Ik ben mama, maar dat is niet mijn naam

Ik begon mijn avontuur hier met een blog over Démi die naar het eerste leerjaar gaat. 

Er vanuitgaande dat jullie wel wisten wie ik ben, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. 

Dus hallo, ik ben Janna.

Ik ben de verloofde van Dylan en de mama van Démi (2014), Fenne (2016) en Yenthl (2019). Meestal moet ik mijzelf voorstellen als dat laatste, mama van. Jullie kennen dat vast wel.

Het kan natuurlijk ook anders: 

Hallo, ik ben Janna. Kok, huishoudhulp, opvoeder, wandelende verpakking melk, EHBO'er, rechter, entertainer, klimrek, supporter, etc etc. 

Ik ben thuisblijfmama, Dylan havenarbeider. Wij wonen in een huisje in De Klinge en hebben hier ook enkele diertjes inwonen. Lola (Chihuahua), Luna (Mechelaar), Gust (baardagaam) en dan nog kleine schildpadjes (of toch 5 eitjes ervan, vandaag kwam het zesde eitje uit!). 

Zo, dat was het dan. Nu weten jullie wie ik ben. Of toch niet? 

Van 1 naar 2

Toen ik net 18 was, werd Démi geboren. Démi was enorm zorgzaam. Haar popjes kregen borstvoeding, ze werden gedragen en kregen enorm veel liefde. Toen ze 1 werd, voelden we dat ons gezin niet compleet was en we nog wel een babytje wouden toevoegen aan ons nestje. Démi kreeg nog volledig borstvoeding, dus er werd ons gezegd dat het dan wel een tijdje kon duren. 

De maand na Démi's verjaardag werd ik niet ongesteld. Ik voelde heel erg snel dat er iets niet klopte en deed een zwangerschapstest. De twee lijnen kwamen al snel tevoorschijn en we maakten een afspraak bij de huisarts om mijn bloed te laten controleren. 

De resultaten kwamen ook positief terug, maar de huisarts was er niet gerust in. Mijn HCG stond namelijk niet heel erg hoog en ze had schrik dat het zou uitdraaien op een miskraam. De week later had ik opeens bloedverlies. Ik was zo bang. Opnieuw naar de dokter, opnieuw bloed laten prikken. Mijn HCG was gestegen, maar niet genoeg. Terug bang afwachten was de boodschap. 

Het bloedverlies stopte en we mochten naar de gynaecoloog. Ook daar was nog geen hartje te zien, maar wel een mooi vruchtje dat overeen kwam met 6 weken zwangerschap. Ik dacht dat ik al verder was, dus opnieuw 2 weken afwachten en dan opnieuw naar de gynaecoloog. 

Die twee weken gingen enorm traag, maar ik werd misselijk en mijn borsten begonnen pijn te doen. Ergens had ik er wel goede moed in. Toen we terug naar de gynaecoloog moesten bleek het vruchtje goed gegroeid te zijn. Ik ben dus gewoon enorm vroeg te weten gekomen dat ik zwanger was en dat was het ontstaan van Fenne. 

Een derde wonder

In 2017 besloten we dan toch heel erg rustig voor een derde baby te gaan. Dylan wou altijd 2 kindjes, ik vier. De aanhouder wint, zeggen ze, maar ik krijg Dylan toch nooit overtuigd van vier kindjes, dat kan ik je nu al vertellen. 

midden oktober 2017 bleven mijn maandstonden uit en ik had een positieve zwangerschapstest in mijn handen. 27 oktober kwamen mijn bloedresultaten binnen en ik hoor de huisarts nog steeds zeggen "Gefeliciteerd, je bent zwanger!" Dolenthousiast was ik. Moest ik toen geweten hebben dat zondag heel die wereld zou instorten... 

Zondag 29 oktober 2017. Het bloedverlies begon en werd steeds heviger. De pijn was intens en geen enkele pijnstilling hielp. Toen wist ik het zeker, dit was het begin van het einde van ons derde kindje. Kort daarna besloten we ermee te stoppen voor een tijdje. 

In 2018 gingen we verder met de verbouwingen van ons huisje. We hadden een aannemer aangenomen om onze bijbouw te zetten en begonnen een hele boel te plannen. Tot ik plots in september een heel vreemde gewaarwording had van mijn lichaam. Ik was nog niet ongesteld. 

Ik testte en ja hoor, 2 streepjes. Ik was enthousiast en toch op mijn hoedde. We besloten het pas rond 16 weken aan iedereen te vertellen. Dan toch een derde kindje in ons gezinnetje. Al snel waren we gewoon aan het idee en ondertussen groeide Yenthl in mijn buikje. 

Van knuffels tot kakluiers

Zou ik iets anders doen?

Nee. 

Ik ben wel tevreden met ons gezin nu. Alles wat we deden heeft gezorgd dat we nu zijn we zijn en dat we staan waar we nu staan.

Ik hou van mijn vriend en mijn kinderen. Van hun knuffels tot hun kakluiers, van hun zorgzaamheid tot hun driftbuien.

Veel liefs, 

Mamahippie. 

Willen jullie graag nog iets weten over ons?