Ik ben ten einde raad…

Ik krijg geen lucht en kan niet ademen. Ik zit vast tussen twee onmogelijke keuzes. Ik kan geen kant meer op, maar wil eigenlijk ook niet vaststaan.

De keuze om een nieuwe baan te zoeken/aan te nemen of bij mijn huidige werkgever te blijven. Ik vind mijn huidige werkgever niet meer fijn. Sinds mijn ouderschapsverlof doen ze moeilijk met heel veel dingen (ziek zijn, vakantiedagen opnemen, etc.). Ik wil weg!! Niet alleen daarom, maar ook omdat ik tijd door wil brengen met mijn dochtertje, een lief klein meisje, zo onschuldig en bijzonder.

De enige optie is dus een nieuwe baan zoeken. Parttime. Wat is het toch moeilijk om een parttime baan te vinden. Eindelijk een baan aangeboden als kamermeisje bij een hotel. Maar mijn huidige baan is alweer een struikelblok… Omdat ik nog fulltime werk (nu met 2 dagen per week ouderschapsverlof) kan ik alleen op zaterdag die ‘bijbaan’ doen. Dat willen ze niet. Ze zeggen dat het oneerlijk voor mij is, want na 4 dagen werken (1 dag per week werken binnen de 1 maand proeftijd) kan ik niet echt zeggen of ik het werk leuk vindt of niet. En zij kunnen mijn werk ook dan niet goed beoordelen. Dan houdt het op!

Nu wil ik een paar weken vrijnemen om die andere baan toch aan te nemen en uit te proberen, is moeilijk want het is weer druk op het werk. Ik heb al die 2 dagen per week ouderschapsverlof dus om nog meer dagen vrij te nemen doet mijn baas moeilijk over. Weer een struikelblok!

Ik kan geen kant meer op! Ik moet gewoon voor mijn huidige werkgever werken!

Iedereen zegt dat ik gewoon hier moet stoppen, maar ik kan het niet! Zo makkelijk is het niet. Ja, wij redden het heus wel met 1 salaris, maar voor hoe lang??? Wie zegt dat ik binnen nu en een paar maanden een nieuwe baan zal vinden? Wie weet zeker als ik die baan als kamermeisje aanneem dat ze mij willen hebben na de proeftijd of mijn contract gaan verlengen na de eerste keer?

Ik kan mijn gezinnetje dit niet aandoen! Ik wil dat ik mijn dochtertje kan verwennen. Ik wil niet dat mijn man alleen werkt voor onze hypotheek. Ik hoef geen luxe dingetjes, maar ik vind het leuk als ik nog leuke dingen (niet duur) voor mijzelf of mijn dochtertje kan kopen zonder te denken of ik het beter voor iets anders kan gebruiken, etc.

Of ze zeggen dat ik gewoon vrije dagen op moet nemen voor die andere baan, of ziek melden, of mijn werkgever ‘bedreigen’ met ziekmelden, etc. Weten de mensen hoe het voelt om scheve gezichten te zien voordat je akkoord krijgt voor je vrije dagen?

Niemand kan mij begrijpen. Konden ze maar in mijn schoenen staan. Konden ze maar in mijn hart en gedachte zien. Konden ze maar voelen hoe ik me nu voel. Konden ze maar mijn tranen begrijpen…

Ik kan geen kant op! Mijn enige optie op dit moment is om door te gaan zoals het nu is. Even doorbijten en misschien zal ik het einde van de tunnel wel zien.