leuk mama". Ik was opgelucht dat hij nog bij kennis was, maar ook zo verslagen dat dit was gebeurd. We hebben een huisarts gebeld en zij adviseerde ons wel naar het ziekenhuis te komen om alles te laten controleren. Ik had ooit gehoord van secondary drowning, dat je denkt dat het bijna-verdrink-incident goed is afgelopen maar dat je dan na een paar uur toch nog (ademhalings)problemen kunt krijgen. Ik was dus blij dat we naar het ziekenhuis mochten komen. De kleur was nog steeds niet terug in zijn gezicht toen we daar aankwamen. Na de onderzoeken van de arts bleek dat er geen water in zijn longen zat. Waarschijnlijk heeft hij echt maar even onderwater gelegen. 

Ik kan me zoveel wat-als-jes bedenken zoals wat als mijn broer zijn baby niet huilerig was en hij niet was gaan staan? of wat als wij het 5 minuten later pas door hadden gehad? Maar waarom ik dit nu alles eigenlijk schrijf..... Natuurlijk om andere ook alert te maken, het gebeurt echt in een fractie van een seconden en echt zonder geluid. Ik had altijd wel gedacht dat ze zouden gillen of dat je een plons zou horen, maar nee dus. 

Maar ook... omdat Mas sinds die tijd 3 keer een nachtmerrie heeft gehad waarin hij droomt dat hij verdrinkt. Wat zou jij daarmee doen als moeder?

Nieuwsgierig geworden? Neem een kijkje op mijn insta: huisjevol