3 jaar geleden
Ik ben soms bang
Naarmate de uitgerekende datum van onze kleine meid dichterbij komt, betrap ik mezelf er soms op dat ik bang word of bang ben.
Na het zien van een film of het lezen van een verhaal waarin een kindje overlijdt of een partner, slaat ineens de angst toe. Het als de dood zijn dat mijn zoon iets overkomt, dat ik hem kwijt raak, dat ik machteloos ben. Of dat ik mijn man verlies, of dat mij iets overkomt en ik er niet kan zijn voor mijn gezin.
Er vormt zich dan een brok in mijn keel en de paniek slaat toe. Bij zulke gedachten pak ik het liefst mijn zoon op en wil ik hem nooit meer los laten, wil ik mijn man plat knuffelen en mijn zwangere buikje omarmen.
Ik doe het bovenstaande alleen nooit omdat ik niet wil dat mijn zoon iets aan mij merkt (het mannetje pakt namelijk blindelings mijn gevoel over) of mijn man ineens denkt dat ik gek geworden ben en omdat ik mijn ongeboren dochtertje niet wakker wil schudden.
Maar soms vraag ik me af of dit wel gezond is. Voordat ik een moeder was had ik deze gevoelens niet echt. Natuurlijk zou ik mijn man nooit willen verliezen, maar ik vertrouwde er op dat dat ook niet gebeuren zou. Ik hoopte dat hij altijd gezond zou blijven en dacht verder dat een volwassen man zich natuurlijk wel redden kan, met andere woorden hij zou zichzelf niet iets laten overkomen.
En niet dat dat nu niet het geval is, maar als hem nou iets zou overkomen ben ik niet alleen mijn wederhelft kwijt, maar verliezen mijn kinderen hun vader. En hetzelfde wat mij betreft, ik kan me ook prima redden (op wat geklungel na;-) ) maar mocht mij iets overkomen, dan neem ik mijn kinderen hun moeder weg.
En dit soort angsten, laten me rillen tot op het bot. En vooral als het om mijn kinderen gaat, de pure terror, de doodsangst dat hen iets overkomen zal, nekt me. En het idee dat ze zouden opgroeien zonder een vader of moeder of beide, beangstigd me.
Ik stop dit gevoel weg, leidt mijn brein af en focus me op iets anders of een ander gevoel.
Maar ik vraag me toch af wat dit is.. Zijn dit de zwangerschapshormonen? (bij mijn zoon had ik tijdens de zwangerschap daar niet zoveel "last" van) Of is dit het moederschap? Het oerinstinct om mijn “nest" te beschermen?
Renske Ceylan
Ja ik heb deze gevoelens ook. Maar omdat ze heel echt zijn. Ik heb gen afwijking waardoor ik 50% kans heb op ALS of FTD, wat dan zo rond m’n 50e zal beginnen. Ik ben nog niet getest. Ik raakte ongepland zwanger van de 2e want ik zat middenin de gesprekken met de arts over het laten testen, de kans dat ik het door geef aan m’n kinderen en of ik dan ubarhaupt nog wel een 2e zou willen. Want als ik het heb dan hebben onze kinderen ook weer 50% kans. De kans dat mijn kinderen voor hun 20e hun moeder dement zien worden of verlamd zien raken daar probeer ik nu maar even helemaal niet aan te denken. Dat mijn man dan alleen achter blijft en wellicht zijn kinderen veel te vroeg ziet sterven aan dezelfde ziekte al helemaal niet. Dat heeft namelijk helemaal geen zin want ik kan er niets aan doen. Het zorgen maken veranderd er niets aan. Het geeft me alleen een enorm rot gevoel. Dus ik probeer dat niet te doen. Een cursus mindfulness heeft me daar wel bij geholpen. Dus niet weg stoppen maar je er bewust van zijn wanneer je dit voelt en wat je dan ermee doet.
Lyoness
Heel herkenbaar. Ik ben moeder van 4, de jongste is al een jaar, maar ik heb deze gevoelens ook regelmatig.