Ik ben een vrouw, vermoeiend zeg

Ja, ik was me er al een tijdje van bewust, ik ben een vrouw.
Maar waar ik me jaren geleden nog moeiteloos over allerlei zaken heen zetten, in relaties net zo makkelijk kon zijn als veel mannen, loop ik nu tegen allerlei vrouwen-dingen aan. Niet dat burn-out verschijnselen voorbehouden zijn aan de vrouw. Het is wel zo dat het merendeel van de burn-out diagnoses bij vrouwen wordt gesteld.

Een tijdje geleden las ik via Blendle een artikel uit de Opzij “Parttime werk, fulltime moe” door Anne Elzinga. Daaraan gekoppeld was een debat en daar ben ik heen geweest.

Opzij en Atria organiseren een debat over de vraag hoe ‘lekker vrij’ wij nu eigenlijk zijn. En waar dat al dan niet aan ligt. Moeten mannen meer initiatief tonen? Of moeten vrouwen eens leren loslaten en hun niet-aflatende perfectionisme laten varen? En wat voor verantwoordelijkheden heeft de overheid eigenlijk; bij wie (man, vrouw, overheid) ligt de schuld van het gebrek aan rust en ontspanning, en het (groeiende) aantal vrouwen met een burn-out?

We stellen dit probleem onder leiding van filosofe Daan Rovers aan de kaak in een gesprek met specialisten en opiniemakers, onder wie: Stine Jensen (filosoof), Saskia de Hoog (WomenInc, ‘Ik ben er even niet’-campagne) en Justine Ruitenberg (socioloog, onderzoekt de Nederlandse deeltijdcultuur) 

Dat zag er interessant uit want als bijna-burned-out herken ik natuurlijk het opgejaagde gevoel wel, niet-aflatende perfectionisme en het gevoel altijd iets te moeten doen. Maar ik merkte ook dat ik dat al veel minder had dan aan het begin van mijn reis. Dat was een fijne constatering.

Comfort zone
Goed, daar liep ik dan in Amsterdam. Naar een debat of discussie gaan over iets wat je interessant vindt, geeft kleur. En energie. In dit geval ook nog last minute. Geen energie verspillen aan beren op de weg maar gewoon kijken of kan. Let wel, we hebben het over een debat in Amsterdam, niet base camp bereiken van de Mount Everest. Ja zo diep was ik kennelijk toch gezonken, dat naar dit debat gaat al een overwinning was.

Eenmaal binnen in de bibliotheek van Atria vond ik het een beetje ongemakkelijk. Vooral omdat veel vrouwen elkaar lijken te kennen. En ik de enige ben zonder een handtas -daar heb je toch gewoon jaszakken voor? Daar zit ik dan tussen allemaal werkende, hoogopgeleide vrouwen. Ik voelde me niet minder maar zeker wel anders. Maar ja eigenlijk is er helemaal niks mis met anders. Dat realiseerde ik me 5 minuten na binnenkomst ook en ben gaan zitten. Gewoon even kijken in wat voor gezelschap ik me bevond. De vrouw uit de boom kijken…

Onderzoek
Voor wie de 127 pagina’s van het onderzoek “Lekker vrij”, aanleiding van dit debat, niet heeft gelezen; ven heel kort door de bocht, er is betaald werk, er is onbetaald werk en er is emotion work. Emotion work is het regisseren van het huishouden en het bewaken van het welzijn van het gezin. Een beetje de management rol. Als we het zo noemen, gaan mannen het misschien interessanter vinden, wie weet.

Juist dat emotie werk lijkt de reden waarom de vrouw haar vrije tijd als versnipperd beschouwt. Toch nog even een cadeautje regelen voor een kinderfeestje, mailtje sturen naar familie over dat feestje, verantwoorde traktatie maken, wijn voor etentje bij vrienden etc. Dat is emotiewerk, het zijn geen grote dingen maar wel dingen die energie kosten. En die gaan ten koste van je vrije tijd. Dat gevoel herken ik wel.

Voor het debat begint, doen we wat online vragen die gaan over de huishoudelijke taken om een beetje beeld te krijgen van de groep vrouwen die in de zaal zit. Dan wordt mij nogmaals duidelijk dat ik me in een luxe positie bevind. Mijn lief doet hartstikke veel en ja hij doet ook emotiewerk. Misschien maakt hij geen traktaties maar hij koopt wel een fles wijn als we bij vrienden eten, koopt sokken voor ons kind, hij regelt ditjes en datjes met de VvE en opperde gisteravond toen ik thuis kwam een ontzettend leuk idee voor een diner -in Parijs zelfs.

Parttime werken
Wat mij in 1e instantie trok aan het debat was de valkuil van het parttime werken.Voor mij staat vast dat het parttime wordt. Ik vind het leuk om 1 of meer middagen met mijn kleine liefje door te brengen. Zeker nu de zomer eraan komt. Zonnebril op, chillen in de speeltuin. Ok, daarvoor moet het weer wel iets beter worden want anders is het met regenlaarzen in de plassen stampen. Maar zeg nou eerlijk, wanneer heb je dat voor het laatst vol overgave gedaan...?

Dan heb je de keus gemaakt om parttime te gaan werken, blijkt het nog steeds niet uit te maken. Als je parttime werkt, is je werk nooit af. Volgens mij is je werk ook nooit af als je fulltime werkt. Maar je kunt het inderdaad over meer dagen uitsmeren, dat is zeker waar. Als je parttime werkt, zal je je moeten realiseren dat je nooit dezelfde hoeveelheid werk kunt verzetten als in een fulltime baan. 

Paasdoos
Maar het ging gisteren over meer dan alleen de deeltijd valkuil. Na gisteren is voor mij de “paasdoos” hét symbool voor de steeds hogere sociale verwachtingen. Eén van de vrouwen vertelde dat rond Pasen een paasdoos gemaakt moet worden op de school van haar dochtertje. Uiteindelijk werd dit dus haar project want de lat lag behoorlijk hoog en daar had geen kleuter zich mee bemoeid. Ouders knutselden zich dus suf om elkaar de loef af te steken met de mooiste Paasdoos. Lees bovenstaande zinnen nog een paar keer en vraag je dan af, ….is dit waar het om gaat in het leven?

Ehhh…nee! Terwijl ik knutselen echt leuk vind. Maar als Marre 1 paarse verf streep en 2 gele veertjes op de paasdoos wil plakken en het daarna goed vindt, ben ik tevreden. Voor mijn gevoel heeft dat paasdoos geknutsel ook te maken met status angst waar ik al eerder iets over schreef. De sociale norm bepaalt. Of eigenlijk, jij laat de sociale norm bepalen want je gaat hier in mee. Duurdere auto, groter huis, mooier horloge en nu dus de mooiste paasdoos.

Ik zou zeggen net als Elsa “Let it go, let it go…..”

Conclusie
Een interessante avond met leuke gasten. Maar wat ik miste waren oplossingen. En ik snap ook wel dat er geen kant-en-klare oplossing is maar voor mijn gevoel draaide het veel om de schuld vraag. Het is natuurlijk prima om te bespreken waar het door komt, dat geeft inzicht. Maar ik had dat graag doorgetrokken gezien naar oplossingen. Ja, sommige mannen zouden meer zorgtaken kunnen doen, dat is ongetwijfeld waar. Maar misschien moeten we -ja, jij als vrouw- gewoon bij onszelf beginnen. Verbeter de wereld begin bij jezelf. Dus grenzen stellen en keuzes gaan maken. 

Misschien moeten we dan gaan bedenken hoe we meer impact kunnen maken in de uren die we wel werken. Slimmer werken door alleen te doen wat écht relevant is. Relevant voor de doelstellingen die je met je leidinggevende hebt bepaald. Of relevant voor de dingen die je als freelancer wilt bereiken.

Mijn route…
– ga naar een event, concert, bijeenkomst. Het geeft energie om live ergens onderdeel van uit te maken of het uiteindelijk inhoudelijk leuk of goed was, is dan even bijzaak.
– me bewust blijven van de valkuilen van parttime werken
– dankbaar en blij zijn met mijn lief die het eigenlijk helemaal goed doet qua onbetaald werk en emotion werk, dank je wel!
- meer lezen, ga naar Drukke Bende en lees over mijn burnout verschijnselen en m'n reis naar een relaxt en kleurrijk leven